Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Ακολούθησε το όνειρό σου...

Όταν πήγα να σπουδάσω Ιστορία πριν 23 χρόνια, αν μου έλεγε κανείς ότι στα 42 μου θα αλλάξω επάγγελμα, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον τρελό.
 
Αλλά τελικά η ζωή έχει άλλα σχέδια για μας... κανείς δε γνωρίζει πού θα καταλήξει και γιατί...
 
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
 
Το κακό ή καλό με εμένα είναι ότι μου αρέσουν πολλά πράγματα μαζί. Μου αρέσει το διάβασμα και το γράψιμο, μου αρέσει η διδασκαλία αλλά και το κέντημα, η ζαχαροπλαστική και το πλέξιμο, το σχέδιο και το ράψιμο... όλα τα παραπάνω τα έχω κάνει, εκτός από το τελευταίο. Όνειρο ζωής ήταν να γίνω μοντελίστ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι να σχεδιάζω αδιάκοπα φορέματα, να ντύνω τις κούκλες μου, να κάνω όνειρα για επιδείξεις μόδας...
 
Αφού τελείωσα το Πανεπιστήμιο, εργάστηκα για δέκα χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (φροντιστήρια). Δύσκολη δουλειά, αλλά την αγαπούσα. Τίποτα από όσα έχω κάνει στην επαγγελματική μου ζωή δεν τα έκανα ως πάρεργο, ως αγγαρεία. Δημοσίευσα και τρία άρθρα στο Περιοδικό "Ιστορικά Θέματα". Το απωθημένο μου όμως έμενε βαθιά κρυμμένο... Κάποια στιγμή παντρεύτηκα και πήρα την απόφαση να κάνω παιδιά. Χωρίς βοήθεια ήταν αδύνατο με 600 ευρώ που έπαιρνα από το φροντιστήριο να πληρώνω γυναίκα για να τα κρατάει και εγώ να εργάζομαι.   Άλλωστε μια τέτοια δουλειά μπορούσα να την ξαναβρώ, αν ήθελα. Αλλά δεν ήθελα. Ό,τι ήταν να κάνω στη διδασκαλία το έκανα. Προοπτική για διορισμό δεν υπήρχε... Μένοντας στο σπίτι βέβαια άρχισαν άλλα προβλήματα... Αισθανόμουν εγκλωβισμένη, μέχρι και άχρηστη. Τότε θυμήθηκα ξανά ότι στα δέκα μου είχα μάθει βελονάκι. Για αρκετά χρόνια δεν το συμπαθούσα καθόλου. Ίσως γιατί το είχα συνδέσει με σεμέν, τραπεζομάντηλα και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα μεν, αλλά άχρηστα κατά τη γνώμη μου, γιατί μου καταλαμβάνουν αρκετό χώρο στη ντουλάπα μου. Και τότε μου ήρθε μια ιδέα... θα άρχιζα να πλέκω ρούχα, σκουφιά, αξεσουάρ, όλα χρήσιμα και πρακτικά. Ξεκίνησα λοιπόν εντατικά μαθήματα φρεκσαρίσματος των γνώσεών μου μέσω Διαδικτύου. Εκεί διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο, αρκεί να θέλεις...
 
Πολύ σύντομα έγινα εξπέρ στο βελονάκι, βλέποντας ξανά και ξανά βιντεάκια στο You Tube και αποκρυπτογραφώντας τους αγγλικούς όρους στο βελονάκι, γιατί στα ελληνικά ελάχιστα έως τίποτα... ευτυχώς που ήξερα λίγα Αγγλικά (παρμπιπτόντως πήρα το Lower στα 41 μου)
 
Καλά μέχρι εδώ, όμως ακόμη δεν το είχα σκεφθεί σοβαρά... έπλεκα για μένα και την οικογένειά μου και για να βγάζω υποχρεώσεις. Ήταν και είναι θαυμάσια ψυχοθεραπεία. Όπου έκανα δωράκια όλοι με παρότρυναν να το δω σοβαρά, αλλά σιγά έλεγα ποιος θα πάρει...
 
Εκείνον τον καιρό, δεν ξέρω πώς, μου μπήκε η ιδέα να ασχοληθώ με το σπιτικό catering. Τα είχα όλα στο μυαλό μου. Το όνομα: "ΣΠΙΤΙΚΟ". Θα προωθούσα τη δουλειά μου μέσα από το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στέλνοντας εικόνες των εδεσμάτων μου και το ίδιο αρχείο -το οποίο επιμελήθηκε ο καλός μου αντρούλης εξπέρ στους υπολογιστές και στα δίκτυα και συμπαραστάτης μου σε ό,τι κάνω- το εκτύπωσα, έκανα πλαστικοποίηση σελίδα-σελίδα και το πέρασα σε ένα ντοσιέ. Η επίσημη "πρώτη" της εταιρίας ήταν το Αποκριάτικο πάρτυ του Νηπιαγωγείου που φοιτούσε η κόρη μου. Έφτιαξα διάφορα πιτάκια και αφού δοκίμασαν όλοι, μοίρασα τα χαρτάκια μου και περίμενα... και περίμενα... "μα τί στο καλό" αναρωτήθηκα, τόση κρίση πια και δεν κάνει κανείς πάρτι ή όλες είναι τόσο χρυσοχέρες και τα κάνουν μόνες τους... Αλλά δεν απογοητεύθηκα... επόμενος σταθμός το μπαλέτο της κόρης μου. Ξανά εδέσματα, κεκάκια, έξοδα... Ευτυχώς εκεί, θες από ντροπή, θες από περιέργεια, είχα τις πρώτες μου παραγγελίες επιτόπου. Χαρά, ικανοποίηση, όνειρα..
 
Το κακό με αυτό το εγχείρημα ήταν ότι δεν μπορούσα να προμηθευθώ φθηνά τα υλικά, για να κάνω καλές τιμές και κατ' επέκταση να έχω και παραπάνω κέρδος, ούτε μπορούσα να έχω στοκ. Όλα τα υλικά είναι φρέσκα και χαλάνε. Παρόλα αυτά το είχα πιστέψει πάρα πολύ και δεν "το έβαζα κάτω". Μάλιστα πλησίαζε το Πάσχα και είχα αρκετές παραγγελίες για τσουρέκια. Και άντε αγόραζε είδη συσκευασίας, και να κορδέλες, κουνελάκια, διάφορα στολίδια, βάσεις για τούρτες, δεύτερη λαμαρίνα για την κουζίνα, γιατί δεν προλάβαινα να τα ψήσω... άρχισα να έχω λίγο κέρδος, αλλά πολύ κούραση, πολύ ορθοστασία, κατεστραμμένα χέρια από το συνεχές πλύσιμο, βάλε -βγάλε γάντια, απέκτησα και έκζεμα... Εντωμεταξύ σκεφτόμουν να προωθήσω την ιδέα των cookies on a stick με ζαχαρόπαστα για βαπτίσεις. Άντε παράγγειλε κουπ-πατ από το Ίντερνετ, ψάξε για πρωτότυπα σχέδια.... Ούτε μια βάπτιση... και ξανά έξοδα για διαφήμιση, στον Παιδικό Σταθμό του γιου μου αυτή τη φορά, 30 μπισκοτάκια στις μαμάδες μπας και δελεαστούν... τίποτα. Έφτασε το καλοκαίρι.. Άντε να φτιάξω και γλυκά κουταλιού και μαρμελάδες. Αγόραζε γυάλες, αγόραζε ξεκουκουτσιαστή κερασιών, τρέξε στις λαϊκές για φρούτα, φτιάξε μαρμελάδες... ουφ! και μόνο που τα σκέφτομαι κουράζομαι. Τα γλυκά και οι μαρμελάδες κάπως κινήθηκαν, αλλά επειδή αποστειρώνονται και σφραγίζονται τα πουλάς όποτε θέλεις... Ακόμη απορώ πού την έβρισκα τη δύναμη και συνέχιζα. Λοιπόν η όλη επιχείρηση ξεκίνησε το Μάρτιο του 2011 και το φθινόπωρο του 2012 την έληξα...
 
Και ναι, τότε άρχισα να βλέπω καθαρά ότι δεν αξίζει. Το ίδιο καλοκαίρι μου μπήκε η ιδέα να κάνω επιχείρηση το πλέξιμο. Ήδη είχα δει ότι το κόσμημα ό,τι κι αν γίνει πουλάει και μάλιστα το πλεκτό που είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος και τότε όλα ήρθαν πολύ φυσιολογικά... Υπήρχε και η προηγούμενη πείρα... Το ίδιο καλοκαίρι στις διακοπές για πλάκα πήρα τα πρώτα μου 50 ευρώ! Δεν το πίστευα!! και ήταν καθαρό κέρδος, και το νήμα και τα υλικά δε χαλάνε και τα πλεκτά ξηλώνονται και ξαναπλέκονται, όταν δεν πωληθούν. Και οι γυναίκες ακόμη και στην κρίση δε σταματούν να αγοράζουν κοσμήματα και αξεσουάρ, γιατί θέλουν να είναι όμορφες με λίγα χρήματα... Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η επιχείρηση των πλεκτών και δε σκοπεύω να την αφήσω, γιατί τώρα πια ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, έστω και στα 42 μου δεν ήταν αργά για ένα νέο ξεκίνημα... Στην αρχή κινήθηκα με τον ίδιο τρόπο, στέλνοντας e-mails... αλλά δεν προχωρούσε όπως ήθελα. Ο άνδρας μου ήταν αντίθετος με το Facebook. Τελικά όμως μπήκα και βήμα-βήμα έφτιαξα πελατολόγιο και από τον Απρίλιο του 2013 τη δική μου σελίδα. Η σελίδα έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο, έχει ξεπεράσει τα 1265 like και εγώ αισθάνομαι πολύ καλά... προς το παρόν, γιατί ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί στα 50 μου να γίνω και μοντελίστ... Γιατί, ποτέ δεν είναι αργά, για να ακολουθήσεις το όνειρό σου...
 
 
Α.Τ

5 σχόλια:

  1. Μπραβο... εισαι παραδειγμα για μενα... εγω επρεπε να φτασω στα 32 μου χρονια για να ανακαλυψω τι αγαπω πιο πολυ και ενα χρονο τωρα παλευω να κοψω το νημα της εκκινησης, στην καινουρια μου επαγγελματικη σταδιοδρομια... Διαβαζοντας το κειμενο σου ειμαι σιγουρη πως αργα ή γρηγορα θα τα καταφερω... Ποτε δεν ειναι αργα και λιγο ρολο παιζει η ηλικια του σωματος αν η ψυχη εχει ορεξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Πόπη!! να ξέρεις ότι ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά. Αργά είναι όταν δε θέλεις κάτι πολύ. Παραφράζοντας τα λόγια του Κοέλιο, δεν είναι το σύμπαν που συνομωτεί για να καταφέρουμε το όνειρό μας, αλλά εμείς που το κινητοποιούμε. Το έχει πει άλλωστε και άλλος πριν τον Κοέλιο "Όπου υπάρχει ένα θέλω, εκεί ανοίγεται ένας δρόμος". Καλή τύχη σου εύχομαι και χαίρομαι να γίνω εγώ η αφορμή για να ακολουθήσεις και εσύ το όνειρό σου και ελπίζω και άλλες...

      Διαγραφή
  2. Λάτρεψα την ιστορία σου. Ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ......ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΠΟΤΕ........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγχαρητήρια για την υπομονη και την επιμονή σου!Εγώ πάλι λατρεύω την ζαχαροπλαστική.Μια ερωτηση,για να πουλάς γλυκά πρέπει να το έχεις σπουδάσει απαραίτητα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή