Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

"Να συγχωρείς για να ξαλαφρώνει η ψυχούλα σου... " μας λέει μια φίλη μας!


Γεια χαρά σε όλους…
 
Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο αφήνουμε να εισβάλουν στη ζωή μας άνθρωποι που μας πληγώνουν…που όσες φορές και αν τους συγχωρήσουμε και όσες φορές κι αν εξηγήσουμε εκείνοι δεν καταλαβαίνουν…
 
Δε φταίνε και τόσο…είναι απλά ο εαυτός τους.. εμείς ή τους αποδεχόμαστε ή τους αποχαιρετάμε…
Άλλωστε μπορεί και εμείς για κάποιους να γινόμαστε ενοχλητικοί…
Όσο μεγαλώνουμε δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές ούτε να δικαιολογούμε καταστάσεις και ανθρώπους, ούτε να αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια…

Αυτό που οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε είναι να τον φροντίζουμε…

Κι όταν μιλάμε για ξένους, ακόμη και γνωστούς που κάναμε λίγο παραπάνω παρέα είναι λίγο πιο εύκολο…Τους απομακρύνουμε σιγά σιγά και βρίσκουμε την ησυχία μας.. .Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορούμε να απομακρύνουμε αυτόν που μας πληγώνει ξανά και ξανά…;;;;;
Αυτό λοιπόν είναι το καλύτερο μάθημα για μας… Μαθαίνουμε τη συγχώρεση…

Σκέψου το λίγο…

Με τη συγχώρεση φτάνεις σε σημείο να ξεπερνάς μα πληγή… να μην την θάβεις μέσα σου και να την ξεθάβεις σε κάθε ευκαιρία…
Μια πληγή τρώει την ψυχή σου… και δεν χορταίνει…
 
Ποτέ…

Τώρα θα μου πει κάποιος… Και πόσες φορές μαντάμ να συγχωρήσω;

Το μυστικό είναι ένα λοιπόν και θα το μοιραστώ μαζί σου:

Να συγχωρείς για να ξαλαφρώνει η ψυχούλα σου... αλλά να μην αφήνεις εκτεθειμένο τον εαυτό σου και τα συναισθήματα σου σε καταστάσεις που γνωρίζεις πως θα σε πληγώσουν...

Να περνάτε καλά και να μην αφήνεται κανέναν να σας πληγώνει…
 
 
Δαμιανίδου Π.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Το παραμυθένιο 24ωρο μιας οικογένειας!

Μια φορά και ένα καιρό σε βασίλειο μακρινό ζούσε η βασίλισσα Πούπη με τον βασιλιά Χακ Μαν…

Κάθε πρωί στις 7 και 15η βασίλισσα σηκωνόταν ετοίμαζε το πρωινό του πρίγκιπα Ντιν ντίνου και του μικρού Κλη Κλη…
 8:00 ακριβώς αναχωρούσε με την άμαξα για το σχολείο και αφού καλημέριζαν την σχολική τροχονόμο επέστρεφε στο παλάτι… Εκεί είχε να ασχοληθεί με τις δουλείες του σπιτιού, το μαγείρεμα καθώς και με την δημιουργική απασχόλησει του μικρού Κλη Κλη…
Στις 12 και 40 πια που επέστρεφε και ο πρίγκηπας Ντιν ντίνος ετοίμαζε τραπέζι… Στις 13 ακριβώς καθόντουσαν οι τρεις τους και έτρωγαν τον μεσημεριανό…
Ο Βασιλιάς Χαν Μαν επέστρεφε στις 14 και 45 εκτός και αν η πατρίδα του τον χρειαζόταν για διανυκτέρευση στο στρατόπεδο…
15:00 η ωρά η Πουπη αφού δίνει τις κατευθυντήριες οδηγίες στον Ντιν Ντίνο για τα σχολικά του μαθήματα πάει στα ειδιαίτερα ανατολικά δωμάτια για να ξεκουραστεί με τον Κλη Κλη… Περιπου 18 :00 ( δεν κοιμαται πάντα 15 νταν ο μικρός) ξηπνάνε.. Ο μικρός παίζει η Πούπη ελέγχει τον Ντιν ντίνο αφού του ετοιμάσει ένα κολατσιό και
19:30 ξεκινάει η διαδικασία ύπνου… Ετοιμάζει σιγα σιγα το βραδινό ενώ παράλληλα ο βασιλιάς Χακ Μαν θα κάνει μπάνιο τον μικρό Κλη Κλη…
Μέχρι τις 20:30έχουν τελειώσει και 21:00 ακριβώς βάζουν τον Ντιν Ντίνο για ύπνο… ο Μικρός Κλης Κλης ανάλογα με τα κέφια του θα κοιμηθεί ειτε στις 22:00 είτε το πολύ στις 23:00…
Μετά η βασίλισσα ανενόχλητη ασχολείται με την συγγραφή του βιβλίου της το πολύ καμια ωρίτσα και έπιτα πηγαίνει για ύπνο…
 Το βράδυ το πρόγραμμα το καθορίζει ο Κλη Κλης ανάλογα με τις ανάγκες του… Το ξενύχτι είναι σχεδόν κάθε βράδυ σίγουρο…
Και έτσι 7:15 ξαναχτυπάει το ξυπνητήρι στους ρυθμούς του «Υπο το σεληνόφως» και άρχιζουν όλα πάι από την αρχή… Και έτσι περνάει μια απλή μέρα της εβδομάδας και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλήτερα….

Παρθένα Δαμιανίδου

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα όνειρο, ένα παραμύθι...

Κάθε σχέση είναι ένα μοναδικό και περίεργο, μικρό θαύμα έρωτα αγάπης. Όμως, επειδή η σχέση έχει να κάνει με αισθήσεις και αισθήματα, πρέπει μάλλον να προσεγγίζεται κάπως διαφορετικά...

Μια σχέση είναι ένας μύθος, ένα μικρό θαύμα που δημιουργούν δυο άνθρωποι μαζί. Ένας μύθος με πολύ αγάπη... Δεν είναι όμως τίποτα εύκολο ή απλό... Γιατί οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπους και με συναισθηματική επένδυση, αυτομάτως έχει κινδύνους και είναι περίπλοκο. Ορισμούς μπορεί κανείς να δώσει πολλούς...

 Στην πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να εξηγήσει τι είναι αυτό που δένει δυο ανθρώπους μαζί σε μια σχέση και τους κάνει να προχωρούν τη ζωή τους από κοινού. Θα μπορούσε να είναι η αγάπη, η απάντηση. Και πολλές φορές είναι η σωστή απάντηση. Όμως, επειδή η σχέση είναι κάτι που εξελίσσεται και αλλάζει και περιπλέκεται, πολλές φορές η απάντηση μπορεί να είναι η ανάγκη, η εξάρτηση, το πάθος, ο πόθος, ο έρωτας ή ακόμα και το μίσος.

 Μπορεί να είναι ένα όνειρο, για εμάς που κάνουμε όνειρα... Να είναι ένα όμορφο παραμύθι, για όσους πιστεύουν σε παραμύθια... Ένα αστέρι, για όσους απολαμβάνουν τα αστέρια στον ουρανό... Να είναι το απόλυτο γαλάζιο της θάλασσας που είναι το πιο όμορφο χρώμα στον κόσμο, όταν το κοιτάνε μαζί... Ακόμα και ο ερχομός ενός παιδιού που θα χαρίσει χαμόγελα... Ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα... Η σκέψη ότι θα απολαμβάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους μαζί... Ότι θα ονειρεύονται μαζί...
Και μακάρι πάντα όλες οι σχέσεις να είναι έτσι... Ένα όνειρο, ένα παραμύθι...!!!

By Georgia Barbari

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΣΟ ALZHEIMER

Η 21η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα για τη Νόσο Alzheimer. Πολλές φορές έχουμε ακούσει κάποιον να αστειεύεται λέγοντας ότι πάσχει από Alzheimer. Η πραγματικότητα, βέβαια, των ασθενών και των περιθαλπόντων είναι πολύ διαφορετική και δύσκολη.

 Σήμερα στην Ελλάδα πάσχουν από τη Νόσο Alzheimer περίπου 200.000 ασθενείς. Η ΝόσοςAlzheimer αποτελεί τη πιο συχνή μορφή άνοιας. Είναι μία νευροεκφυλιστική νόσος που προοδευτικά καταστρέφει τα κύτταρα του εγκεφάλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στα πρώτα στάδια της νόσου, οι ασθενείς να εμφανίζουν απώλεια της πρόσφατης μνήμης. Κατά την εξέλιξη, όμως, της νόσου, οι ασθενείς εμφανίζουν δυσκολίες στην ομιλία, στην ανάγνωση και τη γραφή. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν οικεία πρόσωπα, όπως τα παιδιά και το-η σύζυγο. Δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά και να πάρουν αποφάσεις. Δεν μπορούν να μετακινηθούν μόνοι τους, να φάνε, να ντυθούν και να πλυθούν. Συχνά, οι ασθενείς εμφανίζουν και διαταραχές συμπεριφοράς,όπως επιθετικότητα, απάθεια, ψευδαισθήσεις, κατάθλιψη κ.ά. συνήθως, οι ασθενείς καταλήγουν κλινήρης, χωρίς καμία ικανότητα επικοινωνίας με τους οικείους τους.

 Η Νόσος Alzheimer μπορεί να διαρκέσει 3-20 χρόνια, με μέσο όρο διάρκειαςτα 7-8 χρόνια. Θεραπεία για τη Νόσο Alzheimer δεν υπάρχει. Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να καθυστερήσει για κάποιο χρονικό διάστημα την εξέλιξη των συμπτωμάτων. Η έγκαιρη διάγνωση, όμως, δίνει τη δυνατότητα στους ασθενείς να συμμετάσχουν σε μη φαρμακευτική θεραπεία, μέσω των προγραμμάτων γνωστικής αποκατάστασης. Η συμμετοχή στα θεραπευτικά προγράμματα, μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου για αρκετά χρόνια.

 Εάν έχετε παρατηρήσει οποιαδήποτε μικρή αλλαγή στη μνήμη, το λόγο, τη σκέψη ή τη συμπεριφορά είτε τη δική σας είτε κάποιου δικού σας προσώπου, απευθυνθείτε άμεσα σε κάποιον ειδικό. Η αιτία των συμπτωμάτων μπορεί να είναι αναστρέψιμη. Μη χάνετε χρόνο!

Αγωγιάτου Χριστίνα
Ψυχολόγος, Α.Π.Θ.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ανδρέας Γιαννόπουλος, ο ιδρυτής του Συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού»


Ήταν Δεκέμβριος του 1995, 18 χρόνια πίσω. Βασικός καλεσμένος στην εκπομπή ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤ1 δεν είναι κάποιο πολιτικό πρόσωπο ούτε κάποιος αστέρας της τηλεόρασης ή του θεάτρου. Είναι ένα 10χρόνο παιδί, ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, ο οποίος αποφάσισε να μοιραστεί το όραμα του, το όνειρό του με όλη την Ελλάδα.

Ο Ανδρέας είχε καρκίνο. Και όμως στην εκπομπή δεν είπε πόσο πονούσε, πόσο στενοχωρημένος πιθανά ήταν ούτε βγήκαν από το στόμα του φράσεις όπως «γιατί σε μένα». Αντίθετα ο Ανδρέας μίλησε για τον πόνο άλλων παιδιών, νοιάστηκε για το πρόβλημα των παιδιών που υπέφεραν. Το ημερολόγιο του γυρίζει γρήγορα τις σελίδες πίσω στις 9 Νοεμβρίου 1995 και διαβάζουμε:

Όλοι ξέρουμε συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαί και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια ας ενωθούμε και ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά αλβανάκια άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού.

Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε.

Ένα κομμάτι από το μεγαλείο της ψυχής του Ανδρέα χαρίστηκε στους εργαζόμενους και εθελοντές, οι οποίοι 18 χρόνια τώρα πιστοί στο όραμα του μικρού τους ιδρυτή έχουν αλλάξει την πραγματικότητα των παιδιών στην Ελλάδα. Ο πατέρας του Ανδρέα συνεχίζει το όραμα του παιδιού του με πίστη και αφοσίωση στον δρόμο που του έδειξε ο γιός του.

Μέσα σε αυτό το διάστημα και στις τόσες δυσκολίες παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν, πήγαν φαντάροι αλλά πάνω από όλα έγιναν καλές μαμάδες και καλοί μπαμπάδες. Αυτή είναι η ιστορία αλλά και το μέλλον του Χαμόγελου, τα παιδιά που βοηθάει να σταθούν στα πόδια τους.

Ένα παιδί κατάφερε να αλλάξει την ζωή χιλιάδων παιδιών… Φανταστείτε όλοι εμείς!!!

Άλλωστε ο Ανδρέας μας έδειξε τον δρόμο… ΑΝ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ…

Ανδρέα να είσαι σίγουρος ότι εκεί στο Χαμόγελο του Παιδιού κάτι έχουν καταφέρει,

Ανδρέα  σε ευχαριστούμε!!!

 

Σωτηρία Κουνενάκη

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Όρια και κανόνες στα παιδιά. Είναι απαραίτητα;



 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να πούμε «όχι»; Να αρνηθούμε κάτι σε μια φίλη μας, στο σύζυγό μας, στον προϊστάμενό μας, στο παιδί μας; Έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως αν πούμε «όχι» θα δώσουμε την εντύπωση στον άλλο ότι τον απορρίπτουμε συνολικά ως άνθρωπο ή ότι θα γίνουμε εμείς δυσάρεστοι, οπότε και ο άλλος θα πάψει να μας αποδέχεται ή να μας αγαπά. Το «όχι», όμως, όταν λέγεται κατάλληλα, είναι εξίσου σημαντικό και απαραίτητο  με το «ναι», όταν και αυτό λέγεται κατάλληλα.

Ως γονείς, αναλαμβάνουμε το πολύ δύσκολο έργο να καλλιεργήσουμε τα παιδιά μας και να τα διδάξουμε πώς να συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή και να προσαρμόζονται στους κοινωνικούς κανόνες. Αυτή η διαδικασία μπορεί, συχνά, να θυμίζει πεδίο μάχης και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νηπιακής ηλικίας ( 2-5 ετών). Σε αυτήν την ηλικία, τα τρομερά μικρά μας, προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από εμάς, ενώ συγχρόνως, έχουν απόλυτη ανάγκη την ασφάλεια που τους παρέχουμε.

Συνήθως, τα νήπια χαρακτηρίζονται από τις εκρήξεις θυμού, το πείσμα και την άρνηση. Όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά! Η δυσκολία μας έγκειται στο πώς θα μάθουμε στα παιδιά να διαχειρίζονται τα αρνητικά συναισθήματά τους. Σε αυτήν την ηλικία, τα παιδιά δε μπορούν να διαχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό. Η σκέψη τους είναι της μορφής «άσπρο ή μαύρο». Θεωρούν ότι οι γονείς τους έχουν μαγικές δυνάμεις και μπορούν να καταφέρουν τα πάντα ή να τα διορθώσουν όλα. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως η πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας.

Πώς, λοιπόν, να «εκπαιδεύσουμε» τα παιδιά μας, τα οποία, όμως, έχουν μία διαφορετική θεώρηση του κόσμου γύρω τους; Με ποιον τρόπο θα θέσουμε τα όρια ώστε να μην υπονομεύσουμε την αυτοπεποίθησή τους και θα τα οδηγήσουμε στην ανεξαρτησία;

Τα όρια είναι απαραίτητα για τα παιδιά, ακόμη και αν δυσανασχετούν, ώστε να μπορέσουν να νιώσουν ασφάλεια. Εάν ένα παιδί επιβάλλεται στο γονιό του και νιώθει πιο δυνατό από εκείνον, τότε θα οδηγηθεί στο φόβο. Ποιος, άραγε, θα μπορέσει να το προστατέψει; Ένα παιδί που νιώθει φοβισμένο και τρομοκρατημένο, είναι πιθανό να εκδηλώσει επιθετικότητα. Επιπλέον, όταν θέτουμε περιορισμούς βοηθούμε το παιδί να αναπτύξει τις δικές του δυνατότητες. Όταν προσπαθούμε να προφυλάξουμε το παιδί μας από κάθε λύπη, παρέχοντάς του τα πάντα σε υλικό και συναισθηματικό επίπεδο, τότε θα «δημιουργήσουμε» ένα αδύναμο πλάσμα.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στα όρια που θέτουμε, δεν απαγορεύουμε τα πάντα. Να θυμάστε πως το «όχι» είναι σημαντικό όταν λέγεται κατάλληλα. Οι βασικοί περιορισμοί αφορούν, φυσικά, στη σωματική ακεραιότητα και ασφάλεια τόσο του ίδιου του παιδιού όσο και της υπόλοιπης οικογένειας. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπουμε να παίζει με τις πρίζες, τα μαχαίρια, τη φωτιά κ.λπ. Υπάρχουν, βέβαια και άλλοι κανόνες που δεν έχουν να κάνουν με τη σωματική ακεραιότητα αλλά τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

Αρχικά, αποφασίστε και συμφωνείστε με το σύντροφό σας, ποιοι είναι οι κανόνες του δικού σας σπιτιού. Είναι σημαντικό να τους τηρείται και οι δύο, σε κάθε συνθήκη, χωρίς ο ένας να ακυρώνει τον άλλο. Ενημερώστε για τους κανόνες που έχετε θέσει, όποιον πρόκειται να συμμετάσχει στην ανατροφή του παιδιού σας (παππούδες, γιαγιάδες, νταντά κ.λπ.). Εξηγήστε τους πως πρόκειται για το καλό του παιδιού και δεν θα πρέπει να αποτελεί αφορμή να διαταραχθούν οι μεταξύ σας σχέσεις.

Προσπαθήστε να είστε σταθεροί στις αντιδράσεις σας, χωρίς βέβαια να οδηγηθείτε στον αυταρχισμό. Συχνά, η κούραση ή οι πολλές ώρες που βρισκόμαστε στη δουλειά, μας κάνουν πιο ευάλωτους και υποκύπτουμε σε κάποιες απαιτήσεις των παιδιών που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επιτρέπαμε. Να είστε προετοιμασμένοι πως πρόσκαιρα, η συμπεριφορά του παιδιού σας θα επιδεινωθεί. Θα προσπαθήσει να σας «λυγήσει», να δοκιμάσει τα όρια. Να είστε σίγουροι, όμως, πως μακροπρόθεσμα θα προσαρμοστεί στους κανόνες. Πρέπει να είστε σίγουροι για ό,τι λέτε. Το παιδί θα αντιληφθεί και την παραμικρή αμφιβολία σας! Ενισχύστε τις «επιθυμητές» συμπεριφορές και προσπαθήστε να αγνοήσετε τις «μη επιθυμητές». Το ξύλο δεν έχει καμία θέση στην εκπαίδευση του παιδιού σας, έστω και «απαλά»!

Το παιδί σας (και είναι απόλυτα φυσιολογικό!) θα αντιδράσει στην προσπάθειά σας να του θέσετε όρια. Δώστε του χώρο και χρόνο να εκφράσει τα αρνητικά του συναισθήματα, όπως ο θυμός. Βοηθήστε το να τα αναγνωρίσει και να τα διαχειριστεί. Δείξτε του πως κάθε συναίσθημα είναι αποδεκτό. Δεν είναι κακό και απορριπτέο να θυμώνουμε ή να κλαίμε!

Το να θέσουμε όρια, βέβαια, δε σημαίνει ότι το παιδί μας πρέπει να ζει στη «Χώρα του Απαγορευμένου»! Αφήστε το να εξερευνήσει, να ανακαλύψει, να πειραματιστεί και να παίξει ελεύθερα, φροντίζοντας εσείς για την ασφάλειά του! Προσέξτε οι κανόνες και τα όρια που θέτετε να είναι ανάλογα της ηλικίας του. Να έχετε στο νου σας ότι, το παιδί σας θα σχηματίσει για τον εαυτό του την εικόνα που εσείς του δίνετε. Εάν, για παράδειγμα, σκαλίζει τις γλάστρες (και φυσικά γεμίζει παντού χώματα), μπορείτε να σκεφτείτε ότι πρόκειται για ένα κηπουρό, γεωπόνο ή για ένα ακατάστατο παιδί! Πώς θα αντιδρούσατε ανάλογα με τη θεώρησή σας; Σίγουρα τελείως διαφορετικά!

Από την άλλη, ως γονείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα αρνητικά σχόλια και την κριτική των γύρω μας. ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ ΣΗΜΑΣΙΑ! Ακούστε τα σχόλια με κριτική σκέψη και έχετε στο νου σας πως καλός γονιός δεν είναι αυτός που του το αναγνωρίζει ο κοινωνικός του περίγυρος. Καλός γονιός είναι αυτός που το παιδί του γνωρίζει τι είναι η αγάπη, η στοργή και η ασφάλεια. Και φυσικά δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Όλοι κάνουμε λάθη, αρκεί να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα διορθώσουμε!

 
Αγωγιάτου Χριστίνα
Ψυχολόγος, Α.Π.Θ.
ag.christina@gmail.com

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

"Ο έρωτας έρχεται ξαφνικά" Μια ιστορία βγαλμένη απο...μελλοντικό μυθιστόρημα!



Έχει αισθανθεί κανείς σα να είναι όλα στη ζωή του μάταια, χωρίς νόημα, προορισμό, σκοπό; Έχει αισθανθεί κανείς σα να βρίσκεται στη μέση του πουθενά, αφημένος ξεκρέμαστος ναυαγός σ’ έναν ωκεανό θλίψης αβεβαιότητας και ανασφάλειας, αλλά ελπίζοντας πάντα και αισιοδοξώντας παρόλες τις αντιξοότητες για κάτι ελπιδοφόρο; Υποθέτω πως πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας καθημερινά βιώνουν το μικρό τους δράμα, είτε στην προσωπική είτε στην επαγγελματική ζωή τους είτε στις διαπροσωπικές – κοινωνικές τους σχέσεις…

Και μετά έρχεται ο έρωτας... Ο έρωτας…τι εύκολο συναίσθημα και τι δύσκολο συνάμα; Για χάρη του έχουν γίνει τα πάντα… Ακόμη και φόνοι έχουν γίνει εν ονόματι του έρωτος. Τι εύκολο που είναι να ερωτευθεί κανείς; τι δύσκολο να είναι δύο άνθρωποι ερωτευμένοι μεταξύ τους. Όσο και αν φαντάζει απλό κι αυτονόητο είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Ο ερωτευμένος είναι συνήθως ένας. Ο άλλος κολακεύεται από την προσφορά του πρώτου και ανταποκρίνεται στα συναισθήματά του. Είναι ευνόητο πως τέτοιοι έρωτες είναι καταδικασμένοι εξαρχής.

Τι γίνεται όμως όταν δύο άνθρωποι ερωτευθούν μεταξύ τους τόσο δυνατά από την αρχή, από την πρώτη τους συνάντηση, από την πρώτη προσέγγιση; Όταν διαπιστώσουν την ταύτιση των απόψεων, των στόχων, των ψυχών τους. Είναι το τέλειο; Υπάρχει τελειότητα; Ή είμαστε καταδικασμένοι να την αναζητούμε; Μήπως κι όταν τη βρίσκουμε δεν την πιστεύουμε ή δεν μπορούμε να τη δεχθούμε από φόβο;

Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μας: Εκείνη είχε βγει πρόσφατα από μια σχέση που από την αρχή δεν οδηγούσε πουθενά. Τρεφόταν με αυταπάτες. Είχε επενδύσει πολλά σ’ αυτή τη σχέση, αλλά εθελοτυφλούσε, όπως πολλοί κάνουμε κάθε μέρα σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Πολλές φορές φταίει και το ίδιο το οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε που ρυθμίζει και καθορίζει τις επιλογές μας.

Τη βασάνιζαν πολλά, ότι είχε επενδύσει σε λάθος άνθρωπο, ότι είχε την ατυχία ή τη «στραβωμάρα» να πέσει σε λάθος άνθρωπο, γιατί δεν πρέπει να τα βάζουμε με τη μοίρα, όταν εμείς που ξέρουμε τόσα, κάνουμε τέτοια λάθη. Ναι, τη θεωρούσε λάθος τη σχέση αυτή για πάρα πολλούς λόγους. Πόσο εύκολο είναι, όταν κάτι τελειώνει να το καταδικάζουμε, ενώ όταν το ζούσαμε ήταν κάτι ωραίο και αψεγάδιαστο. Παρόλα αυτά κατάφερε ύστερα από αρκετό καιρό να βάλει τελεία και να προχωρήσει παρακάτω. Ναι, τώρα πια το ’χε πάρει απόφαση, θα ζούσε χωρίς αυτόν που της στέρησε τόσα πράγματα, δεν είχε πολλά περιθώρια στη ζωή της. Πλησίαζε τα τριάντα και δεν ήταν διατεθειμένη να χαρίσει τα νιάτα της για να εκπληρωθούν φιλοδοξίες αλλονών. Τελεία και παύλα. Εκείνο το καλοκαίρι ήθελε να το περάσει όσο πιο ανέμελα και ξεκούραστα μπορούσε. Αλλά η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια...

Εκεί προς το τέλος του καλοκαιριού ξαναείδε εκείνον που όταν ξανασυναντήθηκαν οι ματιές τους στο παρελθόν ένιωσε ότι μπορεί να διαβάζει την ψυχή της. Δεν το είχε νιώσει αυτό ποτέ ως τότε. Ένιωθε ότι όταν την κοιτούσε αυτός ο άνθρωπος δεν κοιτούσε αυτή, αλλά μέσα της, πέρα απ’ αυτή… Η αύρα που εξέπεμπε ήταν καταλυτική για κείνη, τη μάγευε, μπορούσε να τον ακούει ώρες, όταν μιλούσε, γιατί ήταν λιγομίλητος… Κι όμως έλεγε με τα μάτια του τόσο πολλά. Είχε να τον δει τρία χρόνια. Περίεργο, τρία χρόνια είχε να φανεί λες και περίμενε την κατάλληλη στιγμή που θα εμφανιζόταν μπροστά της ξανά, κι αυτή τη φορά δεν ήταν διατεθειμένη να τον αφήσει να φύγει. Αυτόν τον άνθρωπο περίμενε σ’ όλη της τη ζωή, όλα τα άλλα ήταν ανάπαυλες, ασπιρίνες για να περνάει ο καιρός, εφιάλτες και χίμαιρες. Αυτός θα άλλαζε τη ζωή της. Ήρθε προς το μέρος της, τη χαιρέτησε ευγενικά και μπροστά στους δικούς της την έπιασε διακριτικά από το μπράτσο. Κανείς δεν αντιλήφθηκε τι έγινε. Εκείνη όμως ένιωσε έναν ηλεκτρισμό να διαπερνά όλο της το σώμα. Όλο το βράδυ δεν κατάφερε να κοιμηθεί. Θα τον ξανάβλεπε; Ήταν σίγουρη, κατά ανεξήγητο τρόπο πως ναι. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας δε θα φύγει από τη ζωή της. Πώς μερικά πράγματα δείχνουν τις προσθέσεις τους από την πρώτη στιγμή! Λες και μια αόρατη δύναμη κινούσε τα νήματα. Το σύμπαν είχε πάλι συνωμοτήσει!

Εκείνος είχε βγει επίσης πληγωμένος από μια σχέση τριών χρόνων. Την αγαπούσε πολύ και είχε κάνει όνειρα μαζί της. Αυτή το μόνο που ήθελε ήταν να ακολουθήσει λαμπρή καριέρα στο δικαστικό κλάδο. Δε συμμεριζόταν τα κοινά τους όνειρα. Μάλλον τα έβλεπε ως εμπόδια στην επαγγελματική της ανέλιξη. Θύμα κι αυτή της σύγχρονης εποχής που έχει στρέψει τις γυναίκες να αποποιούνται τη γυναικεία τους φύση, για να αποδείξουν ότι κι αυτές μπορούν και μάλιστα πολλές φορές καλύτερα από τους άνδρες. Φυσικά και μπορούν! Κανείς δεν υποστηρίζει το αντίθετο. Μετά όμως τι; Ποιος καλύπτει το δυσαναπλήρωτο κενό των παιδιών, της οικογενειακής θαλπωρής, της συντροφικότητας; Της έδωσε πολλά, και δεν της ζήτησε ποτέ τίποτε. Κι αυτή τον πλήρωσε με ψέματα, καπρίτσια, εγωισμούς. Τα είχε όλα, αλλά ζητούσε κι άλλα. Όταν κάποιος μας δίνει πολλά και μας αρνείται έστω και κάτι μικρό, τότε τυφλωμένοι από την απληστία, δεν το παραβλέπουμε, αλλά γίνεται αγκάθι και μας τρυπάει. Θέλουμε ολοένα και περισσότερα, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, γινόμαστε σαν τους ναρκομανείς, που αν δεν πάρουν αυτό που θέλουν υποφέρουν και ησυχάζουν μόνο όταν το πάρουν, όμως αυτό για πολύ λίγο. Ύστερα θέλουν πάλι… Είχε κουραστεί κι εκείνος από όλα αυτά τα καπρίτσια. Τον τελευταίο καιρό δεν τον καταλάβαινε, ούτε συμμεριζόταν τις ανησυχίες του, τα προβλήματά του. Δεν έβλεπε παρά μόνο τα δικά της. Εκείνος, άκρως συναισθηματικός άνθρωπος δεν μπορούσε άλλο να το αντέξει, άρχισε να ξυπνάει από το λήθαργο. Κατάλαβε ότι εκείνη ετοιμαζόταν να πάει με άλλον. Αυτό ήταν! Το ποτήρι είχε πλέον ξεχειλίσει. Αποφάσισε να μείνει μόνος του, να ανασυγκροτηθεί, να συμμαζέψει τις σκέψεις του. Είχε κουραστεί από αυτή τη σχέση τρία χρόνια. Έμεινε συνειδητά μόνος του. Ήταν μόνος εδώ και ενάμιση χρόνο.

Ώσπου ξαναείδε μπροστά του εκείνη τη γλυκιά κοπέλα που κάποτε του έλεγε πολλά κοιτάζοντας τον στα μάτια. Η καρδιά του σκίρτησε και άρχισε να ελπίζει ξανά. Άρχισε να ελπίζει πως η ζωή ξαναρχίζει πιο όμορφη, πιο ελπιδοφόρα…

Ούτε εκείνος κοιμήθηκε το βράδυ εκείνο. Τη σκεφτόταν συνεχώς και αναπαριστούσε ξανά και ξανά τη σκηνή της συνάντησής τους και της ανταλλαγής βλεμμάτων. Τι όμορφη που ήταν! Και το κυριότερο, τι ομορφιά έβγαινε από μέσα της και καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Έπρεπε να την ξαναδεί. Δεν έπρεπε αυτή τη φορά να την αφήσει να ξαναφύγει.

Η μοίρα ανέλαβε πάλι το ρόλο του αρχηγού. Στο χωριό τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά. Για να πάει στο κέντρο του χωριού περνούσε από το σπίτι του. Βέβαια, βοήθησε κι εκείνη λιγάκι τη μοίρα…Θα μπορούσε να είχε πάει από τον κεντρικό δρόμο. Όμως προτίμησε να περάσει μπροστά από το σπίτι του. Ήταν απογευματάκι. Είχε κανονίσει να συναντηθεί με μία φίλη της. Πέρασε από το σπίτι και καλησπέρισε τους γονείς του που ήταν στην αυλή. Εκείνος, -όλως τυχαίως- ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πόσο τυχαία ήταν η ταυτόχρονη έξοδος, έβγαινε από το σπίτι για να πάει στα ξαδέρφια του. Τη συνόδευσε ως την εκκλησία και στο δρόμο συζητούσαν απλά πράγματα, «πού εργάζεσαι», «πού μένεις», «είσαι ευχαριστημένη από τη δουλειά σου» και άλλα τέτοια που συνηθίζουν να λένε όλοι, και ονομάζονται τυπικότητες, ή έτσι να γίνεται κουβέντα… «Εν τη ρύμη του λόγου» έμαθε πως είναι μόνη. Αυτό ήταν! Τη ρώτησε αν θα ξαναβγεί το βράδυ στο πανηγύρι. Έπρεπε να την ξαναδεί οπωσδήποτε. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Εκείνη όμως είπε πως δεν μπορούσε να ξαναβγεί, όσο κι αν το ήθελε κι εκείνη. Χαιρετήθηκαν και χώρισαν οι δρόμοι τους, προσωρινά.

Κάθισε με τη φίλη της στην καφετέρια. Δεν της είπε κουβέντα για τη «νέα» γνωριμία. Δεν ήθελε ακόμη. Φοβόταν να μοιραστεί τα συναισθήματά της με οποιονδήποτε.

Το βράδυ έπεσε αργά. Κοίταξε το ρολόι της. Είχε αργήσει, κι αύριο είχε πρωινό ξύπνημα. Φυσικά όλο το βράδυ τον σκεφτόταν...

Πέρασαν μερικές μέρες, συναντήθηκαν κάνα δύο φορές τυχαία στο δρόμο ανταλλάσσοντας μέσα από το αυτοκίνητο χαιρετισμούς. Την παραμονή του πανηγυριού στο χωριό ξανασυναντήθηκαν. Εκείνη συνοδευόταν από τον μικρότερο αδερφό της. Όμως, όποιος θέλει κάτι δεν τον εμποδίζει τίποτε. Τους ρώτησε αν θα καθίσουν κάπου. Μετά από λίγο πήγε και τους βρήκε. Τους πρόσφερε από ένα βελγικό σοκολατάκι. Μόλις είχε επιστρέψει από το Βέλγιο, όπου πήγε σ’ ένα φίλο του. Με αυτή την αφορμή τους έπιασε συζήτηση. Η συζήτηση κυλούσε ευχάριστα. Εκείνη, αρπάζοντας την ευκαιρία ότι εκείνος ασχολούνταν με τους υπολογιστές, του ζήτησε τη γνώμη του για μια αγορά που σκεφτόταν να κάνει. Εκείνος με αυτή την ευκαιρία της έδωσε την κάρτα με το τηλέφωνό του, τονίζοντας ότι μπορεί να του τηλεφωνήσει όχι μόνο για πληροφορίες αλλά και για να συναντηθούν. Αυτό περίμενε εκείνη. Είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της, πως, αν της έδινε το τηλέφωνό του, αυτό ήταν σημάδι ότι ενδιαφέρεται. Τώρα το μπαλάκι ήταν στα χέρια της. Του έδωσε κι εκείνη με τη σειρά της το δικό της, όμως εκείνη ήταν αυτή που έπρεπε να τηλεφωνήσει, κι από δω και στο εξής θα έψαχνε την ευκαιρία να βρει μια καλή δικαιολογία. Χωρίστηκαν με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούν.

Άλλο ένα βράδυ μαρτυρίου. Από τα βράδια εκείνα που είναι γεμάτα από αυτή τη γλυκιά αγωνία και αδημονία, την προσμονή. Και τώρα τι; Δεν ήταν δυνατόν να τον βγάλει από το μυαλό της. Είχε την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπε αύριο. Μεθαύριο εκείνος έφευγε για Αθήνα. Έπρεπε να παρουσιαστεί στην εργασία του.

Το επόμενο βράδυ τον είδε ελάχιστα. Την ώρα της βόλτας τη χαιρέτησε και της άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι θα τα ξαναπούν στην Αθήνα πια, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα όλων. Εκείνος το πρωί ταξίδευε για Αθήνα, εκείνη θα πήγαινε οικογενειακώς για δυο ημέρες στην Καστοριά. Για ακόμη μια νύχτα κανείς δεν κοιμήθηκε. Ύστερα από ενάμιση χρόνο εσωτερικού πένθους εκείνος νόμιζε ότι ξαναγεννήθηκε. Νόμιζε ότι έγινε ένα θαύμα. Αυτή τη γυναίκα περίμενε σ’ όλη του τη ζωή. Δεν έπρεπε να τη χάσει. Όμως, τι θα γινόταν, αν εκείνη δεν του τηλεφωνούσε; Άφησε το παιχνίδι στα χέρια της. Αυτός δεν μπορούσε να τηλεφωνήσει. Θα ήταν σα να έδειχνε ότι δεν μπορεί να κρατηθεί και ήταν τόσο υπομονετικός… Όχι ήταν σίγουρος πως θα τηλεφωνήσει. Ήταν τόσο σίγουρος…

Οι μέρες στην Καστοριά κύλησαν αδιάφορα…Το μυαλό της ήταν αλλού. Μόλις επέστρεψαν, μετά το Δεκαπενταύγουστο, αποφάσισε να του στείλει ένα μηνυματάκι στο κινητό τηλέφωνο. Δυο απλές λεξούλες: «Τι κάνεις; Ξεκίνησες δουλειά; Εγώ βαριέμαι. Θα τα πούμε, όταν έρθω Αθήνα». Ώσπου να πάρει την απάντηση η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία. Η απάντηση έφτασε σ’ ένα λεπτό: «Καλησπέρα. Ακόμη δεν ξεκίνησε καλά η δουλειά. Προσπαθώ να αναπληρώσω τον ύπνο μου. Θα χαρώ πολύ να σε δω, όταν έρθεις με το καλό Αθήνα». Τυπικές απαντήσεις, αλλά με πολύ νόημα. Πίσω από τις λέξεις υπόβοσκε η φλόγα. Κρυφόκαιγε σιγά-σιγά ώσπου να γίνει ισχυρή και τότε τίποτε δεν μπορούσε να τη σβήσει.

Οι μέρες κύλησαν αργά, βασανιστικά, όμως κάποια στιγμή κύλησαν. Εκείνη έκανε το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα, εκείνος περίμενε τηλέφωνό της. Έφτασε στο σπίτι, τακτοποιήθηκε, έκανε ένα ντους και ξεκουράστηκε.

Το βραδάκι αποφάσισε να του τηλεφωνήσει. «Παρακαλώ!» Ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής. «Καλησπέρα, εγώ είμαι!». «Τι κάνεις κούκλα μου, όλα καλά; Πώς ήταν το ταξίδι σου, σήμερα ήρθες;» «Ναι! Το μεσημέρι». Τυπικοί, συνηθισμένοι διάλογοι. Της είπε ότι δεν μπορούσε να τη συναντήσει σήμερα, γιατί είχε μια δουλειά, αλλά της υποσχέθηκε να της τηλεφωνήσει αύριο. Τον καληνύχτισε και έμεινε να κρατάει το ακουστικό, λες και κρατούσε κάτι από εκείνον πάνω της. Δεν το πολυπίστεψε ότι έχει δουλειά τέτοια ώρα, και γι’ αυτό του είπε ότι κι εκείνη είχε κάτι να κάνει το βράδυ, αλλά μπορούσε να περιμένει άλλο ένα βράδυ. Άλλωστε ήταν τόσο σίγουρη μέσα της ότι αυτός ήταν ο άνδρας που περίμενε μία ζωή, και τι αξία είχε ένα βράδυ μακριά του, αφού θα ήταν μια ζωή μαζί. Ίσως μοιάζει ανόητο, όμως είχε μια μοναδική σιγουριά ότι έτσι είναι τα πράγματα. Κι αυτή τη σιγουριά την είχε πρώτη φορά στη ζωή της. Και ήταν σίγουρο ότι δε θα έβγαινε γελασμένη.

Άλλο ένα βράδυ αγωνίας, γλυκιάς προσμονής, καρδιοχτυπιού. Η μέρα πέρασε με διάφορες δουλειές και για τους δύο. Λίγο πριν πάει για δουλειά, της τηλεφώνησε και κανόνισαν τις λεπτομέρειες του πρώτου τους ραντεβού οι δυο τους. Θα ερχόταν να την πάρει. Μπήκε στο αυτοκίνητο και πήραν τη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Την πήγε σ’ ένα όμορφο μέρος στη Γλυφάδα. Τα τραπεζάκια ήταν δίπλα στη θάλασσα. Άρχισαν να ξεδιπλώνουν τις πτυχές της προσωπικότητάς τους και κάθε φορά που έλεγε κάτι ο ένας, ακουγόταν ένα επιφώνημα έκπληξης από τον άλλο. Δεν υπήρχε κάτι που να πει ο ένας και να μην το θέλει κι ο άλλος. Δεν υπήρχε κάτι που να πει ο ένας και να μην το έχει σκεφτεί προηγουμένως ή ταυτόχρονα ο άλλος. Εκεί στην άκρη της θάλασσας με την αυγουστιάτικη αύρα να τους χαϊδεύει τα πρόσωπα ξεδίπλωναν ο ένας τις πτυχές του χαρακτήρα του άλλου, μην πιστεύοντας ότι έχουν ο καθένας τους απέναντι τον εαυτό του.

Την επέστρεψε στο σπίτι της και την ώρα που την άφηνε έξω από την πόρτα υποσχέθηκε πως αύριο θα τα ξαναπούν. Έφυγε κι εκείνη ανέβηκε τις σκάλες με μια γλυκιά αίσθηση πληρότητας. Δεν είχε ξανανιώσει έτσι στη ζωή της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και την πήρε γλυκά ο ύπνος. Παραδόθηκε γλυκά στην αγκαλιά του Μορφέα και στα όνειρα που απλόχερα της πρόσφερε.

Το επόμενο απόγευμα ήρθε πάλι να την πάρει. Αυτή τη φορά προτίμησε Βόρεια Προάστια. Την πήγε στην Κηφισιά. Τη ρωτούσε αν είχε κάποια προτίμηση για κάτι άλλο. Εκείνη τον είχε εξουσιοδοτήσει «εν λευκώ». Άλλωστε τι να του έλεγε, ότι πέντε χρόνια στην Αθήνα, δεν είχε πάει σχεδόν πουθενά; Για άλλη μια φορά διαπίστωνε ότι είχε χάσει περίπου τρία χρόνια από τη ζωή της ή ότι πέρασαν ανούσια, αφήνοντας πίσω τους μόνο απογοήτευση. Απογοήτευση, γιατί είχε επενδύσει σε μια σχέση που δεν έβγαζε πουθενά και σ’ έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε. Είχε διαρκώς την τάση να τα βάζει με τον εαυτό της. Ήξερε καλά πότε κάνει λάθος. Το άσχημο όμως ήταν πώς το έκανε το λάθος κι έπειτα τα έβαζε με τον εαυτό της. Αυτό όμως δεν ωφελεί. Αντίθετα, δημιουργεί ένα δυσάρεστο συναίσθημα κενού, απογοήτευσης και ταπείνωσης. Τη διέκοψε από τις σκέψεις της προτείνοντας της αν θέλει να κάνουν μια βόλτα. Εκείνη δέχθηκε. Ήθελε να τον έχει όσο το δυνατόν περισσότερο δίπλα της.

Βλεπόταν κάθε μέρα... Το Σαββατόβραδο πήγαν στη Χαλκίδα. Πέντε χρόνια στην Αθήνα, δεν είχε καταφέρει να πάει στη Χαλκίδα και πήγε μαζί του, ενώ ήταν η τρίτη μέρα της γνωριμίας τους. Ήταν υπέροχα! Όλα ήταν υπέροχα! Δεν έβρισκε κάποιο ψεγάδι πάνω του, δεν έβρισκε κάτι άσχημο ή στραβό. Δεν μπορεί κάτι θα κάνει λάθος, κάπου θα πει κάτι που δεν πρέπει. Όμως δεν έγινε έτσι. Κι εξακολουθούσαν να ακολουθούν την καρδιά τους. Αισθανόταν ότι ζούσε σ’ ένα παραμύθι. Αισθανόταν ότι μια καλή νεράιδα έκανε πραγματικότητα όλες τις της επιθυμίες. Μα ποιος ήταν αυτός; Μήπως ήταν κάποιο ξωτικό, κάποιο καλό πνεύμα, ο φύλακας – άγγελός της; Στο δρόμο της επιστροφής έχασαν τον Ωρωπό, όπου της υποσχέθηκε να πάνε, αλλά βρήκαν ο ένας τον άλλο, βρήκαν η μια ψυχή την αδερφή της, βρήκαν το άλλο τους μισό και τα χαμένα τους όνειρα γινόταν πραγματικότητα. Του ζήτησε να πάνε στην «Όστρια», στην παραλία του Αλίμου. Εκεί που ήταν το αγαπημένο της μέρος. Εκεί είχε συζητήσει πολλές φορές διάφορα πράγματα, εκεί είχε πνίξει καημούς, εκεί πήρε αποφάσεις. Εκεί στην άκρη της θάλασσας, εκεί μόνο θα μπορούσε να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, εκεί θα του άνοιγε την καρδιά της. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν άκρως διακριτικός. Ούτε το χέρι της δεν είχε πιάσει. Άρχισαν να ξετυλίγουν το κουβάρι των ιστοριών τους. Ξεκίνησε εκείνος για να την κάνει να αισθανθεί περισσότερο άνετα. Κατά τη διάρκεια της μιας και της άλλης αφήγησης διαπίστωναν για μια ακόμη φορά την ομοιότητα των προηγούμενων ιστοριών τους. Αυτή κι αν ήταν συνομωσία της μοίρας. Μα μήπως τους έβλεπε κάποιος από ψηλά και κινούσε τα νήματα; Όπως συνέβαινε στις «Χίλιες και μια νύχτες» με τα ξωτικά που έπαιζαν σκαρώνοντας διάφορα τέτοια παιχνιδάκια και αντάμωναν νέους από την Κίνα με κορίτσια από την Περσία; Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της κι εκείνος της έπιασε το χέρι και το φίλησε τρυφερά. Έπειτα την αγκάλιασε και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. «Μην ανησυχείς γλυκιά μου, εγώ είμαι εδώ. Όλα θα περάσουν. Απλώς θέλουν το χρόνο τους». Εκείνη τη στιγμή είδαν ένα αστέρι να πέφτει. «Πρόλαβες να κάνεις ευχή;» τον ρώτησε. Εκείνος της έγνεψε καταφατικά. «Ελπίζω να κάναμε την ίδια!» συμπλήρωσε εκείνη χαμογελώντας. Είχαν κι οι δυο ανάγκη από αγάπη, αληθινή αγάπη, χωρίς μικροπρέπειες και ανταγωνισμούς, χωρίς εγωισμούς και εμπάθειες. Μια αγάπη αληθινή, άδολη, αγνή. Όχι δε συμβαίνουν αυτά στα παραμύθια, αυτά συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Τα παραμύθια αντιγράφουν την πραγματικότητα.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής εξαγνισμένοι μετά τις αμοιβαίες αποκαλύψεις. Μόλις έφτασαν μπροστά στο σπίτι της, εκείνη γύρισε, τον κοίταξε και του πρότεινε: «Θα ήθελες να ανέβεις για λίγο μέσα;». Αυτός δεν έφερε φυσικά αντίρρηση. Άλλωστε το περίμενε αργά ή γρήγορα. Ίσως όχι τόσο γρήγορα. Πάρκαρε το αυτοκίνητο και την ακολούθησε. Το δυαράκι ήταν όμορφα συμμαζεμένο. Μικρό αλλά βολικό. Του άρεσε και της είπε ότι έχει κάτι το φοιτητικό. Κάθισαν στο κρεβάτι και μιλούσαν. Η αμηχανία, ειδικά σ’ εκείνη ήταν έκδηλη. Του διάβασε το «Μονόγραμμα» του Οδ. Ελύτη. Ήταν το αγαπημένο της ποίημα. Μιλάει για έναν άνδρα που έχασε την αγάπη του και αναπολεί όσα έζησαν μαζί. Ήταν ο πρώτος άντρας στον οποίο το απάγγελνε, ήταν ο μοναδικός που θα την καταλάβαινε και θα καταλάβαινε τις ευαισθησίες της, γιατί είχε κι αυτός ακριβώς της ίδιες. Καθόταν προσηλωμένος απέναντί της και την άκουγε αμίλητος καθώς απάγγελνε. Μόλις τέλειωσε η απαγγελία, πλησίασε και τη φίλησε. Έμειναν λίγο αμήχανοι. Το δωμάτιο γέμισε από εκείνη τη σιωπή της αμηχανίας, από εκείνη την αίσθηση που πλανάται λίγο πριν ενωθούν δύο άνθρωποι. Όμως δεν έγινε τίποτα εκείνο το βράδυ. Η αγωνία παρατάθηκε για την επομένη. Χωρίστηκαν αφήνοντας για την αυριανή μέρα τα υπόλοιπα.

Την επομένη πήγαν σε ένα εστιατόριο με ιταλικές γεύσεις στη Γλυφάδα. Αφού έφαγαν ποικιλία με αλλαντικά, σαλάτα και ήπιαν λευκό κρασί, επέστρεψαν στο σπίτι της. Τον κάλεσε πάλι επάνω. Εκείνος την ακολούθησε. Αφού συζήτησαν λιγάκι υπό τους ήχους απαλής μουσικής, άρχισε να τη φιλάει. Αφού εκείνη έδωσε το πράσινο φως, συνέχισε να τη φιλάει στο λαιμό και να τη χαϊδεύει. Εκείνη ανταποκρινόταν κάνοντας το ίδιο. Άρχισε να της βγάζει τα ρούχα. Πρώτα το μπλουζάκι, ενώ συνέχισε να τη φιλά, έπειτα της ξεκούμπωσε το παντελόνι ενώ ταυτόχρονα απελευθερωνόταν κι εκείνος από τα δικά του ρούχα. Όλη αυτή η «ιεροτελεστία» κράτησε αρκετά λεπτά, τόσα όσα χρειαζόταν για να αυξηθεί στο έπακρο η ερωτική επιθυμία και των δυο. Αφού έμειναν και δύο εντελώς γυμνοί με αργές κινήσεις μπήκε απαλά μέσα της. Ένας αναστεναγμός ευχαρίστησης ξεπήδησε από τα χείλη της. Ενώθηκαν εκεί κάτω από τους ήχους απαλής μπαλάντας και χωρίς να πει ο ένας στον άλλον τίποτα. Σα να γνωριζόταν από καιρό, σα να ήξερε ο ένας τι ήθελε και τι ζητούσε ο άλλος. Εκείνη δεν είχε ξανανιώσει τέτοια ολοκλήρωση άλλη φορά. Κι εκείνος χαιρόταν που την έβλεπε να νιώθει υπέροχα. Έμειναν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου παραδομένοι μέσα στη γλυκιά απόλαυση που τους χάρισε η πρόσφατη ένωσή τους, σφραγίζοντας έτσι το δεσμό τους…
 
A.T

 

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Τα πάντα γύρω από τη ΔΥΣΛΕΞΙΑ

O όρος Δυσλεξία ακούγεται συχνά την τελευταία δεκατία χώρις όμως να γνωρίζουμε όλοι μας σε τι αναφέρεται και συχνά πολλοί ονοματίζουμε όλες τις δυσκολίες του λόγου και της άρθρωσης σαν δυσλεξία. Η Δυσλεξία λοιπόν, αναφέρεται στην δυσκολία κατάκτησης των μηχανισμών του γραπτού λόγου και της επεξεργασίας αυτού. Το δυσλεξικό άτομο παρουσιάζει μειωμένη ικανότητα έκφρασης σε όλους τους τομείς του γραπτού λόγου, δηλαδή στην ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία και τη κατανόηση. Από την άλλη, τα δυσλεξικά άτομα έχουν απολύτως φυσιολογική νοημοσύνη και ξαφνιάζουν με τη φαντασία, το χιούμορ, την επινοητικότητα και τις συνδυαστικές τους ικανότητες.

 Για να πιθανολογήσουμε την ύπαρξη δυσλεξίας πρέπει να εμφανιστούν περισσότερα από ένα συμπτώματα, τα οποία και παρουσιάζονται συνοπτικά και γενικά ως:

 • Δυσκολία προσανατολισμού στο χώρο και τον χρόνο
 • Δύσκολη επεξεργασία ακουστικών πληροφοριών
 • Περιορισμένη οργάνωση
 • Απροσεξία και περισπασμός της προσοχής
 • Περιορισμένες ικανότητες στο παιχνίδι
 • Δισταχτικός λόγος και δυσκολία έκφρασης
 • Δυσκολία εύρεσης κατάλληλων λέξεων
 • Δύσκολη απομνημόνευση ονομάτων, τοποθεσιών, σειρών κ.λ.π.

 Στη προσχολική ηλικία κάποια από αυτά τα «σημάδια» κάνουν την εμφανισή τους και είναι αξιολογήσιμα από έναν θεραπευτή. Με τη περαιτέρω διευρεύνση τους ο θεραπευτής αποφασίζει αν το παιδί χρειάζεται να ενταχθεί σε θεραπευτικό πρόγραμμα ώστε πριν την είσοδο του στο δημοτικό σχολείο να έχει κατακτήσει τις απαραίτητες δεξιότητες.

Ειδικά με το σχολείο παρατηρείται:

• Δυσκολία εκμάθησης του μηχανισμού ανάγνωσης και γραφής
• Χαμηλή κατανόηση κατά την ανάγνωση
• Αργή ανάγνωση, χωρίς ρυθμό και μελωδικά στοιχεία
• Προβληματική ανάγνωση με συγκεκριμένα παθολογικά χαρακτηριστικά (αντικαταστάσεις, παραλείψεις, χάσιμο γραμμής κ.α)
• Περιορισμένη αυτοεκτίμηση

Η οριστική διάγνωση της δυσλεξίας δεν μπορεί να γίνει πριν την επαφή του παιδιού με τον γραπτό λόγο συνεπώς πριν την είσοδο του στο δημοτικό σχολείο. Η έγκαιρη διάγνωση της (έως τη Γ’δημοτικού) και η εφαρμογή εξατομικευμένης θεραπείας με τη χρήση τεχνικών οδηγεί το άτομο στην εκμάθηση και εφαρμογή μεθόδων επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει στον γραπτό λόγο. Δηλαδή, ένα δυσλεξικό άτομο παραμένει σε όλη του τη ζωή δυσλεξικό. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με την μυωπία. Ένας μύωπας παραμένει μύωπας, φορώντας όμως τα γυαλιά ξεπερνάει τις δυσκολίες του. Αντίστοιχα, το θεραπευτικό πρόγραμμα για τη δυσλεξία «φοράει τα γυαλιά» στο παιδί και αυτό «βλέπει» με άλλο τρόπο.

Ποιός είναι ο κατάλληλος θεραπευτής;

Η δυσλεξία έχει συμπτώματα σε διαφορετικά επίπεδα οπότε θεωρητικά η καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση είναι η διεπιστημονική. Βέβαια, στη πράξη υπάρχει διαφοροποίηση. Ίσως σε αρχικό στάδιο ο κατάλληλος θεραπευτής να είναι ο εργοθεραπευτής μαζί με τον λογοθεραπευτή. Μετέπειτα, ο ειδικός παιδαγωγός και ο ψυχολόγος. Η σύσταση της θεραπευτικής ομάδας καθορίζεται από τις δυσκολίες και ανάγκες του παιδιού σε συνδυασμό με την ακαδημαϊκή σχολή προσέγγισης των θεραπευτών.

Ποιός κάνει τη διάγνωση;

Η επίσημη διάγνωση της δυσλεξίας γίνεται από δημόσια πιστοποιημένα διαγνωστικά κέντρα τα λεγόμενα ΚΕΔΔΥ. Η πιστοποίηση από τα ιδιωτικά Κέντρα Ειδικών Θεραπειών δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα σχολεία ως επίσημο έγγραφο αλλά μόνο για θεραπευτικούς λόγους.

 Η διάγνωση των ΚΕΔΔΥ αποτελεί και έγκριση συνεδριών;

  Όχι, η επίσημη αναφορά των ΚΕΔΔΥ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ασφαλιζόμενο για την πραγματοποίηση συνεδριών. Όταν κάποιος πάρει τη διάγνωση πρέπει να την προσκομίσει στο ψυχοπαιδαγωγικό κέντρο του ασφαλιστικού του φορέα. Αυτός με την σειρά του εγκρίνει τις απαραίτητες θεραπευτικές πράξεις και εκδίδει τη λεγόμενη «έγκριση συνεδριών».

Προτάσεις για γονείς και εκπαιδευτικούς

• Παραδεχτείτε τις δυσκολίες του παιδιού και συζητήστε μαζί του για αυτές
• Αναθέστε στο παιδί πρωτοβουλίες για να τονώσετε την αυτοεκτίμηση του
• Δημιουργήστε μαζί με το παιδί, ωραίο περιβάλλον εργασίας στο σχολείο και το σπίτι, ήσυχο με τον κατάλληλο φωτισμό και τον απαραίτητα εξοπλισμό
• Βοηθήστε το παιδί με θετικό τρόπο στις σχολικές εργασίες του, οργανώνοντας μαζί ένα πρόγραμμα μελέτης
• Ανταμείψτε την πρόοδο του παιδιού χρησιμοποιώντας πολλούς επαίνους
• Προσφέρετε στο παιδί δραστηριότητες στις οποίες αναδεικνύονται τα δυνατά του σημεία, ταλέντα και χαρίσματα
• Βοηθήστε το παιδί στις σχέσεις του με τους συμμαθητές
• Αν παρατηρήσετε κάποια δυσκολία στο παιδί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, συμβουλευτείτε τους ειδικούς για σας να εφησυχάσουν ή να επιβεβαιώσουν τις ανησυχίες σας

Κολίντζα Γεωργία
Λογοθεραπεύτρια

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Ακολούθησε το όνειρό σου...

Όταν πήγα να σπουδάσω Ιστορία πριν 23 χρόνια, αν μου έλεγε κανείς ότι στα 42 μου θα αλλάξω επάγγελμα, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον τρελό.
 
Αλλά τελικά η ζωή έχει άλλα σχέδια για μας... κανείς δε γνωρίζει πού θα καταλήξει και γιατί...
 
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
 
Το κακό ή καλό με εμένα είναι ότι μου αρέσουν πολλά πράγματα μαζί. Μου αρέσει το διάβασμα και το γράψιμο, μου αρέσει η διδασκαλία αλλά και το κέντημα, η ζαχαροπλαστική και το πλέξιμο, το σχέδιο και το ράψιμο... όλα τα παραπάνω τα έχω κάνει, εκτός από το τελευταίο. Όνειρο ζωής ήταν να γίνω μοντελίστ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι να σχεδιάζω αδιάκοπα φορέματα, να ντύνω τις κούκλες μου, να κάνω όνειρα για επιδείξεις μόδας...
 
Αφού τελείωσα το Πανεπιστήμιο, εργάστηκα για δέκα χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (φροντιστήρια). Δύσκολη δουλειά, αλλά την αγαπούσα. Τίποτα από όσα έχω κάνει στην επαγγελματική μου ζωή δεν τα έκανα ως πάρεργο, ως αγγαρεία. Δημοσίευσα και τρία άρθρα στο Περιοδικό "Ιστορικά Θέματα". Το απωθημένο μου όμως έμενε βαθιά κρυμμένο... Κάποια στιγμή παντρεύτηκα και πήρα την απόφαση να κάνω παιδιά. Χωρίς βοήθεια ήταν αδύνατο με 600 ευρώ που έπαιρνα από το φροντιστήριο να πληρώνω γυναίκα για να τα κρατάει και εγώ να εργάζομαι.   Άλλωστε μια τέτοια δουλειά μπορούσα να την ξαναβρώ, αν ήθελα. Αλλά δεν ήθελα. Ό,τι ήταν να κάνω στη διδασκαλία το έκανα. Προοπτική για διορισμό δεν υπήρχε... Μένοντας στο σπίτι βέβαια άρχισαν άλλα προβλήματα... Αισθανόμουν εγκλωβισμένη, μέχρι και άχρηστη. Τότε θυμήθηκα ξανά ότι στα δέκα μου είχα μάθει βελονάκι. Για αρκετά χρόνια δεν το συμπαθούσα καθόλου. Ίσως γιατί το είχα συνδέσει με σεμέν, τραπεζομάντηλα και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα μεν, αλλά άχρηστα κατά τη γνώμη μου, γιατί μου καταλαμβάνουν αρκετό χώρο στη ντουλάπα μου. Και τότε μου ήρθε μια ιδέα... θα άρχιζα να πλέκω ρούχα, σκουφιά, αξεσουάρ, όλα χρήσιμα και πρακτικά. Ξεκίνησα λοιπόν εντατικά μαθήματα φρεκσαρίσματος των γνώσεών μου μέσω Διαδικτύου. Εκεί διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο, αρκεί να θέλεις...
 
Πολύ σύντομα έγινα εξπέρ στο βελονάκι, βλέποντας ξανά και ξανά βιντεάκια στο You Tube και αποκρυπτογραφώντας τους αγγλικούς όρους στο βελονάκι, γιατί στα ελληνικά ελάχιστα έως τίποτα... ευτυχώς που ήξερα λίγα Αγγλικά (παρμπιπτόντως πήρα το Lower στα 41 μου)
 
Καλά μέχρι εδώ, όμως ακόμη δεν το είχα σκεφθεί σοβαρά... έπλεκα για μένα και την οικογένειά μου και για να βγάζω υποχρεώσεις. Ήταν και είναι θαυμάσια ψυχοθεραπεία. Όπου έκανα δωράκια όλοι με παρότρυναν να το δω σοβαρά, αλλά σιγά έλεγα ποιος θα πάρει...
 
Εκείνον τον καιρό, δεν ξέρω πώς, μου μπήκε η ιδέα να ασχοληθώ με το σπιτικό catering. Τα είχα όλα στο μυαλό μου. Το όνομα: "ΣΠΙΤΙΚΟ". Θα προωθούσα τη δουλειά μου μέσα από το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στέλνοντας εικόνες των εδεσμάτων μου και το ίδιο αρχείο -το οποίο επιμελήθηκε ο καλός μου αντρούλης εξπέρ στους υπολογιστές και στα δίκτυα και συμπαραστάτης μου σε ό,τι κάνω- το εκτύπωσα, έκανα πλαστικοποίηση σελίδα-σελίδα και το πέρασα σε ένα ντοσιέ. Η επίσημη "πρώτη" της εταιρίας ήταν το Αποκριάτικο πάρτυ του Νηπιαγωγείου που φοιτούσε η κόρη μου. Έφτιαξα διάφορα πιτάκια και αφού δοκίμασαν όλοι, μοίρασα τα χαρτάκια μου και περίμενα... και περίμενα... "μα τί στο καλό" αναρωτήθηκα, τόση κρίση πια και δεν κάνει κανείς πάρτι ή όλες είναι τόσο χρυσοχέρες και τα κάνουν μόνες τους... Αλλά δεν απογοητεύθηκα... επόμενος σταθμός το μπαλέτο της κόρης μου. Ξανά εδέσματα, κεκάκια, έξοδα... Ευτυχώς εκεί, θες από ντροπή, θες από περιέργεια, είχα τις πρώτες μου παραγγελίες επιτόπου. Χαρά, ικανοποίηση, όνειρα..
 
Το κακό με αυτό το εγχείρημα ήταν ότι δεν μπορούσα να προμηθευθώ φθηνά τα υλικά, για να κάνω καλές τιμές και κατ' επέκταση να έχω και παραπάνω κέρδος, ούτε μπορούσα να έχω στοκ. Όλα τα υλικά είναι φρέσκα και χαλάνε. Παρόλα αυτά το είχα πιστέψει πάρα πολύ και δεν "το έβαζα κάτω". Μάλιστα πλησίαζε το Πάσχα και είχα αρκετές παραγγελίες για τσουρέκια. Και άντε αγόραζε είδη συσκευασίας, και να κορδέλες, κουνελάκια, διάφορα στολίδια, βάσεις για τούρτες, δεύτερη λαμαρίνα για την κουζίνα, γιατί δεν προλάβαινα να τα ψήσω... άρχισα να έχω λίγο κέρδος, αλλά πολύ κούραση, πολύ ορθοστασία, κατεστραμμένα χέρια από το συνεχές πλύσιμο, βάλε -βγάλε γάντια, απέκτησα και έκζεμα... Εντωμεταξύ σκεφτόμουν να προωθήσω την ιδέα των cookies on a stick με ζαχαρόπαστα για βαπτίσεις. Άντε παράγγειλε κουπ-πατ από το Ίντερνετ, ψάξε για πρωτότυπα σχέδια.... Ούτε μια βάπτιση... και ξανά έξοδα για διαφήμιση, στον Παιδικό Σταθμό του γιου μου αυτή τη φορά, 30 μπισκοτάκια στις μαμάδες μπας και δελεαστούν... τίποτα. Έφτασε το καλοκαίρι.. Άντε να φτιάξω και γλυκά κουταλιού και μαρμελάδες. Αγόραζε γυάλες, αγόραζε ξεκουκουτσιαστή κερασιών, τρέξε στις λαϊκές για φρούτα, φτιάξε μαρμελάδες... ουφ! και μόνο που τα σκέφτομαι κουράζομαι. Τα γλυκά και οι μαρμελάδες κάπως κινήθηκαν, αλλά επειδή αποστειρώνονται και σφραγίζονται τα πουλάς όποτε θέλεις... Ακόμη απορώ πού την έβρισκα τη δύναμη και συνέχιζα. Λοιπόν η όλη επιχείρηση ξεκίνησε το Μάρτιο του 2011 και το φθινόπωρο του 2012 την έληξα...
 
Και ναι, τότε άρχισα να βλέπω καθαρά ότι δεν αξίζει. Το ίδιο καλοκαίρι μου μπήκε η ιδέα να κάνω επιχείρηση το πλέξιμο. Ήδη είχα δει ότι το κόσμημα ό,τι κι αν γίνει πουλάει και μάλιστα το πλεκτό που είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος και τότε όλα ήρθαν πολύ φυσιολογικά... Υπήρχε και η προηγούμενη πείρα... Το ίδιο καλοκαίρι στις διακοπές για πλάκα πήρα τα πρώτα μου 50 ευρώ! Δεν το πίστευα!! και ήταν καθαρό κέρδος, και το νήμα και τα υλικά δε χαλάνε και τα πλεκτά ξηλώνονται και ξαναπλέκονται, όταν δεν πωληθούν. Και οι γυναίκες ακόμη και στην κρίση δε σταματούν να αγοράζουν κοσμήματα και αξεσουάρ, γιατί θέλουν να είναι όμορφες με λίγα χρήματα... Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η επιχείρηση των πλεκτών και δε σκοπεύω να την αφήσω, γιατί τώρα πια ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, έστω και στα 42 μου δεν ήταν αργά για ένα νέο ξεκίνημα... Στην αρχή κινήθηκα με τον ίδιο τρόπο, στέλνοντας e-mails... αλλά δεν προχωρούσε όπως ήθελα. Ο άνδρας μου ήταν αντίθετος με το Facebook. Τελικά όμως μπήκα και βήμα-βήμα έφτιαξα πελατολόγιο και από τον Απρίλιο του 2013 τη δική μου σελίδα. Η σελίδα έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο, έχει ξεπεράσει τα 1265 like και εγώ αισθάνομαι πολύ καλά... προς το παρόν, γιατί ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί στα 50 μου να γίνω και μοντελίστ... Γιατί, ποτέ δεν είναι αργά, για να ακολουθήσεις το όνειρό σου...
 
 
Α.Τ

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ;

 
Σε όλες τις μεγάλες και επιτυχημένες ταινίες ένας άνδρας και μια γυναίκα μπορεί να έχουν μεγαλώσει μαζί, να γνωρίστηκαν τυχαία, να περάσουν ένα διάστημα μαζί σαν φίλοι αλλά.. πάντα οι τίτλοι τέλους θα τους βρουν ζευγάρι μαζί. Το επιμύθιο είναι ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σωστά;
Λάθος λέει η σύγχρονη κοινωνία. Εξάλλου η πεποίθηση ότι ένας άνδρας και μια γυναίκα δεν μπορούν να είναι φίλοι έχει τις ρίζες της σε παλαιότερες εποχές οπού η γυναίκα ήταν κλεισμένη μέσα στο σπίτι και οι συναντήσεις της με άντρες που δεν ήταν συγγενείς της ήταν μόνο για να καταλήξει στο στερεότυπο της σχέσης άνδρας - γυναίκα το οποίο ήταν ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΣΧΕΣΗ- ΓΑΜΟΣ- ΠΑΙΔΙΑ. Στη σύγχρονη όμως κοινωνία η γυναίκα εργάζεται μαζί με άντρες, αθλείται μαζί με άντρες,συμμετέχει κανονικά στα κοινωνικά δρώμενα. ως εκ τούτου μπορεί να αναπτύξει επικοινωνία με έναν άντρα χωρίς να υπάρχει το ερωτικό στοιχείο.
Εξάλλου σε έρευνες άντρες έχουν αξιολογήσει με υψηλότερο βαθμό την φιλία τους με μια γυναίκα, και την έχουν χαρακτηρίσει ειλικρινή και καθόλου ανταγωνιστική όπως με άλλους άντρες, Και το ερωτικό στοιχείο; Εδώ ο κάθε ένας και η κάθε μια μπορούν να δώσουν την δική τους απάντηση. Αλλά και οι έρευνες δίνουν την δική τους. Σε έρευνα λοιπόν του Walid Afifi, του ΠανεπιστημίουPenn State φάνηκε ότι το 56% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι προτιμά μια φιλική σχέση από μια ερωτική επαφή. Εξάλλου, παρά την κοινή πεποίθηση,έρευνες έδειξαν ότι οι άνδρες απολαμβάνουν την επικοινωνία και την επαφή με μια γυναίκα καθώς μέσα σε αυτή την φιλική σχέση μπορούν να εκφράσουν αλλά και να αντιληφθούν συναισθήματα (μακρυά από τις κλασσικές αντρικές παρέες). Αλλά και οι γυναίκες σε ανάλογες έρευνες φάνηκε να απολαμβάνουν την φιλία των ανδρών καθώς τις περισσότερες φορές είναι διασκεδαστικές , χιουμοριστικές και ένας φίλος άντρας είναι «σαν μεγάλος αδελφός». 

 
Στέφανος Αλεβίζος
Ψυχολόγος
Το Χαμόγελο του Παιδιού - Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Γυναίκα VS Άντρας σημειώσατε...


Ναι… πως… το ξέρω ο άντρας είναι το ισχυρό φύλο. Εμείς οι γυναίκες το αδύναμο. Ε, λοιπόν όχι βαρέθηκα να το ακούω αυτό και θα σας αποδείξω το αντίθετο.
Γυναίκα: Θα ξυπνήσει το πρωί, θα ετοιμάσει τα παιδιά , θα τους φτιάξει πρωινό, θα τα συνοδεύσει μέχρι την πόρτα  του σχολείου και θα φύγει για δουλειά ή θα ξεκινήσει τις δουλειές στο σπίτι.  Άντρας: Θα ξυπνήσει το πρωί… και θα φύγει για την δουλειά.
Γυναίκα   vs   Άντρας σημειώσατε : ....................
Γυναίκα: Θα επιστρέψει από τη δουλειά, θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο, θα πάει σούπερ μάρκετ , θα ετοιμάσει το φαγητό και θα βάλει στα παιδιά να φάνε . Άντρας:  Θα επιστρέψει από τη δουλειά και θα κάτσει να φάει.
Γυναίκα   vs   Άντρας σημειώσατε : ....................
Γυναίκα: Θα μαζέψει το τραπέζι, θα κάνει τα παιδιά μπάνιο, θα σφουγγαρίσει τα νερά που έκαναν τα παιδιά, θα τους ετοιμάσει τα ρούχα και θα τους στεγνώσει τα μαλλιά. Άντρας: Θα σηκωθεί από το τραπέζι που μόλις έφαγε και θα πάει να πάρει το μπάνιο του.
Γυναίκα  vs  Άντρας σημειώσατε: ....................
Γυναίκα: Θα μαζέψει τα νερά που δημιούργησε ο σύζυγος καθώς έπαιρνε το μπανάκι του, θα βάλει τα παιδιά να διαβάσουν, θα τους ετοιμάσει τις τσάντες για το σχολείο και θα πλύνει τα πιάτα που μαζεύτηκαν στο νεροχύτη. Άντρας: Θα ξαπλώσει στον καναπέ και θα ανοίξει τη τηλεόραση.
Γυναίκα  vs  Άντρας σημειώσατε: ....................
Γυναίκα: Θα βάλει τα παιδιά να κοιμηθούν, θα ετοιμάσει τα ρούχα για την επόμενη μέρα, θα σκουπίσει, θα σφουγγαρίσει , θα απλώσει και θα σιδερώσει. Άντρας: Θα αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση γιατί βαρέθηκε αυτό που έβλεπε.
Γυναίκα vs Άντρας σημειώσατε: ....................
 
Γυναίκα: Θα τακτοποιήσει τα σιδερωμένα, θα μπεί να κάνει ένα μπάνιο και θα πάει να κοιμηθεί. Άντρας: Κοιμάται ήδη.
Γυναίκα  vs  Άντρας σημειώσατε: ....................
 
Παρακαλώ σημειώστε με   1 2  Χ  και πείτε μου τα αποτελέσματα για το ποιός τελικά είναι το αδύναμο φύλο…….
 
Σας φιλώ….. Πέρσα.

Η μαμά Κάλλη και το δικό της μοναδικό 24ωρο...

Είμαι η μαμά Κάλλη και αυτό είναι το 24ωρό μου! Αν και κάθε φορά αλλάζει και πλησιάζοντας να ξεκινήσουν και τα σχολεία, θα αλλάξει πάλι.

Ως προς το πλείστον όμως...

      Ξυπνάμε περίπου στις 8.30πμ. Θα φάμε το πρωινό μας οικογενειακώς. Συνεχίζουμε με δουλειές στο σπίτι...τα γνωστά βαρετά πράγματα όπως σκούπα, σφουγγάρισμα, συμμάζεμα, μαγείρεμα, ψώνια κλπ.
      Περίπου στις 11.00πμ εργάζομαι μέσω διαδικτύου, ενημερώνομαι για τυχόν μηνύματα που έχω λάβει, επικοινωνώ με συνεργάτες και πελάτες και αναλόγως προγραμματίζονται οι υπόλοιπες ημέρες.
       Το μεσημέρι τρώμε νωρίς, μέχρι τις 13.30 θα έχουμε φάει. Χαλαρώνουμε οικογενειακώς βλέποντας κινούμενα σχέδια ή ζωγραφίζοντας ή παίζοντας.
       Στις 15.00 είναι ώρα που όλοι ξαπλώνουμε, μπορεί να κοιμηθούμε. Απαράβατος κανόνας στο σπίτι για να ξεκουράζονται τα πιτσιρίκια.
       Στις 17.00 με 18.00 είναι η ώρα του σνακ...ένα γιαουρτάκι, ένα τοστάκι, ένα φρουτάκι. Εάν η μαμά (εγώ δλδ) δεν έχω κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, θα πάμε με τα πιτσιρίκια για παιχνίδι έξω, είτε στην γειτονιά, είτε σε κάποιο φιλικό σπίτι, είτε στις κούνιες. Ακολουθεί το μπάνιο, το βραδινό γάλα και η ανάγνωση παραμυθιού πριν τον ύπνο!
       Στις 21.00 με 21.30 τα πιτσιρίκια είναι ήδη στα κρεβάτια τους και κοιμούνται! Η μαμά χαλαρώνει διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό βιβλίο, σερφάροντας στο διαδίκτυο, παρακολουθώντας μια αγαπημένη ταινία, μέχρι να την πάρει και εκείνη ο ύπνος.
       Όταν ξεκινήσουν τα σχολεία το πρόγραμμα θα αλλάξει. Θα ξυπνάμε πιο νωρίς, το μεσημέρι θα είναι στο σχολείο μιας και θα μείνουν ολοήμερο και στο σπίτι θα είναι στις 16.15, άρα και η μαμά τα πρωινά θα κανονίζει τα επαγγελματικά της ραντεβού! Το απόγευμα θα έχει διάβασμα για την μεγάλη και μέχρι το βράδυ η μαμά θα κανονίζει τα του σπιτιού κλπ κλπ
     Κάπου θα πρέπει να μπουν και κάποιες ώρες που θα είναι αφιερωμένες στην μαμά και γυναίκα. Έτσι για να μην παραμελούμε τον εαυτό μας. Όλα τα τελευταία πάντα υποθετικά όπως τα έχω σκεφτεί αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου... γιατί 'όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει'.

 Να είμαστε καλά και να περνάμε την κάθε στιγμή μοναδικά και ολοκληρωτικά!

                  
 Κάλλη Κ.

Ανεξάρτητος συνεργάτης και Υπεύθυνος ανάπτυξης πελατών FM Group Hellas