Τα πάχη μου...τα κάλλη μου;;;

Γειά χαρά σε όλες, είμαι η Ν. και επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου. Θέμα?...Ο πόνος και το άγχος των περισσοτέρων από μας...ΤΑ ΚΙΛΑ!...

Θα ήθελα να σας πω γενικά όλη τη ¨χοντροιστορια¨ μου...και θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω και δικές σας! Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πρωτοποριακό να μοιραστουμε συναισθήματα που μόνο οι αφρατούλες βιώνουν! :)

Ξεκινάμε!

Απο το δημοτικό είχα θέμα με το βάρος μου. Μέχρι τα 8 περίπου ήμουν φυσιολογικη στα κιλά...ένα καλοκαίρι όμως, είχαν οι γονείς μου τη φαεινή ιδεά να αφήσουν εμένα και την αδερφή μου στη γιαγια (στο χωριό)...για ένα μήνα!!..Αποτέλεσμα? Αφήσανε παιδάκια...και πήραν μοσχαράκια! Μεγάααλη ιστορία....το θέμα όμως έιναι ότι απο τότε έγινα κοιλιόδουλη...ολη μέρα γυρνουσαν στο μυαλό μου φαγητά και γλυκά.

Δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε..."μπετονιέρα"...αλλα έιχα πάνω μου τόσα όσα χρειάζονταν για να λέγομαι.."χοντρη". Κάπου στην έκτη δημοτικού είχα απότομη ανάπτυξη και βρέθηκα με ένα στήθος μεγαλύτερο από αυτό της μάνας μου. Έδεσε το γλυκό, και μαζί του "δέθηκε κόμπος" και η αυτοπεποίθησή μου.Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στο γυμνάσιο. Εκεί που αρχίζουν οι πρώτοι έρωτες και τα φλέρτ (για τους άλλους), εγώ απλά ένιωθα "εκτός παιχνιδιου", "στον πάγκο" και άλλα τέτοια χαρούμενα. Μεγάλωσα και συνέχισα να κουβαλάω πάνω μου την ταμπελα της "χοντρούλας που τρώει κατιτις παραπάνω". Άκουσα πολύ ωραίες ατάκες όλα αυτά τα χρόνια...."Παρ' τον κώλο σου μωρή μπουμπου"(περνουσα τον δρόμο ^_^ )..."πωπωωω κοιτα φιλε! ένα φορτηγό βυζιά" (ναι ναι το ακουσα με τα αυτάκια μου) κ.α. Γενικά, σαν άνθρωπος στιγματίστηκα από όλο αυτό που λέγεται κιλα και ας μην ήμουν ποτέ 100 κιλά. Με ακολουθούσε και με επηρρέαζε παντού. Ίσως να φταίει και το οτι ζούσα σε ένα μέρος που έδιναν (και δίνουν) πολύ βάση στην εμφάνιση και στο φαίνεσθαι, και εκτός από το βάρος μου, είχα κ άλλο μείον ....δεν ήμουν όμορφη.

Έφτασα αισίως κάπου στα 16 και εκεί ήταν η πρώτη "πετυχημένη" προσπαθεια απώλειας κιλών (και ακολούθησαν ΑΠΕΙΡΕΣ). Έφτασα σε καλούτσικο σημείο (66κιλα), και κάπου εκεί γνώρισα τον άντρα μου. Μεγάαααλος έρωτας. Στην αρχή της σχέσης βέβαια το παιζα αιθέρια ύπαρξη, που δεν τρώει, δεν αερίζεται κλπ...Μετά όμως άρχισαν οι ταβέρνες και τα ποτά έξω...και σιγά σιγά με τα χρόνια έφτασα τα 80 κιλα και με ένα σώμα εντελώς ασουλούπωτο και γιγάντιες τρομακτικές βυζούμπες (και κοντούλα).

Ο έρωτας κράτησε (απορώ με αυτόν τον άγιο άνθρωπο) και μετά από 6 χρόνια αρραβωνιαστήκαμε. Ζουμπουρλούδικο εγω....ΠΑΙΔΑΡΟΣ αυτός...δεν δυσκολεύτηκα να δω ειρωνικά βλέμματα και περίεργα πίτσι-πίτσι μεταξύ των συγγενών του, την ώρα του αρραβώνα. Το έβλεπα ότι οι δικοί του δεν τρελαίνονταν για πάρτη μου. Ειδικά η γιαγιά, η θεία και τα ξαδέρφια του. Με το ζόρι μου λέγανε ένα ¨γεια, τι κανεις?¨...

Ξέχασα να αναφέρω ότι από το ξεκίνημα της σχέσης μας, ο άντρας μου έκανε πέρα σχεδόν όλους του τους φίλους, γιατί με κορόιδευαν! Τον είχαν συνηθίσει να κυκλοφορεί μ@@ναρες (οι οποίες φυσικά είχαν και άλλες φίλες μ@@νάρες και βολευονταν όλοι)...και ξάφνικα έσκασα μύτη εγώ το γιουβαρλάκι και τους έκατσε βαρύ. Πάμε παρακάτω...

3 χρόνια μετά ήρθε η ώρα που έπρεπε να κανονίσουμε τον γάμο...'Που πας μωρη σακαφιόρα' σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να εμφανιστώ στο γάμο μου σε αυτό το "χάλι". Δεν μπορούσε να το σηκώσει η ψυχολογία μου...είχα ήδη ακούσει και δει πολλά (εδώ οι άνθρωποι δε χαμπαριαζουν, σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου)..'ηθελα ο γάμος μου τουλάχιστον, να είναι έστω λίγο...ονειρεμένος :) Ήταν Απρίλιος και κλείσαμε ημερ/νία για τέλη Οκτωβρίου. Είχα 6μήνες και κάτι...ήμουν 83 κιλά... και αποφασισμένη!

25 Οκτωβριόυ 2008...Έφτασε η μέρα του γάμου! Μέτα από 6 μήνες απίστευτης στέρησης, πεινας και τρελού ιδρώταστα γυμναστήρια, εμφανίστηκα στην έκκλησια 58 κιλα! Μπορείτε να φανταστείτε τον σοκ των καλεσμένων και ειδικά αυτών που είχαν να με δουν πολύ καιρό! Μέσα στο μυαλουδάκι μου είχα κερδίσει μια μάχη, απέναντι σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια με πρόσβαλαν με το υφάκι τους, τη συμπεριφορά τους και κάποιοι με τα λόγια τους επειδή δεν ήμουν σε διαστάσεις μοντέλου....

Δεν κρατησε για πολύ όμως..χαλάρωσα (αφού κέρδισα και τη μάχη του γάμου) και σιγά σιγά τα κιλά ξαναγύρισαν (με τη βοήθεια μου φυσικά)...Όλες εσεις που παιδέυεστε από μικρές με το άτιμο το λίπος, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί το σώμα, ειδικά όταν έχουν προηγηθει στερήσεις... Υπήρχαν ώρες που με έπιανε αμόκ και δεν σταματούσα τη μάσα. ήξερα ότι ήταν καθαρά ψυχολογικό, αλλά δεν έκανα και ιδιαιτερη προσπάθεια να το σταματήσω! Παρουσιάστηκε και πρόβλημα με ένα νεύρο στη μέση μου και για αρκετο καιρό δεν μπορούσα να γυμναστώ...

1+ χρόνο μετά...ήρθε και η εγκυμοσυνη...

Όταν πήγα να γεννήσω ήμουν 86 κιλά...γέννησα, μέσα σε λίγο καιρο κατέβηκα στα 75...μετά έπιασε τον άντρα μου μία καταθλιψάρα (λογω κακής πορείας της δουλειάς) μαζί με έπιασε και μένα, δεν ήθελε πολύ...έβαλα πάλι...και έβαλα αρκετα. το 89 είδα στη ζυγαριά, και φυσικά δεν ξανα ανέβηκα. Κάπου εκεί είπα.."ΦΤΑΝΕΙ"!...Ξεκίνησα zumba και ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ! Ηταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Η απόλυτη ψυχοθεραπεία,εκτόνωση και η τέλεια γυμναστικη! Κατάφερα να χάσω 15 κιλάς σε λίγους μήνες.! Τι καλα! Ημουν τοσο ευχτυχισμένη! :D

Ομως δεν υπολόγισα ότι σε λίγο καιρό ΔΕΝ θα είχα χρήματα για γυμναστήριο...αναγκαστικά σταμάτησα....και ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ!

Εκανα προσπαθειες να μην ξαναβάλω...αλλα 10 μέρες πείνας, διαγράφονταν με 1 μόνο μέρα κρεπάληςκαι..ανέβαινε το κοντέρ...

Είχα και τη κάθε κατινάρα που με έβλεπε στο δρομο να μου λέει με ψευτικο υφακι κατανοησης "παχυνες παλι? Γιατι βρε κοπελα μου? Γιατι?"....."Γιατί κλάνει το γατί" ήθελα να πω, αλλα΄κρατιόμουν...ε τι? ΚΑΙ χοντρη ΚΑΙ αγενής?..τού ματς! Αλλά είχαν δίκιο...και ένιωθα κουρέλι.

Ετσι φτάνουμε στον Απρίλιο που μας πέρασε.Ένα ωραίο πρωι με πηρε η μανουλα μου τηλ και μου είπε για μια δουλεια από το σπίτι που εμπορευοταν υγιεινο καφε, πολύ καλή περίπτωση και μπλα μπλα μπλα. Δεν ήθελα! Ειχα κανει δικτυακο, το αγαπουσα, αλλά ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε. Αφου μου τα κανε τσουρεκια Τερκενλή, δεχτηκα τελικά να έρθει μια οικογενειακή φίλη να με ενημερώσει. Η δουλειά μου αρεσε τελικά και ετσι ξεκινησα να πινω και τον καφε. Μου είπαν ότι πολλοί έχασαν και κιλά πίνοντάς το..και είπα να βοηθήσω και εγω την κατάσταση, κόβοντας το βραδινο, αλλά προς Θεού!!! Μη μου πέρνετε τις σοκολάτες μου! Δεν μπορώ αν δεν φάω ενα τουβλο λακτα τη μέρα!...Και ερχόμαστε στο σήμερα...με μείον 16 κιλά :D Και φυσικα συνεχίζω!

Το "όνειρο ζω" είναι λίγο..Και μόνο που ανοίγω τη ντουλάπα μου και φοράω ότι γουστάρω χωρίς να νιώθω σαν κάμπια (αυτο ισως το κανω θέμα άλλη στιγμή)

και μάλιστα χωρίς καλά καλά να καταλάβω πως έφτασα εδω, αφού δεν ένιωσα στέρηση, είναι αρκετο! ΚΟιμαμαι καλα το βράδυ, δεν λαχανιάζω στις σκάλες....στο δρόμο αντί για "παρ τον κ@λο σου μπουμπου" ακούω "ωωωωρε μάνα μου..να σε κανω, να σε δειξω" (ελεεινο αλλα τουλαχιστον δεν με κανει να μαζευομαι στο καβουκι μου)...

Να σας πω όμως την αλήθεια...ξεκίνησα να γράφω για άλλο λόγο. Αρχικά ήθελα να εκφράσω στη δυσαρέσκεια μου, για τον ρατσισμο προς τους χοντρους, και για το πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά (προς το καλυτερο) των γύρω μου από τότε που αδυνάτισα (κάτι που με ενοχλει). όμως, γράφοντας...είδα ότι έχω ανάγκη για αρχη, να σας εξηγήσω πως έφτασα εδώ. Έχω ανάγκη να δείξω πόσο επηρέαζε τη ζωή μου και πόσες φορές έκανα προσπάθεια να απαλλαγω από όλο αυτό. Ισως για να δείτε μέσα από "λίγες" σειρές τί στο ΠΕΡΙΠΟΥ πέρασα και ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια και πως μέσα από όλα αυτά, κατάφερε να μου γίνει εμμονή. Δεν ξέρω τι φταίει που έγινε εμμονή. Το οτι πάντα ήμουν η "μπουμπου" τις παρέας ανάμεσα στις καλλίγραμμες φίλες μου?... Το ότι ο άντρας μου ήταν ένα κούκλος,τo ΕΒΛΕΠΑ ότι δεν ταιριάζαμε και θεωρούσα ότι έφταιγε το βάρος μου? Το ότι όσο και να θελα να μην το σκέφτομαι, πάντα κάτι γινόταν και κάποιος μου το έτριβε στα μούτρα? ϊσως περισσότερο να φταίει το τώρα...οκ...έχασα κάποια κιλά. Γιάτι όμως τωρα κάνουν όλοι μόλις με βλέπουν, λές και κέρδισα το νόμπελ, το όσκαρ, το τζόκερ και πατησα ταυτόχρονα στο φεγγάρι? Γιατί μου μιλάνε πιο ευγενικά? Γιατί μου μιλάνε γενικά άνθρωποι που πριν με το ζόρι μου λέγανε "γεια"? Τι τους έκανα τότε? το φαί τους έτρωγα?....Αυτές οι τελευταιες σειρές είναι που θέλουν ανάλυση όπως επίσης και κατι θεϊκές ατάκες που άκουσα και έγιναν τα νέυρα μου κροσσάτα.....αλλά δεν θα αναλύσουμε τώρα (είμαι σίγουρη ότι ξεφυσάτε με ανακούφιση, χεχε)...κουτουλάω (γι αυτό και το κείμενο είναι λίγο αλλοπρόσαλλο) και έχω πρωινο ξύπνημα :) Χίλια συγνώμη αν σας κούρασα!

Σας φιλώ γλυκά στα φρύδια! :D Εις το επανιδείν!

Μια Ιστορία θα σας πω...

Η ιστορια που θας σας πω ,ειναι περα για περα αληθινη και αφορα ενα παρα πολυ δικο μου
ανθρωπο......τον αδερφο μου.
Οταν ηταν μικρος ειχε και αυτος πολλα ονειρα για την ζωη,η πορεια ομως του ειχε
φιλαγμενες πολλες εκπληξεις.Μεγαλωνοντας εμπλεξε με πολλες και διαφορες παρεες.
Το αποτελεσμα ηταν να μπλεξει με τα ναρκωτικα.
Οι γονεις μου το μαθανε με τον πιο δυσκολο τροπο,οταν ηρθε η αστυνομια σπιτι μας
και τον εψαχνε.Ο πατερας μου χειρουργιμενος τοτε με την καρδια του φοβομασταν πως
θα το ξεπερασει.Απο τοτε ξεκιναει ο γολγοδας ο δικος του και ο δικος μας.
Μπηκε φυλακη και οι γονεις μου και εγω του σταθηκαμε και ελπιζαμε να καταλαβει
το λαθος του και να μπορεσει να στεθει ξανα στα ποδια του.Ηφυλακη τον εκανε ομως
χειροτερο.Μετα απο πολυ αγωνα του πατερα μου ,καταφερε και βγηκε παλι εξω,δυστηχως
ομως αυτα τα κυκλωματα δεν σε αφοινουν ησυχο.Το αποτελεσμα ηταν να μπλεξει στα πιο
σκληρα και στην εμπορια για να μπορει να παρει τη δοση του.
Ο πατερας μου δεν το αντεξε αυτο και τον εδιωξε ,εγω τοτε ειχα και τα δυο μου
παιδια και προσπαθουσα να σταθω στον αδερφο μου,στους γονεις μου,αλλα και να προστατεψω
την οικογενεια μου και τα παιδια μου απο ολο αυτο.Του σταθηκα κρυφα και φανερα,με κατηγορησαν
πολοι τοτε,αλλα εμενα δεν με ενοιαζε.Περασαμε πολλα ολοι μεσα στο σπιτι μου,τον ψαχναμε στα
νεκροτομεια οταν χανοταν ,ειχαμε κανει αποιρες προσπαθειες να μπει σε κεντρα ,αλλα εκεινος
την τελευταια στιγμη παντα εκανε πισω.Εγω παντα διπλα του βραχος..........
Ωσπου ο πατερας δεν το αντεξε ολο αυτο επαθε καρκινο,η καρια του τον προδωσε και τον
χασαμε.Σε ολη την αρρωστια του πατερα μου ο αδερφος μου δεν ηταν πουθενα ουτε στη κηδεια,ο
πατερας μου εφυγε με αυτο τον καημο.Εγω τοτε ορκιστηκα να μην του ξαναμιλησω ποτε........
Ημητερα μου ενα ρακος τοτε ηταν η μονη που εψαξε και τον βρηκε,εκανε τα παντα για πολλα
χρονια μονη της και τον εστελνε απο το ενα καντρο στο αλλο.
Εμεις τα αδερφια δεν μιλουσαμε τοτε,του ειχα πολυ θυμο ο οποιος μου πηρε πολλα
χρονια για να τον ξεπερασω.
Η ιστορια του ομως ειχε καλο τελος και αυτος ειναι και ο λογος που σας την γραφω,εκανε
πολυ και δυσκολο αγωνα και τελικα τα καταφερε και σταθηκε στα ποδια του.Δεν ξερω αν επρεπε
να χαθει ενας ανθρωπος για να σωθει ενας αλλος...........Αυτη τη στιγμη ειναι παντρεμενος,οι δικες μας οι
σχεσεις εχουν αρχισει να γινονται οπως παλια,μαζευουμε σιγα σιγα ολοι τα κομματια μας και προχοραμε
μπροστα.
Ολο αυτο σας το ειπα γιατι πρεπει να καταλαβουμε ολοι μας πως καποια πραγματα μπορουν
να γινουν και στο ικο μας σπιτι,ολα ομως ξεπερνιουνται αρκει να το παλεψουμε και να το πιστεψουμε.

Ανώνυμη

Κάπου Χάθηκα...

Από την αρχή της μικρής μου ζωής έχω περάσει πολλά! Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερα προβλήματα και οι δικές μου καταστάσεις μπορεί για εκείνους να έμοιαζαν εύκολες! Για μένα ήταν και εξακολουθούν να είναι τραυματικές και αξεπέραστες!
Εξαιτίας αυτών των προβλημάτων κλείστηκα στον εαυτό μου! Έμαθα να τα αντιμετωπίζω όλα μόνη μου! Μεγάλωσα απότομα! Άρχισα από πολύ νωρίς να βλέπω τον κόσμο αλλιώς! Τα μάτια που τον έβλεπαν ήταν ενός παιδιού! Όχι όμως και το μυαλό!
Όλα τα προβλήματα είχαν πλέον τη δική τους θέση μέσα στον μυαλό μου! Και έρχονταν και τα καινούργια να χωθούν κι αυτά κάπου εκεί! Και αναρωτιέμαι... Πόσα μπορεί να χωρέσει ένα κεφάλι? Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος και πόσο μάλλον ένα παιδί?
Με αναπάντητα αυτά τα ερωτήματα, έγινα ένας άνθρωπος που έμαθε να κρύβει τον πόνο του! Πάντα προσπαθούσα να είμαι αισιόδοξη για τους άλλους, για να μπορώ να τους βοηθάω και να μην χάνονται στη θλίψη! Είμαι ο άνθρωπος που μέσα στην καταστροφή θα βρω κάτι καλό να ενθαρρύνω τον άλλον! Δεν μ' αρέσει να βλέπω στεναχώρια και ανθρώπους χωρίς ελπίδα!
Με έχουν πει πολλές φορές δυνατή! Αντέχω εγώ λένε! Κι όντως τις περισσότερες φορές αντέχω!
Όμως τώρα νιώθω αδύναμη! Νιώθω ότι έχασα τον εαυτό μου! Στα τόσα χρόνια που μαζεύω προβλήματα, μάλλον δεν έχω άλλο διαθέσιμο χώρο και το τελευταίο πρόβλημα έκανε όλη τη θλίψη μου να εμφανιστεί, όχι μόνο μέσα μου αλλά και έξω μου!
Δεν έπεσα! Αλλά ούτε όρθια είμαι!
Νιώθω αδύναμη να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω έστω και μια λέξη! Νιώθω αδύναμη να ακούσω τι μου λένε! Νιώθω αδύναμη να κουνηθώ!
Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό! Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βοηθήσω τους άλλους! Νιώθω άχρηστη που δεν μπορώ να βοηθήσω εμένα!
Θα επανέλθω! Δεν ξέρω το πως, είμαι σίγουρη όμως πως θα τα καταφέρω κάποια στιγμή! Οι άνθρωποι μου με χρειάζονται χαμογελαστή και αισιόδοξη!
A.

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα....!

Μάρτιος του 1995… Η καλή μας γειτόνισσα παραμονή των Αγίων Θεοδώρων μας φέρνει κόλυβα να βάλουμε για 3 μέρες κάτω από το μαξιλάρι μας να ονειρευτούμε ποιον θα παντρευτούμε. Εθιμο του νησιού μου βλέπεις.Την δεύτερη μερα ονειρέυομαι έναν ξανθό ψηλό αντρα γεροδεμενο που δεν ειχα ξαναδεί ποτε στη ζωή μου..να με φιλαει . Ξυπνάω με κομμενη την ανάσα και ένιωθα σαν να το είχα ζήσει εκεινη την στιγμή. Πιο όμορφα στη ζωή μου δεν ειχα ξανανιώσει.

Και όμως …πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια από τότε…. Χριστούγεννα του 1995 ( 9 μήνες μετά )..εγώ ήμουν 14,5 χρονών και με πολύ αυστηρούς γονείς που ήθελαν να μην βγαίνω μην μπλέξω γιατί ήμουν άριστη μαθήτρια στην Α Λυκείου με πολύ λαμπρό μέλλον. Εκείνα τα Χριστούγεννα με άφησαν να βγώ ως τις 8 το βραδι ( επαρχία βλέπεις) στην καφετέρια του χωριού. Μόλις το ωράριο εξόδου με την παρέα τέλειωσε πήγα με τα κλάματα στη γιαγιά μου όπου ήταν όλοι μαζεμένοι και ως ήταν φυσικό τα έβαλα με τη μητέρα μου γιατί δεν με άφησαν να βγώ έως πιο αργα με τις φίλες μου που θα συνοδευόταν από τα μεγαλύτερα αδερφια τους.Εκεινη μου είπε εσυ δεν εχεις μεγαλύτερο αδερφο οπότε δεν γινεται να πάς.

Βγαίνοντας από το σπίτι της γιαγιάς μου για να παμε στο δικό μας να…ο καλύτερος φίλος του μπαμπά μου προσπαθεί να τον πεισει να παμε στα μπουζούκια…Εγω μόλις το ακουσα τσίριζα ( σαν να το ήξερα τι θα συμβεί αργότερα) . Με τα πολλά δεχτηκε κ πηγαμε. Μπηκαμε μεσα καθίσαμε στο τραπεζι μια πολύ μεγάλη παρεα που ειχε και άλλα κοριτσια της ηλικιας μου κ λιγο μεγαλύτερα κ το γλέντι ξεκινά.

Την ωρα που χορευαμε ξεκινάει ένα τραγούδι της Αρβανιτάκη «Βάλε το κόκκινο φουστάνι» με παιρνει η φιλη μου με βάζει στη μεση με το κατακόκκινο βελούδο μίνι φόρεμα και αρχίζω να χορεύω. Μαζεύτηκαν γυρω γυρω αρκετα παιδια και χτυπούσαν παλαμάκια. Την ωρα που τελειωνει το κομμάτι και ακουγονται χειροκροτήματα μπαίνουν νησιωτικα πάω να κατεβω να πάω στο τραπέζι μας κ νιώθω ένα χερι να με τραβάει…Ενας αγνωστος ψηλος ξανθός νεαρός και αρχίζουμε να χορευουμε…Να με κοιτάει να τον κοιτάω να μου σφιγγει το χέρι… Ιδρωσα…. Μολις τελειωνει ο χορός φευγοντας με τραβαει κ μου λέει « Θα μου δωσεις το τηλέφωνό σου να σε παρω αύριο?» « Όχι» του κάνω εγω και το είχα μετανιώσει πριν καν καθίσω στην καρέκλα. Τον βλέπω μετα από μιση ώρα βάζει το μπουφάν του ανεβαίνει στην μηχανή του κ εξαφανίζεται.Ολο το βράδι δεν κοιμήθηκα

Την άλλη μερα το πρωί στις 9 παίρνω τηλέφωνο την ξαδερφη μου …χαζεψες μου λεει πρωι πρωί ακόμα κοιμάμαι …Της Λεω πρέπει να ανεβω ναμιλήσουμε. Της εξηγω τι εγινε και φυσικα ως πονηρό μυαλό αποφασίζουμε να παίρουμε τηλέφωνο τον κολητό του που γνωρίζαμε. Του λέω «θελω να μου πεις ποιος είναι ο ξανθος με την μηχανη που καθόσασταν μαζι χτες το βράδι» μου λέει « ΑΑ εισαι τρελη πριν 2 ωρες γυρισα και με ξυπνάς γιαυτό» Του λέω « Το καλό που σου θέλω είναι να μου πεις γιατί δεν βλέπω να κοιμάσαι για πολλές μέρες λεγεεεεεεεεεεε» . Μόλις μου εξηγει κτλ λεω το βραδι θα τον πάρεις κ θα ερθεις τυχαία στο χωρίο στην καφετέρια για να τον γνωρίζω¨»

Ετσι και εγινε….καθίσαμε απεναντι ο ενας από τον άλλο και το μόνο που είπαμε είναι ότι θα μιλήσουμε τελικά την άλλη μερα το πρωί στο τηλέφωνο. Που να ξημερωσει εκεινη η νύχτα. Την άλλη μερα φευγουν οι γονείς μου τον παιρνω τηλ και ετσι αρχισαμε να μιλαμε. Μετα από λιγες μερες ήρθε το πρωτο ραντεβου και μετα από ένα μηνα στα γενέθλια μου το πρωτο μας φιλί κ το πρώτο του δώρο ένα δαχτυλίδι το οποίο εβγαλα από το δάχτυλο μου ΜΟΝΟ την μερα του αρραβώνα μας. Όταν τον φιλισα θυμήθηκα το όνειρο…ενιωσα ακριβώς ετσι και λέω « Παναγία μου αυτός είναι….»

Τη συνέχεια την φαντάζεστε….ο πρωτος μου έρωτας ο πρώτος μου άντρας …ο πατέρας των παιδιών μου.

Εχουν περασει 18 ολόκληρα χρόνια σχέσης και 12 χρόνια εγγαμου βίου με 2 υπεροχους γιους. Δύσκολα χρονια, οικονομικα, σχεσεις νύφης-κουνιάδων, κληρονομικά , 2 δυσκολες εγκυμοσύνες και τοσες πολλές φουρτουνες που νομίζω θα μου άξιζε ο βαθμός του Α καπετάνιου. Η λέξη διαζύγιο…χμ… επεσε στο τραπέζι αρκετες φορές και ακομη περισσότερο από το μυαλό… Πειρασμοί ….μα βέβαια κ πέρασαν από μπροστά μου.

Δεν ξέρω τι με εχει κρατήσει τοσο κοντά του μιας κ ειμαστε 2 τελείως διαφορετικοί ανθρωποι. Ισως όχι ο ερωτας…ο ερωτας μάτια μου περνάει πολύ γρήγορα….Μάλλον θα είναι αυτό που λενε ΑΓΑΠΗ…αυτό που λενε τον πονάω γιατί είναι ο ανθρωπός μου.Εχουμε φερθεί πολλές φορές αδικα ο ένας στον άλλο και όμως….ειμαστε ακόμα μαζί και ειμαι σίγουρη πως θα ειμαστε …ωσπου να μας χωρίσει ο θάνατος αν και….δεν ξερω αν και αυτός είναι ικανός να τα βάλει μαζί μου ώστε να μου πάρει ότι πιότερο αγαπώ σαυτή τη ζωή…ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ μου…..!!!!!!!!!!!

 

Νίκη

Ιστορία Αγάπης ή Ιστορία Τρέλας;

 Ήμουν φοιτήτρια σε μια χώρα του εξωτερικού, τότε ήταν της μόδας τα chatroom...φανατική χρήστης του mirc (γνωστό σε πολλές φαντάζομαι), συνομιλούσα με κάποιον συνομίλικο (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα).

Η καθημερινή μας επαφή από το ίντερνετ κρατούσε ώρες, εγώ μάθαινα γενικά τα νέα της χώρας, διάφορα για εκείνον που δούλευε με τι ασχολιόταν και γενικά διάφορα, ώσπου προχωρήσαμε στα πιο προσωπικά νέα(όπως από ποιό μέρος της Ελλάδας είμαστε, αν έχουμε αδέρφια κτλ). Οι ερωτήσεις του άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένες χωρίς να προλάβω καν να το αντιληφθώ ίσως από αφέλεια μιάς και ήμουν μόλις 19 χρονών..Εκείνος κάθε μερά με διάφορα τεχνάσματα αντλούσε πληροφορίες και εγώ γοητευόμουν από το ενδιαφέρον του. Κάποια στιγμή ανταλλάξαμε τηλέφωνα, να ακούσουμε επιτέλους ο ένας τον άλλο. Εκείνος είχε μια πιο βαριά φωνή από ότι περίμενα και τα τηλέφωνα άρχισαν να γίνονται συχνά και πιο συχνά...

Μια μέρα γυρνόντας από το Πανεπιστήμιο βλέπω ένα πακέτο.. Είχε μέσα σοκολάτες περιοδικά και ένα γράμμα.. Από εκείνον!! Τρελάθηκα..δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχε βρει τη διεύθυνση μου αλλά αυτό με φρίκαρε απίστευτα. Τον πήρα τηλέφωνο και ούρλιαζα με πιο δικαίωμα το είχε κάνει αυτό και ότι μόνο μια επικοινωνία είχαμε και τίποτα περισσότερο. Εκείνος μου απάντησε πολύ ήρεμος ότι τρέφει για εμένα βαθιά συναισθήματα και ότι έχει κάνει όνειρα για εμάς και ότι έψαξε πολύ και βρήκε τη διεύθυνση μου και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες εκπλήξεις. Τρομοκρατήθηκα του μίλησα πολύ άσχημα πέταξα την κάρτα του κινητού και απλά έκοψα κάθε επικοινωνία μαζί του.

Λίγες μέρες μετά, σε ένα διάλειμμα στη σχολή είδα κάποιον από μακρυά που με κοιτούσε επίμονα και σάστισα λέω δεν μπορεί είναι η ιδέα μου...απέχει πολύ, σκέφτηκα, η πραγματικότητα από την απρόσωπη φωνή από ένα τηλέφωνο, εξάλλου αυτός ήταν ένας συνομίλικος μου ενώ αυτός που με κοιτούσε κοντά 40. Λίγες ώρες αργότερα αντιλαμβάνομαι κάποιος να με ακολουθεί γυρνάω πίσω τίποτα μια σκιά πολύ μακρυά από εμένα, ώσπου έφτασα στο σπίτι και αυτό που φοβόμουν ήταν αλήθεια. Ένα τριαντάφυλλο στην εξώπορτα, τα πόδια μου έτρεμαν βάζω το χέρι στην τσάντα βιαστικά να βγάλω τα κλειδιά ώσπου τον ακούω να με φωνάζει πίσω μου. Παθαίνω σοκ, παρατάω την τσάντα και αρχίζω να τρέχω εκείνος έτρεχε πίσω μου φωνάζοντας να σταματήσω. Του ούρλιαζα σταμάτα να με ακολουθείς φύγε εκείνος έτρεχε καταπάνω μου, όταν είχα φτάσει έξω από πολυσύχναστο μέρος σταμάτησα και του μίλησα πολύ άσχημα του φώναζα σήκω φύγε δεν έχεις δικαίωμα να έρθεις ως εδώ και διάφορα άλλα. Εκείνος, απλά άνοιξε ένα κουτάκι με ένα δαχτυλίδι και μου είπε ήρθα ως εδώ για να σου κάνω πρόταση γάμου. Του απαντάω άνθρωπε μου είσαι καλά, ήρθες τόσα χιλίομετρα χωρίς να με ξέρεις για κάτι τέτοιο? Μου λέει άφησα τη δουλεία μου, το σπίτι μου και ήρθα να ζήσω μαζί σου γιατί διαισθάνομαι ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου και ήρθα ως εδώ παρόλο που δεν ξέρω αυτή τη γλώσσα. Εγώ είχα φρικάρει, καθήσαμε σε μια στάση περίπου δυομιση ώρες μέσα στο κρύο κλαίγοντας και προσπαθώντας να του εξηγήσω πόσο παράλογο ήταν αυτό που είχε κάνει και ότι απλά μιλούσαμε σε ένα άψυχο chatroom. Χωρίς να έχω υποσχεθεί κάποια σχέση, χωρίς να έχουμε πει κάτι παραπάνω πέρα από αοριστολόγιες. Τελικά με τα πολλά γύρισε πίσω και απλά εξαφανίστηκε από τη ζωή μου, δεν ξέρω αν είναι παρατηρητής από κάπου πιο μακρύα πάντως από τότε δεν τον έχω συναντήσει...

Ήταν ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέξιμο και τα ουρλιαχτά μου ποτέ..

Ανώνυμη
 

Μια απίστευτη Ιστορία Μίσους και Αγάπης που μας δείχνει οτι όλοι έχουμε διακαίωμα στην Ευτυχία

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΣΟΥΣ Κ ΑΓΑΠΗΣ.
ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΕΤΣΙ Κ ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΣΤΑ 18 ΜΟΥ Η ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΑ...ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΕ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΣΥΝΦΩΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ Κ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΥΠΟΧΩΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΤΡΩΓΕ..

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ (7 ΧΡΟΝΙΑ) ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΠΕΛΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΖΗΛΙΕΣ Κ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΝΑΝΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΟ.ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ???ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΑΜΟ.ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΖΟΡΙΑ ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ..ΑΛΛΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ Κ ΕΜΕΝΑ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΧΤΗΚΑ ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΑΝΤΙΡΗΣΗ ΝΑ ΞΑΝΑΜΕΙΝΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.

ΠΕΡΑΣΑΝ 3 ΜΗΝΕΣ Κ ΝΑ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙ 2-3 ΦΟΡΕΣ...ΔΥΣΤΟΙΧΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ ΕΠΑΘΕ ΒΡΟΓΧΙΟΛΙΤΙΔΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΔΗ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΗ Ο ΟΡΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ Κ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ.ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΑΝΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΟΥΝΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΗΚΟ ΕΚΑΝΑ 2 ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ.

ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΞΑΝΑ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΩ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΙΤΙΜΑ ΦΙΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ FB ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΙ ΕΙΧΑ ΤΙ ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΑΙΤΙΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.ΣΤΙΣ 5 ΜΑΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΔΥΣΤΑΓΜΟ ΔΕΧΤΗΚΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΝΟΙΩΘΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΞΑΝΑΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΒΛΕΠΕΤΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΕΤΣΙ..ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΤΕΥΤΟΥΜΕ..ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ
ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 2.5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!! ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΑΛΛΑ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ.

Ανώνυμη

Ένα παραμύθι με...διαφορετικό τέλος!

Μια φορά και έναν καιρό....έτσι ξεκινάνε τα παραμύθια και τελειώνουν κάπως έτσι: και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...αυτό το παραμύθι όμως είχε διαφορετικό τέλος..
Ήταν μια νέα και ένας νέος σε μια μεγάλη πόλη...άγνωστοι μεταξύ αγνώστος..γνωρίστηκαν τυχαία, αγαπήθηκαν απτην πρώτη στιγμή και αποφάσισαν να είναι μαζί. Τα χρόνια περνούσαν πάρα πολύ ωραία χωρίς πολλά προβλήματα μεταξύ τους..Τα θέματα που είχαν ήταν κυρίως ερωτικού περιεχομένου εκείνος ζητούσε πράγματα που η κοπέλα δεν ήξερε, δεν ήθελε και της φαινόντουσαν περιέργα. Με τον καιρό τα συνήθισε τα αποδέκτικε και άρχισαν να της φαίνονται νορμάλ.
Και οι δύο από καλές οικογένειες που αποδέχτηκαν την σχέση τους, και έτσι μπορούσαν να πηγαίνουν ο ένας σπίτι του άλλου εξαρχής. Με τα χρόνια, πέντε για την ακρίβεια, αποφάσισαν να συζήσουν. Εκείνη μορφωμένη με καλή θέση εργασίας, εκείνος μορφωμένος στα θρανία της ζωής με όχι τόσο καλή δουλειά αλλά πάνω από όλα μια καλή και τίμια εργασία. Όσες φορές προσθαφαίρεσαν έξοδα και έσοδα πίστευαν ότι θα τα καταφέρουν. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το μεγάλο βήμα.
Η κοπέλα ήθελε μια σειρά στο παραμύθι της. Πρώτα να γνωριστούν οι οικογένειες μεταξύ τους, μετά να βρουν το διαμέρισμα που θα έμεναν, μετά να πάρουν πράγματα και μετά να κάνουν ένα πάρτυ και να μείνουν εκεί μαζί που θα στέγαζαν τον ερωτά τους.
Καλά λένε όμως ότι η μοίρα έχει άλλα σχέδια και εμείς άλλα σχέδια.
Ο νέος μη θέλοντας να της χαλάσει χατήρι, κανονίζει να βρεθούν οι οικογένεις σε ένα ταβερνάκι. Η συνάντηση πήγε πολύ καλά και το σχέδιο συνεχίστηκε κανονικά. Αγωνία και τρέξιμο να βρουν το σωστό σπίτι..χαμός πανικός...
Οικογενειακά ο καθένας πήγαινε με τους δικούς του και έπερνε πράγματα για το σπίτι. Η χαρά και ο ενθουσιασμός στα ύψη, η αγάπη τους όλο και δυνάμωνε.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα όταν μίλησαν και κανόνισαν να βρεθούν το βραδάκι και επιτέλους Δευτέρα να μετακομίσουν κανονικά σπίτι τους. Η κοπέλα σχόλασε απτη δουλειά της και τον πήρε τηλέφωνο αλλά καμία απάντηση. Πέρασε η ώρα πήγε σπίτι της άνοιξε την ντουλάπα της και άρχισε με ενθουσιασμό να ετοιμάζει τα ρούχα που θα έπερνε στο νέο σπίτι. Η μητέρα της τη συμβούλευσε να πάρει εποχιακά ρούχα και να μη μετακομίσει τα πάντα για να τα τακτοποιεί ταυτόχρονα στο νέο σπίτι. Ξεκίνησαν μαζί τη διαδικασία να τα ξεχωρίσουν και να πλύνουν και να σιδερώσουν τα ρούχα. Η ώρα είχε περάσει είχε φτάσει σχεδόν 10 και καμία ειδοποίηση απτον νεό. Η κοπέλα άρχισε να ανησυχεί, καλεί στο σπίτι του στο σταθερό καμία απάντηση, ένιωθε ότι κάτι σοβαρό έχει γίνει. Πέρνει στο κινητό του πάλι καμία απάντηση. Αμέσως μετά χτυπάει το κινητό της ήταν η μητέρα του από το δικό της κινητό. Η φωνή της παγωμένη, ψυχρή και σταθερή, της είπε κατά λέξη: Μην ανησυχήσεις όλα είναι καλά απλά ο ......θα νοσηλευτεί λίγο διάστημα στην Ψυχιατρική Κλινική της Πόλης. Κενό, σκοτάδι, καμία ανάσα, καμία αντίδραση. Η κοπέλα λέει κατά λέξη ελάτε μη με πειράζεται δώστε μου να του μιλήσω. Εκείνη της απαντάει έλα να τον δεις αν θέλεις αλλά είναι καλά μην ανησυχείς. Η κοπέλα κλείνει το τηλέφωνο πέφτει στο πάτωμα ανοίγει το στόμα και αρχίζει να ουρλίαζει, να ουρλίαζει όσο πιο δυνατά μπορεί, η μητέρα της πήγε γρήγορα στο δωμάτιο προσπαθούσε να την συνεφέρει αλλά μάταια, είχε υποστεί σοκ, τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα και η φωνή της κόντευε να φτάσει στα βουνά, τα μάτια της ορθάνοιχτα και κοιτάζαν το κενό. Μετά από λίγα λεπτά συνήλθε, είπε στη μητέρα της τί συνέβει και ξεκίνησαν και οι δύο για την κλινική. Φτάνοντας εκεί, βρήκαν τους γονείς του και κάποιους συγγενείς, ψύχραιμους προσπαθώντας να κρατήσουν την κοπέλα μακρυά από τους γιατρούς. Εκείνη ζητούσε να δεί το νέο της εξήγησαν ότι είχε γίνει ηρεμιστική ένεση και ότι την άλλη μέρα θα μπορούσε να τον συναντήσει. Εκείνη επέμενε και τότε τον έφεραν να τον δεί. Ήρθε περπατώντας προς το μέρος της, τη φίλησε στο μάγουλο της χάιδεψε τα μαλλιά και της είπε ότι ήταν μια δική του επιλογή να εισαχθεί στην κλινική. Εκείνη κλαίγοντας προσπαθούσε να καταλάβει τί είχε συμβεί, εκείνος συνέχιζε με απλανές βλέμμα να της χαιδεύει τα μαλλιά και να επαναλαμβάνει η μαμα μου είπε ότι θα μου κάνει καλό, η μαμά μου είπε ότι το χρειαζόμουν, η μαμά μου είπε ότι θα το ξεπεράσω και αυτό. Η κοπέλα ένιωθε να την διαπερνά ρεύμα τί εννοείς και αυτό τον ρωτάει, εκείνος συνέχισε σαν μοτέρ να λέει πρέπει να καταλάβεις δεν είναι ότι δεν είμαι καλά είναι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την χαρά που με πλημύρισε απτην ώρα που αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και η μαμά μου είπε, συνέχισε να της λέει, ότι το καλύτερο είναι να μείνω για λίγο εδώ όπως τότε.
Οι μέρες πέρασαν, η κοπέλα συνέχισε να τον επισκέπτετε κάθε μέρα τον έβλεπε σε μια κατάσταση πέρα από την φαντασία της. Όταν ζήτησε εξηγήσεις από την μητέρα του ήταν ότι φοβήθηκε και τον πήγε στην κλινική υποστηρίζοντας ότι πρώτη φορά πήγαινε εκεί το παιδί της.
Μετά από λίγες μέρες μιλώντας με τους θεράποντες ιατρούς, της είπαν την αλήθεια. Ο νεός αυτός έπασχε από μια μορφή σοβαρής ψυχικής διαταραχής που ίσως να ήταν και κληρονομική μιας και είχαν και άλλο πρόσωπο στην οικογένεια με την ίδια διάγνωση. Ο νέος ήταν πολύ δεμένος με την μητέρα του και την στιγμή που ένιωσε ότι θα την αποχωριστεί κατέρρευσε, είχε νοσηλευτεί πολύ παλαιότερα και θεωρούσαν ότι είχε θεραπευτεί, δεν έπερνε κάποια θεραπεία ούτε ακολουθούσε κάποια αγωγή, Ήταν ένας νεός όπως εγώ εσύ ο διπλανός σου ο απεναντί σου. Η κοπέλα μίλησε επανηλλημένα στους γιατρούς για ώρες προσπαθώντας να μάθουν πληροφορίες για αυτόν μέσα από την πολυετή σχέση τους και συνέχεια κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα...η μητέρα του έπαιζε κομβικό ρόλο στην ζωή του. Την συμβούλευσαν να μιλήσει και η ίδια με ένα ψυχολόγο να προσπαθήσει να αντιμετωπίση την κατάσταση. Οι θεράποντες ιατροί την ενημέρωσαν ότι ο νέος πλέον θα πρέπει να παρακολουθείτε από γιατρούς σε συνενδρίες και να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος που εκείνη είχε γνωρίσει και υπάρχει στην συγκεκριμένη πάθηση ποσοστό κληρονομικότητας. Έπρεπε να αποφασίσει και μάλιστα γρήγορα....οι γονείς της, της άφησαν χώρο και χρόνο να σκεφτεί και να αποφασίσει ότι θέλει και εκείνοι θα είναι δίπλα της ότι και αν θέλει να κάνει.
Τον καιρό που εκείνος νοσηλευόταν τις ώρες που τον επισκεπτόταν ήταν πάντα παρούσα η μητέρα του, ποτέ δεν τον άφησε ούτε λεπτό να μείνουν μόνοι τους. Το αποτέλεσμα ήταν αφού εκείνος πήρε εξιτήριο και αφού συνέχισαν να είναι μαζί για ένα μήνα τελικά χώρισαν. Ανώδυνα, σαν δυο ξένοι, σαν δυο απλά ξένοι.
Παντού κρύο, παντού σκοτάδι, παντού άγνωστοι και γνωστοί, παντού ερωτήσεις, παντού ερωτηματικά..
Και οι δύο συνέχισαν τη ζωή τους. Εκείνη δε το ξεπέρασε ποτέ εκείνος δεν ξέρω

"Κολατσιό από … σπίτι" απο τη διατροφολόγο/διαιτολόγο κα Παναγιωτοπούλου Κωνσταντίνα

Τα σνακ των παιδιών κατά τις σχολικές ώρες είναι ένα θέμα που αναμφισβήτητα προβληματίζει ιδιαίτερα τους  γονείς. Η εύκολη λύση φυσικά είναι να καταναλώνουν τρόφιμα από το κυλικείο του σχολείου. Οι γονείς διευκολύνονται όταν το παιδί διαλέγει έτοιμα σνακ από το σχολείο καθώς έτσι δεν ξοδεύουν χρόνο προετοιμάζοντάς τα οι ίδιοι ενώ τα παιδιά ελκύονται από τις συσκευασίες των προϊόντων αυτών και διαλέγουν συνήθως τρόφιμα στα οποία απέξω υπάρχει ο αγαπημένος τους παιδικός ήρωας. Είναι όμως τόσο <<αθώα>> όσο νομίζουμε; Τα περισσότερα από αυτά περιέχουν αρκετή ποσότητα σε αλάτι και ζάχαρη με αποτέλεσμα η πρόσληψη θερμίδων για το παιδί να είναι μεγάλη και χωρίς ουσία. Επιπλέον, στα τυποποιημένα τρόφιμα εντός ή εκτός κυλικείου περιέχεται μεγάλος αριθμός πρόσθετων συντηρητικών τα περισσότερα από τα οποία κρίνονται ανθυγιεινά. Θα πρέπει λοιπόν να κατευθύνετε το παιδί σας ώστε να αποφεύγει προϊόντα όπως : γαριδάκια, πατατάκια και υπόλοιπα παρόμοια προϊόντα, γλυκά, μπισκότα και ιδιαίτερα όσα έχουν περιέχουν σοκολάτα , τυποποιημένο σοκολατούχο γάλα, αναψυκτικά, αρτοσκευάσματα όπως  κρουασάν, σφολιάτες  με τυρί, ζαμπόν, λουκάνικο κ.α. Ενώ θα ήταν καλύτερα να προτιμήσετε σνακ από το σπίτι, προσθέτοντας υγιεινά αλλά νόστιμα υλικά που προτιμούν τα παιδιά σας .

ü  Τι να προτιμήσετε:

Σαντουιτσάκια: Γενικά τα παιδιά αγαπούν τα sandwich αλλά πολλές φορές τα βαριούνται όταν δεν έχουν τη γεύση που θέλουν είτε το ψωμί είτε τα υλικά τους φαίνονται άγευστα. Εκτός από τα κλασσικά ψωμάκια για τοστ υπάρχει μεγάλη ποικιλία ψωμιού στην αγορά που μπορείτε να διαλέξετε όπως στρογγυλά ψωμάκια με σουσάμι, μπαγκέτα, ψωμάκια μπριός, κυπριακές πίτες και αραβικές πίτες. Έτσι λοιπόν τα παιδιά δε θα αποφεύγουν να τρώνε sandwich από το σπίτι ενώ παράλληλα θα γεύονται ολοένα και διαφορετικά είδη. Αν ωστόσο σας διευκολύνουν τα κλασσικά ψωμάκια του τoστ,  κάτι που επίσης μπορεί να κάνει ελκυστικό το δεκατιανό των παιδιών σας είναι να κόβετε τα τοστ σε διάφορα σχήματα με ειδικές φόρμες που υπάρχουν στην αγορά είτε να τα ψήνετε σε τοστιέρες που σχηματίζουν διάφορους παιδικούς ήρωες.

Υλικά για σάντουιτς: Το τυρί όπως όλοι γνωρίζουμε περιέχει ασβέστιο το οποίο είναι ιδιαίτερα θρεπτικό καθώς βοηθά στην προστασία των οστών και των δοντιών. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να περιέχεται στο διαιτολόγιο των παιδιών, ενώ και για το τυρί υπάρχει μεγάλη ποικιλία όπως  η φέτα, το κασέρι, το κεφαλοτύρι, το κίτρινο τυρί (τύπου gouda), η μοτσαρέλα, το ανθότυρο, το cottage cheese και άλλα. Το σαντουιτς μπορεί επίσης να περιέχει γαλοπούλα ή άπαχο ζαμπόν ενώ θα μπορούσατε να προσθέσετε καθημερινά ολοένα και διαφορετικά τρόφιμα όπως τόνο ή αυγό, καπνιστό σολομό, κοτόπουλο ή μπιφτέκι. Μπορείτε επίσης να προσθέσετε λαχανικά που αρέσουν στα παιδιά σας όπως ντομάτα, μαρούλι, καλαμπόκι, καρώτο, αγγούρι κλπ. ή αν θέλετε να ετοιμάσετε κάτι τελείως διαφορετικό που θα τα συναρπάσει γευστικά μπορείτε κάποιες φορές να τους δίνετε ένα γλυκό τοστ με μπανάνα, φυστικοβούτυρο ή ταχίνι με μέλι.

Σπιτικές πίτες, κέικ και σταφιδόψωμο: Ιδανικό επίσης δεκατιανό γεύμα για τα παιδιά είναι οι χειροποίητες πίτες που θα έχετε φτιάξει οι ίδιοι με αγνά υλικά επιλεγμένα από εσάς. Μπορείτε να επιλέγετε διάφορες πίτες όπως, σπανακόπιτα, τυρόπιτα, κρεατόπιτα αλλά και πίτες με φρούτα όπως μπανανόπιτα, πίτα με φράουλες. Επίσης τα σπιτικά κέικ που περιέχουν φρούτα όπως κέικ με πορτοκάλι, μήλα, αποξηραμένα  φρούτα (δαμάσκηνα, γκράνμπερις, ανανά, παπάγια κ.α) και το σταφιδόψωμο είναι τρόφιμα που λατρεύουν τα παιδιά και μπορούν να τα έχουν μαζί τους και στο σχολείο.

Μπάρες δημητριακών, ρυζογκοφρέτες και κριτσίνια: Οι μπάρες δημητριακών είναι ένα ιδιαίτερα <<εύκολο>> σνακ που μπορεί να έχει ένα παιδί μαζί του όταν δεν υπάρχει χρόνος να προετοιμαστεί κάποιο σάντουιτς ή άλλο σνακ. Οι μπάρες μπορούν να είναι και χειροποίητες ενώ θα μπορούσατε να προσθέσετε υλικά που αρέσουν στα παιδιά σας όπως σταφίδες, κακάο, λίγη μαύρη σοκολάτα ή αποξηραμένα φρούτα. Επίσης οι ρυζογκοφρέτες είναι κάτι που μπορεί να έχει ένα παιδί μαζί του και να καταναλωθεί εύκολα στο διάλλειμα ενώ για να δώσετε νοστιμιά μπορεί να τις κάνετε σαν σαντουιτσάκι προσθέτοντας λίγο μέλι και να πασπαλίσετε μέσα με λίγη κανέλα. Ακόμα σαν γρήγορη λύση όταν δεν υπάρχει χρόνος προετοιμασίας μπορείτε κάποια στιγμή να του δώσετε ρυζογκοφρέτα μαύρη σοκολάτα που υπάρχει στην αγορά. Επιπλέον τα κριτσίνια ολικής ή πολύσπορα που περιέχουν σουσάμι, ηλιόσπορο, λιναρόσπορο ή άλλους σπόρους της επιλογής σας, νιφάδες βρώμης κ.α είναι μια καλή επιλογή για σνακ.

Φρούτα, χυμοί φρούτων και λαχανικά : Οι ευεργετικές ιδιότητες των φρούτων είναι αρκετές και θα βοηθήσουν ιδιαίτερα τους μικρούς μας φίλους. Μπορούν να τα έχουν μαζί τους σε ειδικά μπολάκια κατά τις σχολικές ώρες και αν η διαδικασία καθαρισμού τους φαίνεται δύσκολη, υπάρχουν και φρούτα που είναι πιο εύκολα να καθαριστούν όπως, η μπανάνα, το μανταρίνι τα σταφύλια, τα βερίκοκα, τα αποξηραμένα φρούτα κα. Αν η χρήση των χυμών είναι πιο εύκολη, προτιμήστε του χυμούς οι οποίοι αναγράφουν 100% φυσικός χυμός και όχι φρουτοποτό.

Επειδή όπως γνωρίζουμε πολλά παιδιά ντρέπονται να τρώνε υγιεινές τροφές στο σχολείο προερχόμενες από το σπίτι, θα πρέπει τα σνακ να ετοιμάζονται με επιμέλεια ώστε να ελκύουν τα παιδιά ενώ θα μπορούσαν να συσκευάζονται και σε πολύχρωμα κουτάκια που κυκλοφορούν σε διάφορα μεγέθη στην αγορά. Τέλος, καλό θα ήταν οι ίδιοι οι γονείς να φροντίζουν να κουβεντιάζουν με τα παιδιά τους και να τα παροτρύνουν ώστε να επιλέγουν σπιτικό κολατσιό ενώ αντίθετα θα πρέπει να τους τονίζουν το πόσο ανθυγιεινό είναι το γρήγορο και πρόχειρο φαγητό.

 

Παναγιωτοπούλου Κωνσταντίνα

 Διαιτολόγος- Διατροφολόγος Msc

kpanag.diet@gmail.com

Η Ώρα της Νιόβης.... "Το κομμωτήριο κι εγώ...."

Έχω κάτι το τραβηχτικό το ξέρω..όχι το ξέρω σας λέω..μου συμβαίνουν κουφά στραβά ανάποδα και μάλλον έχω μαγνήτη όπως είπε μια φίλη..Ίσως να είναι και έτσι δεν ξέρω..εγώ και τα κομμωτήρια έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους.

 

Τα μαλλιά μου τα έχω πάντα μακρυά κάτω από τους ώμους δηλαδή και συνήθως πίσω τα έχω κομμένα σε σχήμα V. Πάντα μου άρεσε αυτό γιατί είναι πολύ ροκ. Επίσης, να πώ ότι το φυσικό μου χρώμα είναι αυτό το κλασσικό καστανό πολύ ανοιχτό και έχω σχετικά λεπτή τρίχα.

Οι απόπειρες στα κομμωτήρια ξεκίνησαν όταν ερωτεύτηκα το μεζ χρώμα..αυτό το ψυχρό ξανθό με την πολύ σκούρα καστανή βάση, τα είχα έτσι και μια πενταετία μου πήγαιναν τα είχα συνηθίσει τα είχα αγαπήσει ρε παιδί μου.

Και ξαφνικά το βαρέθηκα..ωω ναι το βαρέθηκα και λέω θα κάνω μια αλλαγή θα πάρω μια βαφή να τα κάνω μόνη μου μαύρα και τα έκανα, μετά μελαγχόλησα  και αποφάσισα να πάω στο κομμωτήριο που μου έκανε τα μεζ με σκοπό να τα κάνω καστανό πολύ ανοιχτό ή μελί. Η αντίδραση της κομμώτριας: α δεν γίνετε να τα ανοίξουμε τώρα θα τα αφήσεις  έτσι να βγεί το φυσικό σου θα τα κόβουμε σιγά σιγά και μετά θα κάνουμε  ανταύγειες πάνω στη βάση σου. Αδιανόητο να κόψω το μαλλί δεν το σκέφτηκα καν...Δεν μάρεσε η γνώμη της και έτσι άλλαξα κομμωτήρια και κομμωτήριο κατ επέκταση. Ρε παιδία λες και με καταράστηκε που λέει ο λόγος...χαχαχα

Πήγα σε πολλά διαφορετικά κομμωτήρια με τυπωμένες φωτογραφίες ή φωτογραφίες στο κινήτο μου με το χρώμα που ήθελα. Η απάντηση κάθε φορά είχε ως εξής:

-Α πολύ ωραίο χρώμα αυτό που μας δείχνετε αλλά εγώ λέω να κάνουμε το τάδε χρώμα

-Ναι ξέρετε εγώ θέλω αυτό που σας δείχνω

-Ναι αλλά αυτό που προτείνουμε είναι καλύτερο

-Δηλαδή αυτό που θέλω δεν γίνετε ή δεν μου πηγαίνει

-Όχι όλα γίνονται και βέβαια γίνετε και βέβαια σας πηγαίνει αλλά καθίστε θα σας τα κάνω εγώ και αν δεν σας αρέσει το διορθώνουμε λιγάκι

-Μα αν μου τα κάνετε κόκκινα και δεν μαρέσουν πως θα διορθωθούν

-Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι που δεν σας αρέσει το κομμωτήριο μας είναι εγγύηση

Αυτή η συζήτηση μου έχει συμβεί πάνω από 7 φορές σε 3 χρόνια...στο ενδιάμεσο έβαζα καμιά βαφή της απελπισίας μόνη μου γιατί έχω και πολλά λευκά (μικρό κορίτσι)..

Τελευταία απόπειρα στο κομμωτήριο ήταν πολύ συγκαταβατική η κομμώτρια:

-Γεια σας θέλω να τα κάνω από καστανά (ούτε σκούρα ούτε ανοιχτά) κάτι προς το κόκκινο

-Α ωραία επιλογή αλλά θα σας ξεθωριάσει γρήγορα

-Δεν με πειράζει γιατί θέλω μια αλλαγή και αν είναι τα ξαναβάφω σε ένα μήνα αφού έτσι κ αλλιώς μου βγαίνουν συνέχεια λευκά

-Ωραία καθίστε....

Αποτέλεσμα το μαλλί καστανό με μελί ανταύγιες

Μου βγάζει την πετσέτα της λέω α δεν γίνανε κόκκινα, απάντηση αποστομωτική...αφού είπαμε θα σας ξεθωριάζαν...ναι αλλά σας είπα θα τα ξαναέβαφα..απάντηση αποστομωτική νούμερο δύο ναι το έκανα για να σας βγάλω από διπλά έξοδα..

Και λέω εγώ τώρα κουκλίτσα μου τί σε ενοχλεί εσένα εγώ θέλω το μαλλί μου ξεθωριασμένο κόκκινο και να το βάφω κάθε μήνα έσυ τί χαλιέσαι....

Είμαι τώρα στο στάδιο που πρέπει να τα βάψω..τρέμω στην ιδέα του άγνωστου που με περιμένει στο κομμωτήριο..τρέμω στην ιδέα άλλης μιας τέτοια συζήτησης....Το μόνο σίγουρο είναι ότι στάνταρντ θα είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω το χρ΄μα της επιλογής μου...

Είμαι η Νιόβη και είμαι καλά....

Της...Πόπης "Κους-κους Νο9 "

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

Σας έλειψε η πάρλα μου, γλυκά μου ζουζουνάκια;

Κι εμένα μου έλειψε το κουσκουσάκι μας αλλά δεν κάνετε και τίποτα συγκλονιστικό….

Τα συγκλονιστικά αυτής της εβδομάδας σ΄εμένα συνέβησαν και ήταν και άσχημα.

 Καλό είναι όμως να τα μοιραζόμαστε κι αυτά μωρέ.

 Μια πολυκατοικία είμαστε.

Δεν έπρεπε να δείτε και πως είμαι όταν πέφτει η ψυχολογία μου;

 Όχι, γιατί ήμουν σαν κλαμένο …μ_ _ _ί;

 Ε εντάξει, πότε χαμογελαστό, πότε κλαμένο πάντως παραμένω ένα ωραιότατο μ_ _ _ί!!!!

Για πείτε λοιπόν, πως σας φάνηκαν τα παιχνίδια μας αυτή την εβδομάδα;

Εγώ πάντως έμεινα καταενθουσιασμένη!!!!

Μα είναι πραγματικά υπέροχο να βάζεις μια φωτογραφία από ένα ηλιοβασίλεμα, για παράδειγμα, και η άλλη να σου λέει ότι η λέξη που είχε βάλει ήταν το… μανταρίνι γιατί πολύ απλά επικρατούσε το πορτοκαλί χρώμα!

Άλλωστε η λογική αυτής της πολυκατοικίας μπορεί να τρελάνει κόσμο!!!

 Είναι γνωστό!

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι τα νέα μου δαχτυλίδια με τίτλο «άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, πάρ’ τα ρε παλιοχαμούρα» θα είναι σύντομα κοντά σας!!!!

Μια καταπληκτική ιδέα της γνωστής φιλενάδας μου, όπου θα είναι κατάμαυρα με μαύρα μούρα και δεν θα προσφέρονται σε κουτάκι αλλά σε ουροσυλέκτη!!!!!

Μιλάμε για τρελές δουλειές……

Λοιπόν, Παρασκευή σήμερα, ανασκουμπωθείτε και αρχίστε τα δικά σας τα τσαχπινογαργαλιάρικα για να 'χουμε να λέμε, διαφορετικά το παράρτημα θα βγαίνει κάθε μήνα!

 ΟΚ;

Κλείνοντας, να μην ξεχάσω να πω ότι αν δε βγει η Κέλυ στο μπαλκόνι, εγώ δεν τη χαιρετάω και ότι στις 15/11 θα είμαι κι εγώ εκεί ( εκεί εκεί στου ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ)  για όσες θέλουν να τους δώσω κάποιο αυτόγραφο, ή να με ακουμπήσουν, ή να μυρίσουν το άρωμά μου, ή ακόμη και να φωτογραφηθούν μαζί μου, γιατί πάνω απ’ όλα είμαι πολύ απλός άνθρωπος….

                    …..τα σέβη μου!!!!

Της...Πόπης "Κους-κους Νο 8"

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

 

Λατρεμένες μου υπάρξεις, τα σέβη μου, απ’ την αρχή, πριν πω οτιδήποτε!

 

Με έχετε αφήσει, αναύδου και αφώνου γωνία….

Από πού ν’ αρχίσω να σας λέω;

Η μάλλον ξέρω….

Λοιπόν, Κυριακή πρωί!

 

Είμαι στο θυρωρείο και φτιάχνω την αλληλογραφία σας και έχω απορροφηθεί  στο να σηκώνω τους φακέλους στο φως προσπαθώντας να δω τι λέει μέσα το κάθε γράμμα.
 

Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω μια φωνή από μέσα να σκούζει και να λέει…@($@&&%_@!^&*@@$%%@@

Λέω δε μπορεί, κάτι συμβαίνει εδώ…

 Ανεβαίνω στο σπίτι μου και ανοίγω την μπαλκονόπορτα!

Τι άκουσαν τα αφτάκια μου δεν περιγράφεται!!!

Το κοριτσάκι του Δ9 στον 4^ο ζητούσε συμβουλές από τις υπόλοιπες ενοίκους για το τι δώρο να πάρει στον καλό της που έχει γενέθλια.

 

Οι έμπειρες γειτονοπούλες, την συμβούλεψαν τα εξής:

 

Να γεμίσει το σπίτι κεράκια ! Κεράκια εδώ ,κεράκια εκεί, κεράκια στο πάτωμα, στο ταβάνι, στο κρεβάτι, στο μπιντέ, στο συφώνι, στο μαξιλάρι, στο κεφάλι, στα πόδια , παντού κεράκια και μετά να κάνουν αχαλίνωτο σεξ.

 

Άλλη της είπε να γεμίσει το κρεβάτι ζαρζαβατικά, να το κάνει μποστάνι και πάνω εκεί να κάνουν αχαλίνωτο σεξ.

 

Μια τρίτη τη συμβούλεψε να διαλογιστεί, να βγει απ το σώμα της να μπει σε ένα άλλο και να κάνουν αχαλίνωτο σεξ.

 

Μια πιο ψαγμένη την ενημέρωσε ότι πουλάνε κάτι σωβρακάκια όπου στο επίμαχο σημείο έχει ματάκια και στοματάκια και στη θέση της μύτης έχει τρυπίτσα για να βγει η μαλαπέρδα ώστε να κάνουν αχαλίνωτο σεξ.

 

Μία επίσης υπέροχη πρόταση ήταν να βιδώσει μια κολώνα και ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα  να του κάνει λυκνιστό και αισθησιακό στριπτίζ με αποτέλεσμα το αχαλίνωτο σεξ.

Εκεί λοιπόν, σ’ αυτό το σημείο κόλαφο και λίγο πριν ξεκινήσουν να της λένε για τον κάμα και τον σούτρα ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο κύριος Κώστας από τον δήμο μας όπου με ενημέρωσε ότι έχουν γίνει 2.179 καταγγελίες από τις γύρω πολυκατοικίες .(δεν πηδάνε στις γύρω πολυκατοικίες…μάλλον)

 

Το γύρισαν λοιπόν στο καλαματιανό οι τύπισσες και άρχισαν να αναπολούν τα περασμένα ανοίγοντας άλμπουμ απ τον καιρό του Ιουστινιανού!!!!

 

Το κοριτσάκι νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική και ακόμη απορεί πως γίνεται το αχαλίνωτο σεξ να θεωρηθεί έκπληξη!!!

(εμ μανίτσα μου όταν ρωτάς τέτοια πράγματα, γυναίκες που είναι παντρεμένες πάνω από 10 χρόνια…εκπληξάρα είναι!!!)

 

Και συνεχίζουμε το πρόγαραμμά μας με μια αναδρομή στην παλιά Αθήνα ενώ στην λατρεμένη μας Πάρο έχει πιάσει φωτιά που ευτυχώς έσβησε γρήγορα γιατί την απείλησε η επίσης λατρεμένη μας τρελοπαριανή!!!!!

 

Τη βραδιά προσπάθησε να κλείσει η μία εκ των διαχειριστριών μας με μουσική.

Όλες προσπάθησαν να δείξουν το έντεχνο και ποιοτικό τους γούστο αλλά για άλλη μια φορά ξέφυγαν και ακούσαμε λίγο από Καρά……

Και πάμε όλες μαζί να υποδεχτούμε την Δευτέρα και να καλοσωρίσουμε τη νέα εβδομάδα.

 

Οι εξωτερικές μου δουλειές δεν μου επέτρεψαν να παραβρίσκομαι εις την πολυκατοικίαν αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι κι άλλες απουσίαζαν λόγω, λέει, τεχνικών προβλημάτων.

 

Ανοίγω λοιπόν το ράδιο να χαλαρώσω η γυναίκα και ακούω στο δεύτερο πρόγραμμα την κουδούνα του Silver Alert!

 Πριν προλάβω να σκεφτώ ότι χάθηκε πάλι κάποια γιαγιούλα ή κανένας παππούλης ακούω τα ονόματα των διαχειριστριών και το δικό μου….

 

Θεέ μου λέω, πόσο πολύ μας αγαπάνε αυτές οι κλώσες;

 

Και βγαίνω στο μπαλκόνι να με δουν.

 

Για κακή μου τύχη όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγαίνουν στα δικά τους μπαλκόνια και οι 2 διαχειρίστριες….

 

Ω ΡΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!!

 

Κάνουν συμβούλιο ο Γκεβάρα του αιλάινερ και ο Βελουχιώτης του κολιέ και ετοιμάζονται για κατάληψη!!!!

 

Κατεβαίνουν στον ακάλυπτο με ντουντούκες και αρχίζουν να φωνάζουν ότι είμαστε πουλημένα κρέατα και ξημεροβραδυαζόμαστε σε άλλες πολυκατοικίες  και ότι δεν ανέχονται την συμπεριφορά μας και ως ένδειξη διαμαρτυρίας, σκίζουν τα καλσόν τους καλώντας και τις υπόλοιπες να κάνουν το ίδιο…

 

Ακούστηκαν συνθήματα του τύπου:

«Μαζί θα φτιάξουμε μια νέα πολυκατοικία»

«Να φύγετε να πάτε αλλού»

« Εμείς θα ξεβρωμίσουμε την πολυκατοικία»

 

Και άλλα πολλά….

 

Επί προσωπικού σε δύο απ’ αυτές ακούστηκε η χυδαία φράση… «άσε μας κουκλίτσα μου» όπου και έφτασε ο κόμπος στο χτένι και άρχισε ο αντιπερισπασμός!!!

Οι…κουκλίτσες πήραν αμπάριζα, συγκέντρωσαν το λαό τους για συμπαράσταση και κάλεσαν την Α.Σ (Ασημένια Δύση) να της μαζέψει.

Έτσι απλά και δημοκρατικά επικράτησε ξανά η ειρήνη και η καλή γειτνίαση στην ωραιότατη πολυκατοικία μας!!!!

 

Καλά ή κακά, αυτά ήταν τα νέα μας!

 

Σας ευχαριστώ που για μία ακόμη φορά εμπιστευτήκατε σ’ εμένα την ενημέρωσή σας άλλα όπως είπε και μια φίλη…είμαι η σταθερή αξία που έγινε λατρεία….

                          ……τα σέβη μου!!!

Της...Πόπης "Κους-κους Νο7"

ΚΑΛΗΜΕΡΑ,ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Ναι, πολύ καλά καταλάβατε…

Είμαι θυμωμένη.

Δεν έχω να σας πω απολύτως τίποτα!!!!

Τι έγινε μανίτσες μου;

Κάθε φθινόπωρο κλείνεστε σπίτι σας και δεν θέλετε πάρε δώσε με κανέναν;

Που είναι οι προβληματισμοί σας, οι ερωτήσεις σας, ο χαβαλές σας;

Μέχρι και πριν λίγο καιρό, μαζευόμασταν στο «σαλόνι» κάποιας από δω μέσα και μιλάγαμε για τα πάντα!

Τώρα;;;;;

Έλα να ζωντανεύουμε πάλι μην παραιτηθώ….άιντε….

Καλά που βγήκε και μετεωρολογικό δελτίο κάποια στιγμή για ν’ ακούσουμε τι καιρό κάνει σε5-10 μέρη της Ελλάδας.

Μετά μουγγαμάρα πάλι…

Ενημέρωση προς τους καταναλωτές είχαμε από μια φίλη που μας διαβεβαίωσε ότι κρεοπώλες και ιχθυοπώλες μας δουλεύουν χοντρό γαζί και μετά πάλι μούγγα…

Κατά το βραδάκι πήγε να γίνει ένας χαμούλης στο παλάτι του βασιλιά.

Μόνο την κουτσή Μαρία δεν είχε καλέσει ο δόλιος, όλοι οι άλλοι εκεί ήταν….

Παραμυθάδες,τραγουδιστάδες, τηλεοπτικές περσόνες, πολιτικοί, ηθοποιοί, οι πάντες σου λέω αλλά και τι;

Πάλι στο πόδι τους ξεπετάξαμε….

Α δε μ’αρέσει, για να αλλάξουμε λίγο το σκηνικούλι, ναι;

Άντε μην αρχίσω τα γαλλικά και γίνει , της...Πόπης εδώ μέσα!!!!

Ευτυχώς που υπάρχει και μια ψυχή που δεν το βάζει κάτω και είτε είναι καλά είτε όχι μας αγαπάει και μας το δίχνει….

Άντε σιγά σιγά να την ακολουθήσουμε όλες ….με βιντεάκια ή με περισσότερη συμμετοχή (δεν ξέρω πως) σας θέλω πιο ενεργητικές από δω και πέρα, χειμώνας έρχεται………..

………..τα σέβη μου!!!!!