Το αθώο βλέμμα του σκύλου
Έχουμε έναν σκύλο σχεδόν 4 χρονών, μεγάλο νούμερο ο σκύλος..είναι αυτό το σκυλάκι από τη τωρινή διαφήμιση της Cosmoteαν έχετε δεί που το φωνάζει ο πρωταγωνιστής Ελενίτσα και είναι επίσης αυτό που έπαιζε στους MeninBlackκαι μιλούσε χαχα μιλάμε για σκυλία με φοβερή προσωπικότητα. Αγαπησίαρικο όσο δεν πάει και σκανταλιάρικο όσο δεν πάει.
Τα πρώτα Χριστούγεννα με τον αγαπήμενο μου και τον σκύλο μας, είπα να το παίξω καλή νοικοκυρά έφτιαξα γουρουνάκι στο φούρνο πατάτες σαλάτα και διάφορα άλλα καλούδια. Είχα μια φοβερή ιδέα να κάνω κάτι τυροπιτάκια που τα έκανε παλιά η μαμά μου αυτά με που είναι σαν κουρού που στην ζύμη έχουν γιαούρτι. Φοβερά τυροπιτάκια, που λέτε στο σπίτι θα ερχόνταν και οι γονείς του αγαπημένου οπότε έβαλα όλο το μεράκι μου να κάνω τα υπέροχα τυροπιτάκια.
Τα έκανα όλα τέλεια, ήρθαν φάγαμε όλα καλά όλα ανθηρά. Αφού τα μάζεψα όλα έβαλα όσα τυροπιτάκια έμειναν, δεκατέσσερα τον αριθμό για την ακρίβεια, σε μια πιατέλα μακρόστενη και τα ακούμπησα στο χαμηλό τραπεζάκι που έχουμε στο σαλόνι. Ξαπλώσαμε λίγο και το απόγευμα αποφασίσαμε να πάμε για καφέ με τον αγαπημένο χωρίς τον σκύλο όμως.
Ντυθήκαμε ετοιμαστήκαμε του βάλαμε φαγητό νερό, αφήσαμε αναμένο φως όπως πάντα του έδωσα και μια λιχουδία , πάντα του δίνω όταν φεύγουμε για να μη νιώθει εγκατάλειψη έτσι έχω διαβάσει. Πήγαμε τη βόλτα μας γυρίσαμε σπίτι, μπαίνουμε μέσα βλέπουμε τον σκύλο σε μια άκρη ξαπλωμένο με το πλάι , περίεργη στάση δε δώσαμε σημασία δεν σηκώθηκε όπως πάντα να τρέξει κατά πάνω μας και προβληματιστίκαμε αλλά οκ θεωρήσαμε ότι απλά μας κρατάει μούτρα.
Βάζουμε πυτζάμες ο αγαπημένος πάει στον υπολογιστή (καταραμμένο ίντερνετ) και εγώ πάω να κάτσω στον καναπέ να δω τηλεόραση, πάει το μάτι μου στην πιατέλα και βλέπω μισό τυροπιτάκι τα άλλα δεκατριάμιση είχαν εξαφανιστεί!!πάω στον αγαπημένο μου του βάζω τις φωνές γιατί νόμιζα ότι τα είχε φάει εκείνος και ούρλιαζα που θα σκάσεις που έφαγες τόσα που δεν καταλαβαίνεις και εκείνη την ώρα συνειδοτοποιούμε και οι δύο ότι ο σκύλος κάνει «την πάπια»!! Πάμε γρήγορα τί να δούμε είχε πιεί όλο το νερό του, ε βέβαια λύσσαξε με τόση φέτα, και είχε φάει 13μιση τυροπιτάκια από το τραπέζι χωρίς να ρίξει την πιατέλα, πάλι καλά γιατί θα τα άκουγα και για την πιατέλα, και είχε φάει το μισό και το είχε αφήσει στην πιατέλα και όχι στο πάτωμα. Πάθαμε σοκ, τον αφήσαμε να χωνέψει όσο γινόταν, τον κάναμε συνέχεια βόλτα για να κάνει τα δικά του, του δίναμε συνέχεια νερό όλο το βράδυ την βγάλαμε προσέχοντας μη μας πάθει τίποτα ο σκύλος. Εγώ να έχω καταστεναχωρηθεί, ο αγαπημένος μου να με βρίζει που έβαλα την πιατέλα χαμηλά, ο σκύλος να μας κοιτάει με βλέμμα που θα ήθελε να πει «δεν σκάτε λέω εγώ να χωνέψω γιατί θα κάνω μπαμ» και τέτοια.
Και έτσι πέρασαν τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί. Έκτοτε δεν ξαναέφτιαξα αυτά τα τυροπιτάκια και δεύτερον δεν ξαναέβαλα πιατέλα τόσο χαμηλά, ωστόσο όταν με νευριάζει ο σκύλος αντί για Μπίλη τον φωνάζω Τυροπιτάκια και Ρουνάκι (από το γουρουνάκι) και κουνάει ουρίτσα γιατί δείχνει πόσο πολύ σκανταλιάρης είναι!
Είμαι η Νιόβη και είμαι καλά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου