Τα πάχη μου...τα κάλλη μου;;;

Γειά χαρά σε όλες, είμαι η Ν. και επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου. Θέμα?...Ο πόνος και το άγχος των περισσοτέρων από μας...ΤΑ ΚΙΛΑ!...

Θα ήθελα να σας πω γενικά όλη τη ¨χοντροιστορια¨ μου...και θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω και δικές σας! Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πρωτοποριακό να μοιραστουμε συναισθήματα που μόνο οι αφρατούλες βιώνουν! :)

Ξεκινάμε!

Απο το δημοτικό είχα θέμα με το βάρος μου. Μέχρι τα 8 περίπου ήμουν φυσιολογικη στα κιλά...ένα καλοκαίρι όμως, είχαν οι γονείς μου τη φαεινή ιδεά να αφήσουν εμένα και την αδερφή μου στη γιαγια (στο χωριό)...για ένα μήνα!!..Αποτέλεσμα? Αφήσανε παιδάκια...και πήραν μοσχαράκια! Μεγάααλη ιστορία....το θέμα όμως έιναι ότι απο τότε έγινα κοιλιόδουλη...ολη μέρα γυρνουσαν στο μυαλό μου φαγητά και γλυκά.

Δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε..."μπετονιέρα"...αλλα έιχα πάνω μου τόσα όσα χρειάζονταν για να λέγομαι.."χοντρη". Κάπου στην έκτη δημοτικού είχα απότομη ανάπτυξη και βρέθηκα με ένα στήθος μεγαλύτερο από αυτό της μάνας μου. Έδεσε το γλυκό, και μαζί του "δέθηκε κόμπος" και η αυτοπεποίθησή μου.Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στο γυμνάσιο. Εκεί που αρχίζουν οι πρώτοι έρωτες και τα φλέρτ (για τους άλλους), εγώ απλά ένιωθα "εκτός παιχνιδιου", "στον πάγκο" και άλλα τέτοια χαρούμενα. Μεγάλωσα και συνέχισα να κουβαλάω πάνω μου την ταμπελα της "χοντρούλας που τρώει κατιτις παραπάνω". Άκουσα πολύ ωραίες ατάκες όλα αυτά τα χρόνια...."Παρ' τον κώλο σου μωρή μπουμπου"(περνουσα τον δρόμο ^_^ )..."πωπωωω κοιτα φιλε! ένα φορτηγό βυζιά" (ναι ναι το ακουσα με τα αυτάκια μου) κ.α. Γενικά, σαν άνθρωπος στιγματίστηκα από όλο αυτό που λέγεται κιλα και ας μην ήμουν ποτέ 100 κιλά. Με ακολουθούσε και με επηρρέαζε παντού. Ίσως να φταίει και το οτι ζούσα σε ένα μέρος που έδιναν (και δίνουν) πολύ βάση στην εμφάνιση και στο φαίνεσθαι, και εκτός από το βάρος μου, είχα κ άλλο μείον ....δεν ήμουν όμορφη.

Έφτασα αισίως κάπου στα 16 και εκεί ήταν η πρώτη "πετυχημένη" προσπαθεια απώλειας κιλών (και ακολούθησαν ΑΠΕΙΡΕΣ). Έφτασα σε καλούτσικο σημείο (66κιλα), και κάπου εκεί γνώρισα τον άντρα μου. Μεγάαααλος έρωτας. Στην αρχή της σχέσης βέβαια το παιζα αιθέρια ύπαρξη, που δεν τρώει, δεν αερίζεται κλπ...Μετά όμως άρχισαν οι ταβέρνες και τα ποτά έξω...και σιγά σιγά με τα χρόνια έφτασα τα 80 κιλα και με ένα σώμα εντελώς ασουλούπωτο και γιγάντιες τρομακτικές βυζούμπες (και κοντούλα).

Ο έρωτας κράτησε (απορώ με αυτόν τον άγιο άνθρωπο) και μετά από 6 χρόνια αρραβωνιαστήκαμε. Ζουμπουρλούδικο εγω....ΠΑΙΔΑΡΟΣ αυτός...δεν δυσκολεύτηκα να δω ειρωνικά βλέμματα και περίεργα πίτσι-πίτσι μεταξύ των συγγενών του, την ώρα του αρραβώνα. Το έβλεπα ότι οι δικοί του δεν τρελαίνονταν για πάρτη μου. Ειδικά η γιαγιά, η θεία και τα ξαδέρφια του. Με το ζόρι μου λέγανε ένα ¨γεια, τι κανεις?¨...

Ξέχασα να αναφέρω ότι από το ξεκίνημα της σχέσης μας, ο άντρας μου έκανε πέρα σχεδόν όλους του τους φίλους, γιατί με κορόιδευαν! Τον είχαν συνηθίσει να κυκλοφορεί μ@@ναρες (οι οποίες φυσικά είχαν και άλλες φίλες μ@@νάρες και βολευονταν όλοι)...και ξάφνικα έσκασα μύτη εγώ το γιουβαρλάκι και τους έκατσε βαρύ. Πάμε παρακάτω...

3 χρόνια μετά ήρθε η ώρα που έπρεπε να κανονίσουμε τον γάμο...'Που πας μωρη σακαφιόρα' σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να εμφανιστώ στο γάμο μου σε αυτό το "χάλι". Δεν μπορούσε να το σηκώσει η ψυχολογία μου...είχα ήδη ακούσει και δει πολλά (εδώ οι άνθρωποι δε χαμπαριαζουν, σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου)..'ηθελα ο γάμος μου τουλάχιστον, να είναι έστω λίγο...ονειρεμένος :) Ήταν Απρίλιος και κλείσαμε ημερ/νία για τέλη Οκτωβρίου. Είχα 6μήνες και κάτι...ήμουν 83 κιλά... και αποφασισμένη!

25 Οκτωβριόυ 2008...Έφτασε η μέρα του γάμου! Μέτα από 6 μήνες απίστευτης στέρησης, πεινας και τρελού ιδρώταστα γυμναστήρια, εμφανίστηκα στην έκκλησια 58 κιλα! Μπορείτε να φανταστείτε τον σοκ των καλεσμένων και ειδικά αυτών που είχαν να με δουν πολύ καιρό! Μέσα στο μυαλουδάκι μου είχα κερδίσει μια μάχη, απέναντι σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια με πρόσβαλαν με το υφάκι τους, τη συμπεριφορά τους και κάποιοι με τα λόγια τους επειδή δεν ήμουν σε διαστάσεις μοντέλου....

Δεν κρατησε για πολύ όμως..χαλάρωσα (αφού κέρδισα και τη μάχη του γάμου) και σιγά σιγά τα κιλά ξαναγύρισαν (με τη βοήθεια μου φυσικά)...Όλες εσεις που παιδέυεστε από μικρές με το άτιμο το λίπος, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί το σώμα, ειδικά όταν έχουν προηγηθει στερήσεις... Υπήρχαν ώρες που με έπιανε αμόκ και δεν σταματούσα τη μάσα. ήξερα ότι ήταν καθαρά ψυχολογικό, αλλά δεν έκανα και ιδιαιτερη προσπάθεια να το σταματήσω! Παρουσιάστηκε και πρόβλημα με ένα νεύρο στη μέση μου και για αρκετο καιρό δεν μπορούσα να γυμναστώ...

1+ χρόνο μετά...ήρθε και η εγκυμοσυνη...

Όταν πήγα να γεννήσω ήμουν 86 κιλά...γέννησα, μέσα σε λίγο καιρο κατέβηκα στα 75...μετά έπιασε τον άντρα μου μία καταθλιψάρα (λογω κακής πορείας της δουλειάς) μαζί με έπιασε και μένα, δεν ήθελε πολύ...έβαλα πάλι...και έβαλα αρκετα. το 89 είδα στη ζυγαριά, και φυσικά δεν ξανα ανέβηκα. Κάπου εκεί είπα.."ΦΤΑΝΕΙ"!...Ξεκίνησα zumba και ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ! Ηταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Η απόλυτη ψυχοθεραπεία,εκτόνωση και η τέλεια γυμναστικη! Κατάφερα να χάσω 15 κιλάς σε λίγους μήνες.! Τι καλα! Ημουν τοσο ευχτυχισμένη! :D

Ομως δεν υπολόγισα ότι σε λίγο καιρό ΔΕΝ θα είχα χρήματα για γυμναστήριο...αναγκαστικά σταμάτησα....και ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ!

Εκανα προσπαθειες να μην ξαναβάλω...αλλα 10 μέρες πείνας, διαγράφονταν με 1 μόνο μέρα κρεπάληςκαι..ανέβαινε το κοντέρ...

Είχα και τη κάθε κατινάρα που με έβλεπε στο δρομο να μου λέει με ψευτικο υφακι κατανοησης "παχυνες παλι? Γιατι βρε κοπελα μου? Γιατι?"....."Γιατί κλάνει το γατί" ήθελα να πω, αλλα΄κρατιόμουν...ε τι? ΚΑΙ χοντρη ΚΑΙ αγενής?..τού ματς! Αλλά είχαν δίκιο...και ένιωθα κουρέλι.

Ετσι φτάνουμε στον Απρίλιο που μας πέρασε.Ένα ωραίο πρωι με πηρε η μανουλα μου τηλ και μου είπε για μια δουλεια από το σπίτι που εμπορευοταν υγιεινο καφε, πολύ καλή περίπτωση και μπλα μπλα μπλα. Δεν ήθελα! Ειχα κανει δικτυακο, το αγαπουσα, αλλά ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε. Αφου μου τα κανε τσουρεκια Τερκενλή, δεχτηκα τελικά να έρθει μια οικογενειακή φίλη να με ενημερώσει. Η δουλειά μου αρεσε τελικά και ετσι ξεκινησα να πινω και τον καφε. Μου είπαν ότι πολλοί έχασαν και κιλά πίνοντάς το..και είπα να βοηθήσω και εγω την κατάσταση, κόβοντας το βραδινο, αλλά προς Θεού!!! Μη μου πέρνετε τις σοκολάτες μου! Δεν μπορώ αν δεν φάω ενα τουβλο λακτα τη μέρα!...Και ερχόμαστε στο σήμερα...με μείον 16 κιλά :D Και φυσικα συνεχίζω!

Το "όνειρο ζω" είναι λίγο..Και μόνο που ανοίγω τη ντουλάπα μου και φοράω ότι γουστάρω χωρίς να νιώθω σαν κάμπια (αυτο ισως το κανω θέμα άλλη στιγμή)

και μάλιστα χωρίς καλά καλά να καταλάβω πως έφτασα εδω, αφού δεν ένιωσα στέρηση, είναι αρκετο! ΚΟιμαμαι καλα το βράδυ, δεν λαχανιάζω στις σκάλες....στο δρόμο αντί για "παρ τον κ@λο σου μπουμπου" ακούω "ωωωωρε μάνα μου..να σε κανω, να σε δειξω" (ελεεινο αλλα τουλαχιστον δεν με κανει να μαζευομαι στο καβουκι μου)...

Να σας πω όμως την αλήθεια...ξεκίνησα να γράφω για άλλο λόγο. Αρχικά ήθελα να εκφράσω στη δυσαρέσκεια μου, για τον ρατσισμο προς τους χοντρους, και για το πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά (προς το καλυτερο) των γύρω μου από τότε που αδυνάτισα (κάτι που με ενοχλει). όμως, γράφοντας...είδα ότι έχω ανάγκη για αρχη, να σας εξηγήσω πως έφτασα εδώ. Έχω ανάγκη να δείξω πόσο επηρέαζε τη ζωή μου και πόσες φορές έκανα προσπάθεια να απαλλαγω από όλο αυτό. Ισως για να δείτε μέσα από "λίγες" σειρές τί στο ΠΕΡΙΠΟΥ πέρασα και ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια και πως μέσα από όλα αυτά, κατάφερε να μου γίνει εμμονή. Δεν ξέρω τι φταίει που έγινε εμμονή. Το οτι πάντα ήμουν η "μπουμπου" τις παρέας ανάμεσα στις καλλίγραμμες φίλες μου?... Το ότι ο άντρας μου ήταν ένα κούκλος,τo ΕΒΛΕΠΑ ότι δεν ταιριάζαμε και θεωρούσα ότι έφταιγε το βάρος μου? Το ότι όσο και να θελα να μην το σκέφτομαι, πάντα κάτι γινόταν και κάποιος μου το έτριβε στα μούτρα? ϊσως περισσότερο να φταίει το τώρα...οκ...έχασα κάποια κιλά. Γιάτι όμως τωρα κάνουν όλοι μόλις με βλέπουν, λές και κέρδισα το νόμπελ, το όσκαρ, το τζόκερ και πατησα ταυτόχρονα στο φεγγάρι? Γιατί μου μιλάνε πιο ευγενικά? Γιατί μου μιλάνε γενικά άνθρωποι που πριν με το ζόρι μου λέγανε "γεια"? Τι τους έκανα τότε? το φαί τους έτρωγα?....Αυτές οι τελευταιες σειρές είναι που θέλουν ανάλυση όπως επίσης και κατι θεϊκές ατάκες που άκουσα και έγιναν τα νέυρα μου κροσσάτα.....αλλά δεν θα αναλύσουμε τώρα (είμαι σίγουρη ότι ξεφυσάτε με ανακούφιση, χεχε)...κουτουλάω (γι αυτό και το κείμενο είναι λίγο αλλοπρόσαλλο) και έχω πρωινο ξύπνημα :) Χίλια συγνώμη αν σας κούρασα!

Σας φιλώ γλυκά στα φρύδια! :D Εις το επανιδείν!

Μια Ιστορία θα σας πω...

Η ιστορια που θας σας πω ,ειναι περα για περα αληθινη και αφορα ενα παρα πολυ δικο μου
ανθρωπο......τον αδερφο μου.
Οταν ηταν μικρος ειχε και αυτος πολλα ονειρα για την ζωη,η πορεια ομως του ειχε
φιλαγμενες πολλες εκπληξεις.Μεγαλωνοντας εμπλεξε με πολλες και διαφορες παρεες.
Το αποτελεσμα ηταν να μπλεξει με τα ναρκωτικα.
Οι γονεις μου το μαθανε με τον πιο δυσκολο τροπο,οταν ηρθε η αστυνομια σπιτι μας
και τον εψαχνε.Ο πατερας μου χειρουργιμενος τοτε με την καρδια του φοβομασταν πως
θα το ξεπερασει.Απο τοτε ξεκιναει ο γολγοδας ο δικος του και ο δικος μας.
Μπηκε φυλακη και οι γονεις μου και εγω του σταθηκαμε και ελπιζαμε να καταλαβει
το λαθος του και να μπορεσει να στεθει ξανα στα ποδια του.Ηφυλακη τον εκανε ομως
χειροτερο.Μετα απο πολυ αγωνα του πατερα μου ,καταφερε και βγηκε παλι εξω,δυστηχως
ομως αυτα τα κυκλωματα δεν σε αφοινουν ησυχο.Το αποτελεσμα ηταν να μπλεξει στα πιο
σκληρα και στην εμπορια για να μπορει να παρει τη δοση του.
Ο πατερας μου δεν το αντεξε αυτο και τον εδιωξε ,εγω τοτε ειχα και τα δυο μου
παιδια και προσπαθουσα να σταθω στον αδερφο μου,στους γονεις μου,αλλα και να προστατεψω
την οικογενεια μου και τα παιδια μου απο ολο αυτο.Του σταθηκα κρυφα και φανερα,με κατηγορησαν
πολοι τοτε,αλλα εμενα δεν με ενοιαζε.Περασαμε πολλα ολοι μεσα στο σπιτι μου,τον ψαχναμε στα
νεκροτομεια οταν χανοταν ,ειχαμε κανει αποιρες προσπαθειες να μπει σε κεντρα ,αλλα εκεινος
την τελευταια στιγμη παντα εκανε πισω.Εγω παντα διπλα του βραχος..........
Ωσπου ο πατερας δεν το αντεξε ολο αυτο επαθε καρκινο,η καρια του τον προδωσε και τον
χασαμε.Σε ολη την αρρωστια του πατερα μου ο αδερφος μου δεν ηταν πουθενα ουτε στη κηδεια,ο
πατερας μου εφυγε με αυτο τον καημο.Εγω τοτε ορκιστηκα να μην του ξαναμιλησω ποτε........
Ημητερα μου ενα ρακος τοτε ηταν η μονη που εψαξε και τον βρηκε,εκανε τα παντα για πολλα
χρονια μονη της και τον εστελνε απο το ενα καντρο στο αλλο.
Εμεις τα αδερφια δεν μιλουσαμε τοτε,του ειχα πολυ θυμο ο οποιος μου πηρε πολλα
χρονια για να τον ξεπερασω.
Η ιστορια του ομως ειχε καλο τελος και αυτος ειναι και ο λογος που σας την γραφω,εκανε
πολυ και δυσκολο αγωνα και τελικα τα καταφερε και σταθηκε στα ποδια του.Δεν ξερω αν επρεπε
να χαθει ενας ανθρωπος για να σωθει ενας αλλος...........Αυτη τη στιγμη ειναι παντρεμενος,οι δικες μας οι
σχεσεις εχουν αρχισει να γινονται οπως παλια,μαζευουμε σιγα σιγα ολοι τα κομματια μας και προχοραμε
μπροστα.
Ολο αυτο σας το ειπα γιατι πρεπει να καταλαβουμε ολοι μας πως καποια πραγματα μπορουν
να γινουν και στο ικο μας σπιτι,ολα ομως ξεπερνιουνται αρκει να το παλεψουμε και να το πιστεψουμε.

Ανώνυμη

Κάπου Χάθηκα...

Από την αρχή της μικρής μου ζωής έχω περάσει πολλά! Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερα προβλήματα και οι δικές μου καταστάσεις μπορεί για εκείνους να έμοιαζαν εύκολες! Για μένα ήταν και εξακολουθούν να είναι τραυματικές και αξεπέραστες!
Εξαιτίας αυτών των προβλημάτων κλείστηκα στον εαυτό μου! Έμαθα να τα αντιμετωπίζω όλα μόνη μου! Μεγάλωσα απότομα! Άρχισα από πολύ νωρίς να βλέπω τον κόσμο αλλιώς! Τα μάτια που τον έβλεπαν ήταν ενός παιδιού! Όχι όμως και το μυαλό!
Όλα τα προβλήματα είχαν πλέον τη δική τους θέση μέσα στον μυαλό μου! Και έρχονταν και τα καινούργια να χωθούν κι αυτά κάπου εκεί! Και αναρωτιέμαι... Πόσα μπορεί να χωρέσει ένα κεφάλι? Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος και πόσο μάλλον ένα παιδί?
Με αναπάντητα αυτά τα ερωτήματα, έγινα ένας άνθρωπος που έμαθε να κρύβει τον πόνο του! Πάντα προσπαθούσα να είμαι αισιόδοξη για τους άλλους, για να μπορώ να τους βοηθάω και να μην χάνονται στη θλίψη! Είμαι ο άνθρωπος που μέσα στην καταστροφή θα βρω κάτι καλό να ενθαρρύνω τον άλλον! Δεν μ' αρέσει να βλέπω στεναχώρια και ανθρώπους χωρίς ελπίδα!
Με έχουν πει πολλές φορές δυνατή! Αντέχω εγώ λένε! Κι όντως τις περισσότερες φορές αντέχω!
Όμως τώρα νιώθω αδύναμη! Νιώθω ότι έχασα τον εαυτό μου! Στα τόσα χρόνια που μαζεύω προβλήματα, μάλλον δεν έχω άλλο διαθέσιμο χώρο και το τελευταίο πρόβλημα έκανε όλη τη θλίψη μου να εμφανιστεί, όχι μόνο μέσα μου αλλά και έξω μου!
Δεν έπεσα! Αλλά ούτε όρθια είμαι!
Νιώθω αδύναμη να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω έστω και μια λέξη! Νιώθω αδύναμη να ακούσω τι μου λένε! Νιώθω αδύναμη να κουνηθώ!
Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό! Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βοηθήσω τους άλλους! Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βοηθήσω εμένα!
Θα επανέλθω! Δεν ξέρω το πως, είμαι σίγουρη όμως πως θα τα καταφέρω κάποια στιγμή! Οι άνθρωποι μου με χρειάζονται χαμογελαστή και αισιόδοξη!
A.

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα....!

Μάρτιος του 1995… Η καλή μας γειτόνισσα παραμονή των Αγίων Θεοδώρων μας φέρνει κόλυβα να βάλουμε για 3 μέρες κάτω από το μαξιλάρι μας να ονειρευτούμε ποιον θα παντρευτούμε. Εθιμο του νησιού μου βλέπεις.Την δεύτερη μερα ονειρέυομαι έναν ξανθό ψηλό αντρα γεροδεμενο που δεν ειχα ξαναδεί ποτε στη ζωή μου..να με φιλαει . Ξυπνάω με κομμενη την ανάσα και ένιωθα σαν να το είχα ζήσει εκεινη την στιγμή. Πιο όμορφα στη ζωή μου δεν ειχα ξανανιώσει.

Και όμως …πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια από τότε…. Χριστούγεννα του 1995 ( 9 μήνες μετά )..εγώ ήμουν 14,5 χρονών και με πολύ αυστηρούς γονείς που ήθελαν να μην βγαίνω μην μπλέξω γιατί ήμουν άριστη μαθήτρια στην Α Λυκείου με πολύ λαμπρό μέλλον. Εκείνα τα Χριστούγεννα με άφησαν να βγώ ως τις 8 το βραδι ( επαρχία βλέπεις) στην καφετέρια του χωριού. Μόλις το ωράριο εξόδου με την παρέα τέλειωσε πήγα με τα κλάματα στη γιαγιά μου όπου ήταν όλοι μαζεμένοι και ως ήταν φυσικό τα έβαλα με τη μητέρα μου γιατί δεν με άφησαν να βγώ έως πιο αργα με τις φίλες μου που θα συνοδευόταν από τα μεγαλύτερα αδερφια τους.Εκεινη μου είπε εσυ δεν εχεις μεγαλύτερο αδερφο οπότε δεν γινεται να πάς.

Βγαίνοντας από το σπίτι της γιαγιάς μου για να παμε στο δικό μας να…ο καλύτερος φίλος του μπαμπά μου προσπαθεί να τον πεισει να παμε στα μπουζούκια…Εγω μόλις το ακουσα τσίριζα ( σαν να το ήξερα τι θα συμβεί αργότερα) . Με τα πολλά δεχτηκε κ πηγαμε. Μπηκαμε μεσα καθίσαμε στο τραπεζι μια πολύ μεγάλη παρεα που ειχε και άλλα κοριτσια της ηλικιας μου κ λιγο μεγαλύτερα κ το γλέντι ξεκινά.

Την ωρα που χορευαμε ξεκινάει ένα τραγούδι της Αρβανιτάκη «Βάλε το κόκκινο φουστάνι» με παιρνει η φιλη μου με βάζει στη μεση με το κατακόκκινο βελούδο μίνι φόρεμα και αρχίζω να χορεύω. Μαζεύτηκαν γυρω γυρω αρκετα παιδια και χτυπούσαν παλαμάκια. Την ωρα που τελειωνει το κομμάτι και ακουγονται χειροκροτήματα μπαίνουν νησιωτικα πάω να κατεβω να πάω στο τραπέζι μας κ νιώθω ένα χερι να με τραβάει…Ενας αγνωστος ψηλος ξανθός νεαρός και αρχίζουμε να χορευουμε…Να με κοιτάει να τον κοιτάω να μου σφιγγει το χέρι… Ιδρωσα…. Μολις τελειωνει ο χορός φευγοντας με τραβαει κ μου λέει « Θα μου δωσεις το τηλέφωνό σου να σε παρω αύριο?» « Όχι» του κάνω εγω και το είχα μετανιώσει πριν καν καθίσω στην καρέκλα. Τον βλέπω μετα από μιση ώρα βάζει το μπουφάν του ανεβαίνει στην μηχανή του κ εξαφανίζεται.Ολο το βράδι δεν κοιμήθηκα

Την άλλη μερα το πρωί στις 9 παίρνω τηλέφωνο την ξαδερφη μου …χαζεψες μου λεει πρωι πρωί ακόμα κοιμάμαι …Της Λεω πρέπει να ανεβω ναμιλήσουμε. Της εξηγω τι εγινε και φυσικα ως πονηρό μυαλό αποφασίζουμε να παίρουμε τηλέφωνο τον κολητό του που γνωρίζαμε. Του λέω «θελω να μου πεις ποιος είναι ο ξανθος με την μηχανη που καθόσασταν μαζι χτες το βράδι» μου λέει « ΑΑ εισαι τρελη πριν 2 ωρες γυρισα και με ξυπνάς γιαυτό» Του λέω « Το καλό που σου θέλω είναι να μου πεις γιατί δεν βλέπω να κοιμάσαι για πολλές μέρες λεγεεεεεεεεεεε» . Μόλις μου εξηγει κτλ λεω το βραδι θα τον πάρεις κ θα ερθεις τυχαία στο χωρίο στην καφετέρια για να τον γνωρίζω¨»

Ετσι και εγινε….καθίσαμε απεναντι ο ενας από τον άλλο και το μόνο που είπαμε είναι ότι θα μιλήσουμε τελικά την άλλη μερα το πρωί στο τηλέφωνο. Που να ξημερωσει εκεινη η νύχτα. Την άλλη μερα φευγουν οι γονείς μου τον παιρνω τηλ και ετσι αρχισαμε να μιλαμε. Μετα από λιγες μερες ήρθε το πρωτο ραντεβου και μετα από ένα μηνα στα γενέθλια μου το πρωτο μας φιλί κ το πρώτο του δώρο ένα δαχτυλίδι το οποίο εβγαλα από το δάχτυλο μου ΜΟΝΟ την μερα του αρραβώνα μας. Όταν τον φιλισα θυμήθηκα το όνειρο…ενιωσα ακριβώς ετσι και λέω « Παναγία μου αυτός είναι….»

Τη συνέχεια την φαντάζεστε….ο πρωτος μου έρωτας ο πρώτος μου άντρας …ο πατέρας των παιδιών μου.

Εχουν περασει 18 ολόκληρα χρόνια σχέσης και 12 χρόνια εγγαμου βίου με 2 υπεροχους γιους. Δύσκολα χρονια, οικονομικα, σχεσεις νύφης-κουνιάδων, κληρονομικά , 2 δυσκολες εγκυμοσύνες και τοσες πολλές φουρτουνες που νομίζω θα μου άξιζε ο βαθμός του Α καπετάνιου. Η λέξη διαζύγιο…χμ… επεσε στο τραπέζι αρκετες φορές και ακομη περισσότερο από το μυαλό… Πειρασμοί ….μα βέβαια κ πέρασαν από μπροστά μου.

Δεν ξέρω τι με εχει κρατήσει τοσο κοντά του μιας κ ειμαστε 2 τελείως διαφορετικοί ανθρωποι. Ισως όχι ο ερωτας…ο ερωτας μάτια μου περνάει πολύ γρήγορα….Μάλλον θα είναι αυτό που λενε ΑΓΑΠΗ…αυτό που λενε τον πονάω γιατί είναι ο ανθρωπός μου.Εχουμε φερθεί πολλές φορές αδικα ο ένας στον άλλο και όμως….ειμαστε ακόμα μαζί και ειμαι σίγουρη πως θα ειμαστε …ωσπου να μας χωρίσει ο θάνατος αν και….δεν ξερω αν και αυτός είναι ικανός να τα βάλει μαζί μου ώστε να μου πάρει ότι πιότερο αγαπώ σαυτή τη ζωή…ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ μου…..!!!!!!!!!!!

 

Νίκη

Ιστορία Αγάπης ή Ιστορία Τρέλας;

 Ήμουν φοιτήτρια σε μια χώρα του εξωτερικού, τότε ήταν της μόδας τα chatroom...φανατική χρήστης του mirc (γνωστό σε πολλές φαντάζομαι), συνομιλούσα με κάποιον συνομίλικο (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα).

Η καθημερινή μας επαφή από το ίντερνετ κρατούσε ώρες, εγώ μάθαινα γενικά τα νέα της χώρας, διάφορα για εκείνον που δούλευε με τι ασχολιόταν και γενικά διάφορα, ώσπου προχωρήσαμε στα πιο προσωπικά νέα(όπως από ποιό μέρος της Ελλάδας είμαστε, αν έχουμε αδέρφια κτλ). Οι ερωτήσεις του άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένες χωρίς να προλάβω καν να το αντιληφθώ ίσως από αφέλεια μιάς και ήμουν μόλις 19 χρονών..Εκείνος κάθε μερά με διάφορα τεχνάσματα αντλούσε πληροφορίες και εγώ γοητευόμουν από το ενδιαφέρον του. Κάποια στιγμή ανταλλάξαμε τηλέφωνα, να ακούσουμε επιτέλους ο ένας τον άλλο. Εκείνος είχε μια πιο βαριά φωνή από ότι περίμενα και τα τηλέφωνα άρχισαν να γίνονται συχνά και πιο συχνά...

Μια μέρα γυρνόντας από το Πανεπιστήμιο βλέπω ένα πακέτο.. Είχε μέσα σοκολάτες περιοδικά και ένα γράμμα.. Από εκείνον!! Τρελάθηκα..δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχε βρει τη διεύθυνση μου αλλά αυτό με φρίκαρε απίστευτα. Τον πήρα τηλέφωνο και ούρλιαζα με πιο δικαίωμα το είχε κάνει αυτό και ότι μόνο μια επικοινωνία είχαμε και τίποτα περισσότερο. Εκείνος μου απάντησε πολύ ήρεμος ότι τρέφει για εμένα βαθιά συναισθήματα και ότι έχει κάνει όνειρα για εμάς και ότι έψαξε πολύ και βρήκε τη διεύθυνση μου και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες εκπλήξεις. Τρομοκρατήθηκα του μίλησα πολύ άσχημα πέταξα την κάρτα του κινητού και απλά έκοψα κάθε επικοινωνία μαζί του.

Λίγες μέρες μετά, σε ένα διάλειμμα στη σχολή είδα κάποιον από μακρυά που με κοιτούσε επίμονα και σάστισα λέω δεν μπορεί είναι η ιδέα μου...απέχει πολύ, σκέφτηκα, η πραγματικότητα από την απρόσωπη φωνή από ένα τηλέφωνο, εξάλλου αυτός ήταν ένας συνομίλικος μου ενώ αυτός που με κοιτούσε κοντά 40. Λίγες ώρες αργότερα αντιλαμβάνομαι κάποιος να με ακολουθεί γυρνάω πίσω τίποτα μια σκιά πολύ μακρυά από εμένα, ώσπου έφτασα στο σπίτι και αυτό που φοβόμουν ήταν αλήθεια. Ένα τριαντάφυλλο στην εξώπορτα, τα πόδια μου έτρεμαν βάζω το χέρι στην τσάντα βιαστικά να βγάλω τα κλειδιά ώσπου τον ακούω να με φωνάζει πίσω μου. Παθαίνω σοκ, παρατάω την τσάντα και αρχίζω να τρέχω εκείνος έτρεχε πίσω μου φωνάζοντας να σταματήσω. Του ούρλιαζα σταμάτα να με ακολουθείς φύγε εκείνος έτρεχε καταπάνω μου, όταν είχα φτάσει έξω από πολυσύχναστο μέρος σταμάτησα και του μίλησα πολύ άσχημα του φώναζα σήκω φύγε δεν έχεις δικαίωμα να έρθεις ως εδώ και διάφορα άλλα. Εκείνος, απλά άνοιξε ένα κουτάκι με ένα δαχτυλίδι και μου είπε ήρθα ως εδώ για να σου κάνω πρόταση γάμου. Του απαντάω άνθρωπε μου είσαι καλά, ήρθες τόσα χιλίομετρα χωρίς να με ξέρεις για κάτι τέτοιο? Μου λέει άφησα τη δουλεία μου, το σπίτι μου και ήρθα να ζήσω μαζί σου γιατί διαισθάνομαι ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου και ήρθα ως εδώ παρόλο που δεν ξέρω αυτή τη γλώσσα. Εγώ είχα φρικάρει, καθήσαμε σε μια στάση περίπου δυομιση ώρες μέσα στο κρύο κλαίγοντας και προσπαθώντας να του εξηγήσω πόσο παράλογο ήταν αυτό που είχε κάνει και ότι απλά μιλούσαμε σε ένα άψυχο chatroom. Χωρίς να έχω υποσχεθεί κάποια σχέση, χωρίς να έχουμε πει κάτι παραπάνω πέρα από αοριστολόγιες. Τελικά με τα πολλά γύρισε πίσω και απλά εξαφανίστηκε από τη ζωή μου, δεν ξέρω αν είναι παρατηρητής από κάπου πιο μακρύα πάντως από τότε δεν τον έχω συναντήσει...

Ήταν ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέξιμο και τα ουρλιαχτά μου ποτέ..

Ανώνυμη
 

Μια απίστευτη Ιστορία Μίσους και Αγάπης που μας δείχνει οτι όλοι έχουμε διακαίωμα στην Ευτυχία

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΣΟΥΣ Κ ΑΓΑΠΗΣ.
ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΕΤΣΙ Κ ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΣΤΑ 18 ΜΟΥ Η ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΑ...ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΕ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΣΥΝΦΩΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ Κ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΥΠΟΧΩΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΤΡΩΓΕ..

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ (7 ΧΡΟΝΙΑ) ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΠΕΛΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΖΗΛΙΕΣ Κ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΝΑΝΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΟ.ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ???ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΑΜΟ.ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΖΟΡΙΑ ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ..ΑΛΛΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ Κ ΕΜΕΝΑ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΧΤΗΚΑ ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΑΝΤΙΡΗΣΗ ΝΑ ΞΑΝΑΜΕΙΝΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.

ΠΕΡΑΣΑΝ 3 ΜΗΝΕΣ Κ ΝΑ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙ 2-3 ΦΟΡΕΣ...ΔΥΣΤΟΙΧΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ ΕΠΑΘΕ ΒΡΟΓΧΙΟΛΙΤΙΔΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΔΗ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΗ Ο ΟΡΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ Κ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ.ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΑΝΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΟΥΝΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΗΚΟ ΕΚΑΝΑ 2 ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ.

ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΞΑΝΑ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΩ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΙΤΙΜΑ ΦΙΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ FB ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΙ ΕΙΧΑ ΤΙ ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΑΙΤΙΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.ΣΤΙΣ 5 ΜΑΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΔΥΣΤΑΓΜΟ ΔΕΧΤΗΚΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΝΟΙΩΘΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΞΑΝΑΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΒΛΕΠΕΤΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΕΤΣΙ..ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΤΕΥΤΟΥΜΕ..ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ
ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 2.5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!! ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΑΛΛΑ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ.

Ανώνυμη

Ένα παραμύθι με...διαφορετικό τέλος!

Μια φορά και έναν καιρό....έτσι ξεκινάνε τα παραμύθια και τελειώνουν κάπως έτσι: και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...αυτό το παραμύθι όμως είχε διαφορετικό τέλος..
Ήταν μια νέα και ένας νέος σε μια μεγάλη πόλη...άγνωστοι μεταξύ αγνώστος..γνωρίστηκαν τυχαία, αγαπήθηκαν απτην πρώτη στιγμή και αποφάσισαν να είναι μαζί. Τα χρόνια περνούσαν πάρα πολύ ωραία χωρίς πολλά προβλήματα μεταξύ τους..Τα θέματα που είχαν ήταν κυρίως ερωτικού περιεχομένου εκείνος ζητούσε πράγματα που η κοπέλα δεν ήξερε, δεν ήθελε και της φαινόντουσαν περιέργα. Με τον καιρό τα συνήθισε τα αποδέκτικε και άρχισαν να της φαίνονται νορμάλ.
Και οι δύο από καλές οικογένειες που αποδέχτηκαν την σχέση τους, και έτσι μπορούσαν να πηγαίνουν ο ένας σπίτι του άλλου εξαρχής. Με τα χρόνια, πέντε για την ακρίβεια, αποφάσισαν να συζήσουν. Εκείνη μορφωμένη με καλή θέση εργασίας, εκείνος μορφωμένος στα θρανία της ζωής με όχι τόσο καλή δουλειά αλλά πάνω από όλα μια καλή και τίμια εργασία. Όσες φορές προσθαφαίρεσαν έξοδα και έσοδα πίστευαν ότι θα τα καταφέρουν. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το μεγάλο βήμα.
Η κοπέλα ήθελε μια σειρά στο παραμύθι της. Πρώτα να γνωριστούν οι οικογένειες μεταξύ τους, μετά να βρουν το διαμέρισμα που θα έμεναν, μετά να πάρουν πράγματα και μετά να κάνουν ένα πάρτυ και να μείνουν εκεί μαζί που θα στέγαζαν τον ερωτά τους.
Καλά λένε όμως ότι η μοίρα έχει άλλα σχέδια και εμείς άλλα σχέδια.
Ο νέος μη θέλοντας να της χαλάσει χατήρι, κανονίζει να βρεθούν οι οικογένεις σε ένα ταβερνάκι. Η συνάντηση πήγε πολύ καλά και το σχέδιο συνεχίστηκε κανονικά. Αγωνία και τρέξιμο να βρουν το σωστό σπίτι..χαμός πανικός...
Οικογενειακά ο καθένας πήγαινε με τους δικούς του και έπερνε πράγματα για το σπίτι. Η χαρά και ο ενθουσιασμός στα ύψη, η αγάπη τους όλο και δυνάμωνε.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα όταν μίλησαν και κανόνισαν να βρεθούν το βραδάκι και επιτέλους Δευτέρα να μετακομίσουν κανονικά σπίτι τους. Η κοπέλα σχόλασε απτη δουλειά της και τον πήρε τηλέφωνο αλλά καμία απάντηση. Πέρασε η ώρα πήγε σπίτι της άνοιξε την ντουλάπα της και άρχισε με ενθουσιασμό να ετοιμάζει τα ρούχα που θα έπερνε στο νέο σπίτι. Η μητέρα της τη συμβούλευσε να πάρει εποχιακά ρούχα και να μη μετακομίσει τα πάντα για να τα τακτοποιεί ταυτόχρονα στο νέο σπίτι. Ξεκίνησαν μαζί τη διαδικασία να τα ξεχωρίσουν και να πλύνουν και να σιδερώσουν τα ρούχα. Η ώρα είχε περάσει είχε φτάσει σχεδόν 10 και καμία ειδοποίηση απτον νεό. Η κοπέλα άρχισε να ανησυχεί, καλεί στο σπίτι του στο σταθερό καμία απάντηση, ένιωθε ότι κάτι σοβαρό έχει γίνει. Πέρνει στο κινητό του πάλι καμία απάντηση. Αμέσως μετά χτυπάει το κινητό της ήταν η μητέρα του από το δικό της κινητό. Η φωνή της παγωμένη, ψυχρή και σταθερή, της είπε κατά λέξη: Μην ανησυχήσεις όλα είναι καλά απλά ο ......θα νοσηλευτεί λίγο διάστημα στην Ψυχιατρική Κλινική της Πόλης. Κενό, σκοτάδι, καμία ανάσα, καμία αντίδραση. Η κοπέλα λέει κατά λέξη ελάτε μη με πειράζεται δώστε μου να του μιλήσω. Εκείνη της απαντάει έλα να τον δεις αν θέλεις αλλά είναι καλά μην ανησυχείς. Η κοπέλα κλείνει το τηλέφωνο πέφτει στο πάτωμα ανοίγει το στόμα και αρχίζει να ουρλίαζει, να ουρλίαζει όσο πιο δυνατά μπορεί, η μητέρα της πήγε γρήγορα στο δωμάτιο προσπαθούσε να την συνεφέρει αλλά μάταια, είχε υποστεί σοκ, τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα και η φωνή της κόντευε να φτάσει στα βουνά, τα μάτια της ορθάνοιχτα και κοιτάζαν το κενό. Μετά από λίγα λεπτά συνήλθε, είπε στη μητέρα της τί συνέβει και ξεκίνησαν και οι δύο για την κλινική. Φτάνοντας εκεί, βρήκαν τους γονείς του και κάποιους συγγενείς, ψύχραιμους προσπαθώντας να κρατήσουν την κοπέλα μακρυά από τους γιατρούς. Εκείνη ζητούσε να δεί το νέο της εξήγησαν ότι είχε γίνει ηρεμιστική ένεση και ότι την άλλη μέρα θα μπορούσε να τον συναντήσει. Εκείνη επέμενε και τότε τον έφεραν να τον δεί. Ήρθε περπατώντας προς το μέρος της, τη φίλησε στο μάγουλο της χάιδεψε τα μαλλιά και της είπε ότι ήταν μια δική του επιλογή να εισαχθεί στην κλινική. Εκείνη κλαίγοντας προσπαθούσε να καταλάβει τί είχε συμβεί, εκείνος συνέχιζε με απλανές βλέμμα να της χαιδεύει τα μαλλιά και να επαναλαμβάνει η μαμα μου είπε ότι θα μου κάνει καλό, η μαμά μου είπε ότι το χρειαζόμουν, η μαμά μου είπε ότι θα το ξεπεράσω και αυτό. Η κοπέλα ένιωθε να την διαπερνά ρεύμα τί εννοείς και αυτό τον ρωτάει, εκείνος συνέχισε σαν μοτέρ να λέει πρέπει να καταλάβεις δεν είναι ότι δεν είμαι καλά είναι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την χαρά που με πλημύρισε απτην ώρα που αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και η μαμά μου είπε, συνέχισε να της λέει, ότι το καλύτερο είναι να μείνω για λίγο εδώ όπως τότε.
Οι μέρες πέρασαν, η κοπέλα συνέχισε να τον επισκέπτετε κάθε μέρα τον έβλεπε σε μια κατάσταση πέρα από την φαντασία της. Όταν ζήτησε εξηγήσεις από την μητέρα του ήταν ότι φοβήθηκε και τον πήγε στην κλινική υποστηρίζοντας ότι πρώτη φορά πήγαινε εκεί το παιδί της.
Μετά από λίγες μέρες μιλώντας με τους θεράποντες ιατρούς, της είπαν την αλήθεια. Ο νεός αυτός έπασχε από μια μορφή σοβαρής ψυχικής διαταραχής που ίσως να ήταν και κληρονομική μιας και είχαν και άλλο πρόσωπο στην οικογένεια με την ίδια διάγνωση. Ο νέος ήταν πολύ δεμένος με την μητέρα του και την στιγμή που ένιωσε ότι θα την αποχωριστεί κατέρρευσε, είχε νοσηλευτεί πολύ παλαιότερα και θεωρούσαν ότι είχε θεραπευτεί, δεν έπερνε κάποια θεραπεία ούτε ακολουθούσε κάποια αγωγή, Ήταν ένας νεός όπως εγώ εσύ ο διπλανός σου ο απεναντί σου. Η κοπέλα μίλησε επανηλλημένα στους γιατρούς για ώρες προσπαθώντας να μάθουν πληροφορίες για αυτόν μέσα από την πολυετή σχέση τους και συνέχεια κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα...η μητέρα του έπαιζε κομβικό ρόλο στην ζωή του. Την συμβούλευσαν να μιλήσει και η ίδια με ένα ψυχολόγο να προσπαθήσει να αντιμετωπίση την κατάσταση. Οι θεράποντες ιατροί την ενημέρωσαν ότι ο νέος πλέον θα πρέπει να παρακολουθείτε από γιατρούς σε συνενδρίες και να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος που εκείνη είχε γνωρίσει και υπάρχει στην συγκεκριμένη πάθηση ποσοστό κληρονομικότητας. Έπρεπε να αποφασίσει και μάλιστα γρήγορα....οι γονείς της, της άφησαν χώρο και χρόνο να σκεφτεί και να αποφασίσει ότι θέλει και εκείνοι θα είναι δίπλα της ότι και αν θέλει να κάνει.
Τον καιρό που εκείνος νοσηλευόταν τις ώρες που τον επισκεπτόταν ήταν πάντα παρούσα η μητέρα του, ποτέ δεν τον άφησε ούτε λεπτό να μείνουν μόνοι τους. Το αποτέλεσμα ήταν αφού εκείνος πήρε εξιτήριο και αφού συνέχισαν να είναι μαζί για ένα μήνα τελικά χώρισαν. Ανώδυνα, σαν δυο ξένοι, σαν δυο απλά ξένοι.
Παντού κρύο, παντού σκοτάδι, παντού άγνωστοι και γνωστοί, παντού ερωτήσεις, παντού ερωτηματικά..
Και οι δύο συνέχισαν τη ζωή τους. Εκείνη δε το ξεπέρασε ποτέ εκείνος δεν ξέρω